Os cans son moi bos comunicadores. Falan unha linguaxe moi parecida ao noso. Como os humanos, a través do seu corpo e coa súa voz, transmiten estados de ánimo e emocións: alegría, tristeza, agarimo, enfado, ira ou tenrura. Se queremos falar co noso can, é cuestión de observarlle e abrir a mente.
O can utiliza o mesmo linguaxe para comunicarse connosco que coas súas congéneres. Por exemplo, os seus gruñidos transmítennos moita información sobre o seu estado de de ánimo. Poden expresar medo ou enfado e non sempre agresividade. Os aullidos indican soidade e unha forma de convocar á manda, como fan os seus antepasados, os lobos. Os quejidos revelan dor física ou nerviosismo.
Cando un can ensina os dentes a mensaxe que transmite é: “estou moi enfadado, máis vale que che afastes”Os gemidos emitidos por un cachorro, poden ser un síntoma de pracer, pero nun animal adulto denotan medo, malestar ou unha forma de demandar algo, por exemplo atención. En canto aos ladridos, cando son agudos e irregulares, indican dúbida. Pero se o can está relaxado, os ladridos transmiten alegría.
Canles informativas
O can transmítenos moita información, é cuestión de saber ver, ouvir e observar. E canto máis o fagamos e máis tempo pasemos co noso can, mellor entenderémoslle e saberemos descifrar o moito que nos conta. Os cans utilizan para comunicarse as canles visuais, táctiles, auditivos e olfativos. As persoas tamén os usamos, pero nosa principal vía de comunicación é a verbal, con todo a través desta canle, o can recibe menos información. O animal non descifra o significado das palabras, senón da súa entonación, ritmo e intensidade do seu ton de voz. Ao mesmo tempo, o can obtén información de: a postura corporal, os xestos ou a mirada de quen se tenta comunicar con el.
Coherencia entre palabras e xestos
Para que o can entenda o que se lle pretende transmitir, debe percibir coherencia entre o que o seu dono lle di con palabras e os xestos, miradas e entonación que utiliza ao falar. E á inversa, se queremos saber o que o can nos quere contar, deberemos fixarnos nos sinais visuais, auditivas, táctiles e olfativas que nos manda.
Máis que xestos
Outra forma de comunicar por parte do can é ensinar os dentes; a mensaxe que transmite é: “estou moi enfadado, máis vale que che afastes”. Se levanta a pata significa “dáme algo” ou ben “non te preocupes, farei o que ti digas”.
Cando rasca o chan coa pata, sen chegar a escarbar, tamén quere chamar a atención, porque demanda algo. O lamido é a forma de expresar un profundo amor e amizade. Se un can che lame, recoñéceche como líder da manda. Se se tomba boca arriba, mostra confianza, e busca xogos e caricias.
A cola do can é unha das partes do seu corpo máis visibles e coa que mellor transmiten información aos humanos e a outros congéneres, mesmo a distancias longas. Se está en movemento indica que está contento e busca conversación, contacto físico e achegamento. Cando permanece parada e inhiesta é que non ten ganas de moitos amigos e está preparado para mostrarse moi enfadado. Se a cola está entre as patas significa submisión. É dicir: “son todo teu e farei o que me mandes”.
Os cans comezan a utilizar este sistema de comunicación a unha curta idade, ao redor do oito semanas. Antes do ano, o can adquiriu por completo o seu sistema de comunicación. Farase entender sen problemas cos seus congéneres e comprenderá o que eles lle queren dicir. En canto aos seus donos, con miralos, saberá cal é o seu estado de ánimo.
Proceso de socialización
Os cans necesitan completar o seu proceso de socialización en compañía da súa nai e irmáns ata o oito semanas de idade como mínimo. Con eles aprenderá a través do xogo e a convivencia as normas básicas de convivencia coas súas congéneres, que tamén lle darán a pauta para relacionarse coa súa familia humana.
O can considera aos seus donos como membros da súa manda e emprega con eles pautas de conduta similares ás que usa coas súas congéneresDesenvolver a súa faceta social é fundamental e, cando non poden desenvolver facelo e están illados ou foron separados antes de tempo da súa nai e o resto da camada, desenvolven problemas de conduta. .
Debido ao proceso de domesticación, desde que o animal é un cachorro, ten a capacidade de integrarse na súa familia humana. O can considera aos seus donos como membros da súa manda e emprega con eles pautas de conduta similares ás que usa coas súas congéneres.
Basta con dedicar algo de tempo á observación do can para aprender a súa forma de comunicar. Cando se consegue, a relación e a convivencia co animal é moito máis satisfactoria e estréitanse os lazos da amizade.
Unha correcta información sobre a conduta social do can é importante para conseguir un bo entendemento e unha convivencia satisfactoria.
Se o can asocia que cando transmite un estado de ánimo, os seus donos correspóndenlle e enténdenlle, o animal sentirá integrado no núcleo familiar e será máis feliz.
Hai que dedicar tempo a estar co can; “falar” con el, xogar, relacionarse con el á súa maneira e facernos entender. Este esforzo verase recompensado co reforzo dos lazos afectivos entre donos e can.
É fascinante descubrir un novo idioma, que non se fala, senón que se expresa co corpo e a voz: “o perruno”.
