No campo de comportamento animal queda moito por descubrir. A experiencia das persoas que conviviron con cans coincide en moitos aspectos. O cal arroxa conclusións importantes sobre a vida emocional dos cans, como que poden caer nunha depresión, pola tristeza de perder a un ser querido.
Cada vez existe máis conciencia e sensibilidade con respecto ás nosas semellanzas e conexións coas emocións dos animais. Cando un can forma parte dunha familia, xa sexa de congéneres ou de humanos, créanse uns fortes lazos afectivos e a necesidade da unión ao grupo como forma de sobrevivir. E é que, grazas ao núcleo familiar, o can cobre necesidades que van desde a alimentación, ata o acubillo, a protección ou o agarimo.
Historias tenras
Cando a estrutura do grupo modifícase pola desaparición dun dos membros, o animal vese afectado o cambio na xerarquía da familia e bota de menos ao que se vai. Tanto que hai historias moi tenras e conmovedoras sobre cans que velan a tumba dos seus donos ou percorren centos de quilómetros en busca do seu fogar, guiados polo seu olfacto e instinto.
Hai historias moi tenras e conmovedoras sobre cans que velan a tumba dos seus donos ou percorren moitos quilómetros en busca do seu fogarUno dos casos máis coñecidos neste sentido, e que foi levado á gran pantalla, é o do can xaponés chamado Hachik. Este can saía a buscar ao seu dono todos os días á estación de tren, aínda que morrese. Así o fixo durante dez anos, ata que el mesmo morreu. Hachik ten unha estatua en Xapón, onde é coñecido como “o can fiel”. Carlos Rodríguez, veterinario comenta respecto diso que este can “non entendía que o seu dono morrese, pero seguro que sentía moi triste cada vez que non aparecía no tren da tarde”.
Capacidade de sentir
A cuestión é pór nome a estes comportamentos. Podería ser: pena, saudade ou tristeza. É certo que non hai nada demostrado de maneira científica, pero os feitos falan por si mesmos, aínda que os humanos somos reticentes a recoñecer a capacidade dos animais para ter sentimentos e emocións.
Os cans, de maneira probable, non teñen un concepto da morte tan definido ou elaborado como ocorre no caso das persoas pero, aínda así, saben cando lles falta un ser querido e teñen unha reacción de duelo pola súa perda. Neste sentido, Carlos rodríguez, veterinario explica: ” os cans senten tristeza ante a falta de de os seus compañeiros e, aínda que a morte sexa un concepto que se lles escape, teñen reaccións similares ao duelo humano ante a perda dos seus amigos, porque nisto, como en tantas outras cousas, cans e humanos parecémonos moito”.
O que si está comprobado é que cando alguén próximo ao can morre, a animal busca e olisquea ao ser querido na contorna onde viviu. Os cans son moi fieis lle aos seus donos e chegan a desenvolver con eles relacións de amizade moi estreitas. O can é un ser dependente dos seus donos, que son os líderes da súa manda. Se esas figuras desaparecen, o animal pode sentirse moi desamparado.
O idóneo é non caer no erro de humanizar as reaccións e comportamentos dos cans, senón analizalos, entendelos e respectalos. É indubidable que o can acusa a falta dos seres cos que tivo unha estreita relación; deixa para comer, está máis decaído e menos activo. E é que, eles tamén necesitan o seu tempo para adoitarse á perda dun ser querido, para o que buscarán o noso apoio e agarimo.
Superar a pena
É recomendable que o can manteña o seu nivel de actividade, como os paseos habituais, así como dedicarlle máis tempo do normal para xogar con el e así conseguir que senta máis acompañado. Os cans pódense deprimir ata tal punto que cheguen a necesitar tratamento psicolóxico e farmacolóxico para superar a fochanca. Se transcorrido un mes da perda do ser querido, o can segue con síntomas como: abatemento, inapetencia, perda de peso ou demasiadas horas de soño, é recomendable consultar ao veterinario.
A dor nos animais
A capacidade dos animais de sentir emocións similares aos humanos sempre se cuestionou, pero tamén a súa forma de percibir a dor física. No dicionario defínese a dor como: sensación insatisfactoria ou desagradable, que experimenta un ser vivo.
É recomendable que o can manteña o seu nivel de actividade, como os paseos habituais e dedicarlle máis tempo para xogar con elOs receptores sensoriais do corpo reciben un estímulo e reflícteno na medula espinal e despois, transmíteno ao cerebro. Este sistema é similar entre persoas e animais. Neste momento, está demostrado que os animais si experimentan dor. Non todos os animais responden igual fronte á dor. As reaccións poden resultar máis patentes canto máis social sexa o animal, como é o caso do can. Noutras especies, como os gatos, a demostración de dor interprétase como unha debilidade fronte aos depredadores e enmascárase, como forma de sobrevivir.
Ter claro que o can se pode deprimir pola perda dun ser querido.
Dedicar máis tempo a estar co animal ata que supere a fochanca.
Manter a rutina de actividade diaria do can, como paseos e xogos.
Se transcorrido un mes, o animal segue abatido e inapetente, acudir ao veterinario.
