MARTÍN Os gatos perden a voz case coa mesma facilidade que as persoas. O arrefriado é un motivo frecuente da afonía felina. Pero a ronquera do gato tamén pode explicarse como consecuencia da tensión -por unha mudanza ou a chegada dun novo gato a casa– e mesmo por enfermidade máis grave. Neste artigo explícase por que perde a voz o gato e como axudarlle a que a recupere.
O meu gato perdeuse a voz, ten laringitis?
Os gatos poden perder a súa voz ou padecer afonía case con tanta frecuencia como as persoas. “Os felinos, do mesmo xeito que os humanos, tamén son susceptibles de sufrir unha lixeira irritación da súa laringe por distintas razóns, como coller algo de frío”, explica a veterinaria Patricia González.
Os gatos perden a súa voz por un arrefriado, tensión ou por enfermidades respiratorias máis graves
A laringe felina é a parte da súa garganta coñecida como a caixa de voz. A laringitis do gato é unha inflamación deste instrumento de resonancia felino, responsable dos seus locuaces e necesarios miaños. A perda de voz do gato pode deberse a unha infección do seu aparello respiratorio ou a unha irritación consecuencia do frío ou duns miaños excesivos.
En consecuencia: os gatos tamén poden coller frío e quedar afónicos. Se a afonía é lixeira -e o gato xoga e come con normalidade- a ausencia de voz (ou un miaño estraño nel)/nel) pode deberse a unha lixeira inflamación do seu aparello respiratorio.
O primeiro sinal que denota que un gato padece unha irritación da súa laringe é un cambio no ton habitual do seu miaño, que se torna máis seco, rouco e entrecortado. As razóns que explican a afonía por arrefriado no gato son variadas. Unha auga de beber para o felino demasiado fría, unha ducha sen secar ao peludo amigo do modo concienzudo que precisa e mesmo a choiva (tamén no verán) poden ser motivos para que o gato sufra unha lixeira afonía.
Se o gato non se mostra alicaído e aliméntase sen problemas adoita ser suficiente, con todo, con deixar pasar dous ou tres días para comprobar que a afonía felina remite aos poucos, e que o gato recupera o seu característico miaño orixinal. “Nestes casos é mellor non medicar ao felino con antibiótico, porque se a afección é lixeira, o habitual é que esta desapareza cos días“, engade a veterinaria.
A tensión fai que o gato perda a voz
O miaño rouco do gato pode ser unha resposta a un cambio no seu ambiente que lle causa ansiedade, como unha mudanza ou a chegada doutro felinoA afonía e irritación da garganta do gato tamén pode explicarse como consecuencia da tensión felina. Uns miaños excesivos ou a chegada dun novo membro peludo á familia poden provocar no animal unha ansiedade inusual coa consecuente perda de voz transitoria.
“Un gato san pero tenso pode comportarse e ter os mesmos síntomas que un felino enfermo, o que inclúe deixar para comer, padecer afonía, vómitos frecuentes ou facer as súas necesidades fose do areeiro”, sinala Tony Buffington, veterinario e investigador especialista nos síntomas de tensión felina.
Os eventos estresantes para un gato son modificacións na súa contorna cotiá que poden afectar o seu benestar. “Algúns felinos son extraordinariamente sensibles a estas alternaciones e responden con ansiedade, enfermando, con problemas de conduta como agresividade e mesmo con medo”, coincide un estudo sobre a tensión do gato realizado polo Colexio de Veterinarios da Universidade de Ohio.
A irritación da laringe implica a súa ronquera, afonía, perda da voz do gato e mesmo tose. A clave nestes casos é determinar a causa da tensión felina e tratar de paliala.
Afonías prolongadas en gatos e enfermidades
Pero, que facer se a afonía do gato non cesa? As perdas de voz prolongadas nos felinos tamén poden ser sinal de que o animal padece unha enfermidade respiratoria que si sexa necesario tratar. Por iso, entón si é recomendable acudir con prontitude ao veterinario para que o doutor felino examínelle.
“As infeccións respiratorias, así como as inhalacións de gases irritantes ou o atragantamiento do gato cun obxecto estraño, tamén poden ser causas máis graves da perda de voz nos felinos“, advirte o manual ‘Merck‘ de saúde felina. O veterinario debe, por tanto, examinar ao gato e determinar o tratamento antibiótico ou antiinflamatorio que precisa o peludo amigo.
“En ningún caso, con todo, hai que automedicar ao can ou gato con fármacos humanos, nin proporcionarlle paracetamol ou antiinflamatorios como o ibuprofeno, xa que son moi perigosos e mesmo poden resultar mortais para o animal“, conclúe González.
O corpo do can ou gato non é como o das persoas, polo que tampouco está preparado para eliminar os compoñentes destes medicamentos humanos. Isto explica que os fármacos queden acumulados nos órganos do peludo amigo e que, se se supera unha concentración -mesmo moi pequena-, poidan resultar mortais para o amigo de catro patas.
O veterinario é, por iso, quen debe recetar o medicamento apropiado para o gato ou can, así como a dose que necesita, para que non haxa perigo.
