Parásitos externos que sobreviven no inverno e afectan á túa mascota

Hai dous tipos de parásitos que afectan a cans e gatos:

• os endoparásitos, que viven no interior, principalmente no intestino do animal.
• os ectoparásitos, que residen no exterior, sobre o seu corpo. Estes son os máis habituais e, ademais de causar unha notable molestia ao seu portador, poden provocarlle unha enfermidade.

As garrapatas, pulgas, ácaros e mosquitos son as especies de ectoparásitos máis frecuentes. Todos son artrópodos, animais invertebrados dotados dun esqueleto externo e apéndices articulados. A incidencia dos ectoparásitos é maior na primavera e verán. Con todo, e ao contrario de poidamos chegar a pensar, o frío non afecto á supervivencia destes pequenos animais. A saúde da nosa mascota segue estando, por tanto, comprometida.

As garrapatas, pulgas, larvas das moscas e ácaros son as especies de ectoparásitos máis frecuentes no inverno. O mosquito da Leishmaniosis apenas ten incidencia cando baixan as temperaturas, xa que só está activo por encima dos 15 ºC. 

As garrapatas son artrópodos da familia dos arácnidos. O seu hábitat natural son zonas verdes e húmidas, como bosques ou parques. Proliferan en épocas de calor, desde primavera a verán. A maioría das especies de garrapatas hibernan cando baixas as temperaturas, pero algunhas permanecen activas mesmo nos meses máis fríos de inverno.

Hai dous tipos de garrapatas que afectan ás nosas mascotas: as duras (ixodidae), que se adhiren ao corpo do animal, e as brandas (argasidae), que adoitan instalarse na parte interior das orellas. Todas son hematófagas, é dicir, aliméntanse do sangue dos organismos que invaden. 

Aínda que non todas as garrapatas transmiten enfermidades, si están infectadas con algunha bacteria poden contaxiala ao seu hóspede a través da súa picadura. A enfermidade de Lyme é a máis habitual (afecto tamén ás persoas).

É fácil identificar cando un can ou un gato ten unha garrapata, xa que non deixará de rascarse na zona onde estea agarrada. Algúns animais teñen alerxia á picadura destes parásitos, o que pode facer que presente inflamación na pel, dermatitis, e problemas respiratorios. 

Con este nome coñecemos aos sifonápteros, unha orde de pequenos insectos ápteros que miden entre 1 e 3,5 milímetros. Son parásitos externos hematófagos que proliferan en zonas húmidas e cálidas, aínda que se adaptan con facilidade a todo tipo de hábitats. As pulgas, ademais de provocar picor e irritación tanto ao can como ao gato, poden ocasionarlles dermatitis alérxica, inflamación e perda de peso. 

O principal problema coas pulgas? Non é sinxelo velas. Por iso, debemos estar atentos ante calquera síntoma que mostre o animal. Son sinais de alerta o que se rasque máis do normal (especialmente na cola, as ínguas, as orellas e a cara) ou teña a pelame sucia (con pequenos puntiños negros  que, en realidade, son as feces das pulgas).

As larvas das moscas son máis usuais no verán, aínda que poden sobrevivir por encima dos 5 ºC. Estes parásitos provocan unha enfermidade chamada miasis, tamén coñecida como bichera ou gusanera. A miasis, que se aprecia a primeira ollada (e non é nada agradable), afecto aos tecidos do animal e provoca lesións na pel e infeccións que poden ser graves. Por este motivo é imprescindible acudir ao veterinario para que poña un tratamento canto antes.

Os ácaros son artrópodos arácnidos diminutos, de menos de 1 mm de lonxitude. Para sobrevivir necesitan un clima tépedo e húmido, polo que son bastante frecuentes na primavera e no outono. No entanto, durante o inverno tamén poden estar activos.

Si a nosa mascota ten ácaros moi probablemente presentará irritación, descamación, calvas e lesións na pel. Ademais, mostrarase molesta e non parará de rascarse a zona do corpo afectada. 

Os ácaros máis comúns son os que producen a enfermidade da sarna. Nos cans, os tipos de sarna máis habituais son a demodécica ou demodicosis canina, a escabiosis canina ou sarna sarcóptica (que pode transmitirse a outros animais e aos humanos) e a enfermidade da caspa andante ou cheyleteliosis.

Ademais, a otoacariosis canina e felina (o ácaro do oído) é frecuente en cans e gatos. Está provocada polo ácaro otodectes cynotis e causa otitis externa nestes animais.

A mellor maneira de evitar os parásitos externos é extremar as medidas de hixiene coas nosas mascotas. Bañarlles con frecuencia e cepillarlos a diario servirá para previr e detectar unha posible invasión destes organismos.

Ademais, recorrer aos produtos antiparasitarios resulta imprescindible para librar e acabar cos artrópodos que incomodan e enferman a cans e gatos. Estes son os máis utilizados:

Ao estar en contacto coa pel do animal, debemos prestar atención á composición do colar; si o produto non é axeitado, pode ocasionar alerxias ao noso compañeiro peludo. Tamén é vital respectar o período de vixencia (ou caducidade) do colar e escoller un que protexa ao animal dos parásitos máis comúns na contorna que frecuenta.

Aplícanse tópicamente sobre o corpo co fin de previr que pulgas e garrapatas aniñen. Ao mesmo tempo, serven para eliminar estas colonias. Non todas as pipetas ofrecen a mesma protección (hainas efectivas por un, tres ou seis meses) nin teñen a mesma composición. O veterinario pódenos axudar a elixir a máis apropiada.

Serven para combater os parásitos externos e internos. Adminístranse cada mes ou trimestre, pero de novo debe ser o especialista o que determine a frecuencia e o composto activo destes fármacos.

Asperxidos sobre o corpo do animal, repelen temporalmente a pulgas e garrapatas. Non poden aplicarse sobre os ollos e boca. Os espráis non son demasiado efectivos, polo que convén utilizalos xunto con outro produto antiparasitario.