Seis pasos para bañar ao can en casa

Cando se ten que bañar ao can en casa, as dúbidas non adoitan tardar en aflorar. E a primeira adoita ser a seguinte: que xabón utilizo para asearle? Os veterinarios lembran que non se debe bañar ao can cun xabón deseñado para humanos: a nosa pel e a súa pH é distinto, polo que os produtos que usan as persoas fanlle dano. “Un xabón suave hipoalergénico para cans é todo o que necesitamos para bañar ao can en casa“, conclúe un experto sobre hixiene canina elaborado pola Universidade de Cornell (EE.UU.).

Mentres que o xabón dos humanos lava o pelo do animal e mesmo acaba co seu mal cheiro, tamén elimina os aceites do seu pelo, esenciais para protexer a saúde da súa pel, ademais de irritala. Así que hai que evitar o seu uso. Débese adquirir un no veterinario e deixarse asesorar polo médico canino.

Un can afeito aos baños desde cachorro será máis fácil que asocie o aseo cun momento agradable, sempre que a hixiene sexa unha experiencia positiva para el. A primeira vez que se lle baña, hai que tranquilizarlle, proporcionarlle caricias e palabras agradables. Debe tratarse que o seu primeiro contacto coa auga e o xabón sexa pracenteiro.

Utilizar unha bañeira, un barreño do tamaño axeitado ou unha placa de ducha fará que o baño da mascota sexa reconfortante. Controlar a temperatura da auga propicia que o animal permaneza tranquilo: a auga debe estar tépeda, ao redor dos 39 ºC.

O momento do aseo non é, con todo, un intre atractivo, en principio, para moitos canes. Non é estraño que se poña nervioso e trate de fuxir. Amarrar ao can cun arnés e proporcionarlle caricias e palabras de agarimo, mentres que se lle baña, pode facilitar a tarefa de forma substancial.

Quentar o ambiente con agarimo axudará ao can a afrontar de maneira positiva a súa necesaria rutina do baño. Antes do aseo, débese peitear ben a súa pelame cun cepillo para desenredar o manto e eliminar o pelo morto. As púas retiran así mesmo o po e outros posibles restos de sucidade do pelo.

O cepillado do can non debe restrinxirse, con todo, ao momento previo ao baño. Debe incluírse dentro a rutina habitual de hixiene: os canes de pelo adoitan precisar de dous cepillados á semana, mentres que os animais de manto longo necesitan ser cepillados polo menos unha vez ao día, para evitar que se formen nós na súa pelame.

Unha ducha coa auga fría da mangueira non é, de ningún xeito, o modo apropiado de asear ao can. A temperatura corporal do can roza os 39 ºC. Isto significa que o seu corpo funciona a uns dous graos máis que o das persoas. Esta diferenza explica que este animal sexa máis sensible á auga fría que os humanos: o seu corpo sente un contraste maior. O que a unha persoa pódelle parecer que está quente, para o can pode resultar frío.

Así que a temperatura da auga do baño debe ser o máis parecida posible á que ten o corpo da mascota e, por tanto, achegarse aos 39 ºC.

A cabeza do can é a parte máis delicada para lavar, xa que o contacto do xabón cos ollos provocaríalle irritacións. Ademais, se a auga entra sen control nos oídos, podería causarlle infeccións.

Humedecer un pano coa auga do baño lixeiramente enjabonada axudará na tarefa de fregar a cara do can, sen achegarse demasiado á zona dos ollos. O baño debe ser comenenciudo para limpar a parte externa das orellas do can, evitando a hixiene do interior ou do oído, que requiren coidados especiais.

Cando se acabou, hai que aclarar a toalla e escurrirla con firmeza para poder retirar o xabón da cabeza na súa totalidade. É posible que se requira repetir este paso algunhas veces até eliminar calquera resto de produto.

Si, a pesar de extremar os coidados, os ollos entran en contacto con algunha salpicadura de xabón, débese verter auga abundante sobre a cabeza da mascota e quitar con suavidade os restos de produto cunha toalla seca.

Despois, hai que aplicar unha pequena cantidade de champú sobre o lombo e a parte traseira do corpo do can. Débese restregar con suavidade o produto sobre o seu ventre e a súa caixa torácica, aplicando unha masaxe de forma que o champú entre en contacto co pelo e a pel do animal. Para enjabonar o corpo do can, pódese utilizar a mesma toalla que se usou para limpar a súa cabeza.

Unha vez enjabonado, hai que aclarar o xabón con abundante auga e escurrir todo o manto, desde a cabeza até as patas, coas dúas mans. No entanto, ao can gustaralle sacudirse de maneira enérxica tras o baño e retirar, ao seu modo, a humidade do seu corpo.

Tras o aclarado, débese secar por completo ao can con axuda dunha toalla e do secador. O ruído do secador pode asustarlle, polo que convén achegar de forma paulatina o aparello, para evitar sobresaltos. A distancia entre o aparello e o animal debe ser polo menos de 30 centímetros, para impedir que se queime a súa pel.

Hai que secarlle moi ben con toallas e volver a cepillarle, para que non queden restos de humidade, sobre todo se ten a pel sensible.

É importante non deixar restos de xabón na pel e non usar un xabón inadecuado, para evitar problemas dermatológicos no can, como irritacións.