A corrente continua potenciará a enerxía eólica?

O vento sopra onde e cando quere, e por iso non garante unha subministración enerxética permanente. Con todo, o profesor Schmid cre que co seu sistema poderíase facer fronte a este inconveniente. Así, se o vento soprase nun país pero non noutro, o primeiro podería transmitirlle a enerxía ao segundo, e viceversa.

Por outra banda, para non perder nin un só xiro dos aeroxeradores, Noruega, un país ben fornecido de plantas hidroeléctricas, sería unha peza fundamental desta rede. A enerxía eólica podería enviarse alí para levar a auga ata a zona superior e desta maneira, alimentar as turbinas hidroeléctricas. Schmid afirma que a capacidade das reservas de Noruega é tal que mesmo co parque eólico europeo a pleno rendemento, algo que sucede en raras ocasións, as plantas hidroeléctricas norueguesas poderían aproveitar esta enerxía extra durante máis de catro semanas.

Para consumar esta idea, as actuais redes de distribución de enerxía alterna non servirían, porque perden moita enerxía en longas distancias, de aí a aposta do responsable do ISET polo CC. Segundo Schmid, ademais de fornecer a Europa de polo menos o 30% das súas necesidades enerxéticas, permitiría usar á eólica como enerxía de carga basee, é dicir, a mínima requirida para que o sistema eléctrico funcione ás horas máis intempestivas. Na actualidade, esta subministración só o poden garantir as centrais convencionais, baseadas nas contaminantes fontes non renovables.

Así mesmo, outra das vantaxes do CC fronte ao actual estándar é que, ao conseguir un sistema que aproveitase mellor a enerxía, xa non farían falta as custosas -e impactantes medioambientalmente- infraestruturas eléctricas de corrente alterna.

O profesor do ISET non é o único que pensou nas posibilidades do CC. De feito, un grupo de empresas norueguesas empezou a construír liñas de alta voltaxe baseadas neste tipo de corrente entre Escandinavia, Holanda e Alemaña, aínda que o seu obxectivo é vender a súa enerxía e acumular a doutros países.

Cun sistema que aproveitase mellor a enerxía, xa non farían falta as custosas – e impactantes medioambientalmente- infraestruturas eléctricas de corrente alterna

Así mesmo, Airtricity, unha empresa eólica irlandesa, propuxo a que denomina “Supergrid”, unha rede de subministración que aproveitaría as súas granxas de aeroxeradores mariños, situadas no océano Atlántico, así como nos mares de Irlanda, Báltico e do Norte, para poder dar servizo aos consumidores do norte de Europa. Segundo os seus responsables, a primeira fase do proxecto suporía a construción dunha granxa de 2.000 turbinas no mar do Norte, cun custo de 2.000 millóns de euros, que permitirían a xeración de 10 gigavatios. A mesma capacidade enerxética baseada nas contaminantes centrais térmicas de carbón custaría, sinalan desde a empresa irlandesa, uns 2.300 millóns de euros.

Por outra banda, o Global Energy Network Institute, con sede en San Diego, California e especializado en renovables, recoñece que as liñas de alta voltaxe con CC poderían ser utilizadas para traer a enerxía solar aos consumidores de lugares como o deserto do Sahara, e a enerxía eólica e xeotérmica de América do Sur ou Siberia.

En calquera caso, o profesor Jürgen Schmid non se atopa só no seu obxectivo de aproveitar as enerxías renovables e distribuílas da mellor maneira posible por Europa. Por exemplo, encabeza un proxecto de investigación subvencionado pola Comisión Europea, denominado IRED, que persegue o desenvolvemento de redes eléctricas liberalizadas en Europa, durante este primeiro cuarto de século, que se nutran de renovables e outras fontes de xeración distribuída. No proxecto participan varias empresas e centros de investigación europeos, entre os que se atopan o Instituto Universitario de Investigación (CIDAE), Iberdrola e a Fundación Labein-Tecnalia.