A acuicultura está en auxe. O 54 % dos alimentos de orixe acuática que consumimos no mundo procede de granxas de cultivo, e o noso país non está á marxe desta tendencia. Todo o contrario. Durante 2019, España produciu 342.900 toneladas de produtos acuícolas, que supuxeron 501 millóns de euros de volume de negocio (valor da primeira venda). Sabes cales son as especies que crían, como se coida a estas especies e onde se atopan estas granxas ? Explicámolo a continuación.
Acuicultura: as especies que se crían en España
En 2019, a produción de acuicultura en España distribuíuse entre as seguintes especies:
- Mexillón: 261.500 toneladas
- Robaliza: 27.300 toneladas
- Troita arcoíris: 18.955 toneladas
- Dourada: 13.500 toneladas
- Rodaballo: 8.258 toneladas
Zonas de acuicultura
España conta, ademais, con gran dispoñibilidade de recursos hídricos sobre os que realizar a acuicultura, tanto no ámbito mariño (8.000 quilómetros de costa), como no continente: nove grandes ríos, numerosos cursos fluviais menores, lagos e una capacidade de auga embalsada superior aos 55.000 hm3. Por rexións, a produción distribúese en cinco áreas:
Imaxe: Eroski Consumer
- 1. Área Noroeste. Paira a produción de mexillón, ameixa e rodaballo, con Galicia como principal rexión produtiva.
- 2. Área Continental. Paira a produción de troita e esturión.
- 3. Área Mediterránea. Paira as producións de dourada, robaliza e corvina. Abarca a Comunidade Valenciana, Rexión de Murcia, Almería e Selecta.
- 4. Área Sur-Atlántica. Cádiz e Huelva paira a produción de dourada e robaliza en zonas intermareales (esteros).
- 5. Área de Canarias. Paira a produción de dourada e robaliza.
Pensos e saúde: como se coida o benestar dos peixes de acuicultura?
A saúde dos peixes é un dos aspectos esenciais da viabilidade do sector. Hai que asegurar un ambiente saudable que protexa o seu benestar, pero en ocasións estes poden enfermar e, cando pasa, é moi habitual que se infecten todos, incluso estando en diferentes tanques, xa que as augas están conectadas.
Cando é necesario, téñense que utilizar medicamentos paira poder controlar as enfermidades, pero este uso realízase sempre seguindo a prescrición e supervisión de veterinarios profesionais e cumprindo a estrita normativa nacional e europea. “Nunca se usan estes produtos de maneira preventiva ou como promotores de crecemento. Ademais, respéctase escrupulosamente o denominado período de supresión, é dicir, o tempo necesario paira a súa completa eliminación do peixe (catro-cinco semanas). Isto garante que nunca se poña en comercialización pescado con restos de antibiótico ou outras sustancias de uso veterinario no seu corpo”, explica Garazi Rodríguez, responsable de Apromar, a asociación que agrupa ao 95 % das empresas produtoras no noso país.
A preocupación fundamental que existe polo uso do antibiótico non é que os restos do medicamento cheguen ao consumidor, senón en evitar a creación de xenes resistentes aos antibióticos, é dicir que se produza un cambio no ADN das especies e que estas se fagan resistentes ás bacterias. Lograr reducir completamente o seu emprego depende dos avances que se fagan nas vacúas paira peixes.
