As especies alóctonas -aquelas que non son orixinarias do lugar no que se atopan- convertéronse nun dos problemas máis graves para a flora e fauna española. Estes grupos foráneos están a tomar o mando sobre as especies orixinarias facéndoas desaparecer.
Un dos casos máis preocupantes é o dos visóns europeos, que están a ser desbancados polos americanos. “Ecoloxicamente son o mesmo animal. Necesitan as mesmas beiras con densa cobertura vexetal para facer as súas encames e aliméntanse das mesmas presas. Non é estraño que a especie americana, que é máis grande e agresiva, expulse á autóctona da natureza”, afirma Santiago Palazón, coordinador da Estratexia Nacional para a Conservación do Visón Europeo.
Nos anos 80 púxose de moda o abrigo de visón. Xa que coa especie española non se satisfacía a demanda, importouse o visón americano que é máis grande e forte. Cando pasou a moda, os criadeiros da especie americana pecharon. E soltaron todos os animais. Así, os novos ocupantes das zonas terminaron por desprazar case por completo aos orixinarios.
Os científicos que estudaron as poboacións nos ríos de Vitoria entre 1952 e 1990 só observaron exemplares europeos. No mesmo lugar entre 1991 e 1998 atoparon por primeira vez algúns individuos americanos. En 2002, a poboación do visón americano era case o dobre que a do europeo. “Hoxe hai entre 400 e 500 animais, aproximadamente, repartidos por Navarra, País Vasco, A Rioxa, Burgos, Soria, e Zaragoza”, asegura Palazón.
No fondo do mar
Desde principios do século XX o número de especies introducidas no Mediterráneo duplicouse cada 20 anos. Hoxe existen 450 especies alóctonas. O aumento dos transportes internacionais, o turismo e a construción de infraestruturas que rompen fronteiras naturais -como a Canle de Suez – facilitan o cambio de orientación de especies procedentes de diversos puntos do planeta.
Desde que en 1869 construísese devandita canle, máis de 300 especies procedentes do Mar Vermello penetráronse no Mediterráneo. Entre os exemplos destes polisóns está o mexillón cebra, orixinario do Mar Caspio. Introduciuse no Mediterráneo a través da auga de lastre no século XIX.
A acumulación de miles e miles de valvas de especímenes mortos de mexillón cebra modifica o substrato dos fondos dos ríos, das praias de ribeira e dos sedimentos fluviais. O Delta do Ebro é a zona máis afectada por esta praga.
