Os cadaleitos ecolóxicos son elaborados con materiais naturais que se descompoñen sen deixar elementos contaminantes. Ademais de respectar o medio ambiente, supoñen un aforro de diñeiro considerable: Na Unión Europea, o custo dun féretro tradicional oscila desde os 300 euros ata os 2.000 se se usan madeiras máis nobres, mentres que os ecolóxicos de cartón apenas valen 35 euros.
As iniciativas que promoven este tipo de cadaleitos e urnas son cada vez máis numerosasAs iniciativas que promoven este tipo de cadaleitos e urnas son cada vez máis numerosas. Nos países anglosaxóns, a funeraria Natural Death Centre ofrece “eco-féretros” feitos de madeira con certificación ecolóxica “FSC”, de cartón reciclado, de bambú e doutras fibras vexetais sen ningún tratamento de verniz nin elemento metálico ou sintético tóxico algún. O enterro tamén se realiza de maneira ecolóxica: o féretro entérrase nun “bosque memorial”, cuberto de flores e arbustos para que o corpo descompóñase de maneira natural. O primeiro terreo destinado a ese tipo de cerimonias inaugurouse en 1993, e actualmente hai máis de 200 en todo o Reino Unido.
Os modelos e materiais deste tipo de cadaleitos son variados. A empresa Somerset Willow fabrícaos con vimbias, e en 5 anos aumentou a súa produción desde un ao mes ata vinte por semana. A empresa Ecopod, ademais de deseñar eco-féretros de papel reciclado, lanzou unha “semente-cadaleito”. O sarcófago biodegradable, en forma de vaina e o seu contido, acaba xerando vida na terra. Algo similar ofrece Capsulamundi, un proxecto italiano que consiste nun recipiente reciclado en forma de semente para que alimente unha árbore.
En España tamén hai diversas iniciativas. Investigadores da Universidade San Pablo-CEU de Madrid e a empresa Ecowood Logic desenvolveron o “maderón”, un material ecolóxico mestura de casca de améndoa moída e unha resina cuxo acabado final é similar a calquera madeira nobre utilizada pola industria funeraria. Ademais, este tipo de cadaleito non necesita levar o cofre de zinc dos féretros tradicionais, polo que evita o impacto ambiental do devandito produto químico.
A empresa española Restbox fabrica cadaleitos de cartón reciclable. Segundo os seus responsables, a árbore necesaria para facer un cadaleito convencional permite facer 100 cadaleitos de cartón. Desta forma, contribúese a reducir a reforestación provocada por este sector: En Europa tállanse anualmente un millón de árbores para fabricar cadaleitos. Así mesmo, as pezas plásticas que leva son biodegradables, e evita o uso dos adhesivos, aditivos ou metais dos cadaleitos convencionais, nocivos para o medio ambiente.
Ademais das vantaxes ambientais, o seu prezo e a súa facilidade de almacenaxe representan unha clara opción en casos de desastres naturais. De feito, a Lei obriga a que os Consistorios dispoñan dun número mínimo de cadaleitos por habitante por se ocorrese unha catástrofe. A pesar diso, os cadaleitos ecolóxicos son na actualidade unha opción minoritaria. Segundo os seus impulsores, ademais dos tabús e os convencionalismos sociais, o sector non facilita as homologacións necesarias porque perderían as lucrativas porcentaxes de venda dos modelos tradicionais.
Pola súa banda, o traslado do cadaleito ao cemiterio tamén podería ser realizado de maneira ecolóxica. Por exemplo, os Servizos Funerarios de Barcelona contan con coches híbridos, aínda que son unha excepción, posto que o coche de combustión interna é o transporte establecido.
Os cadaleitos ecolóxicos non son a única forma de realizar un enterro ecolóxico:
A incineración solar: Utilizada por exemplo na India polos hinduistas, no seu costume de queimar os corpos ao aire libre. Este sistema evita a contaminación, sobre todo en forma de emisións de mercurio, da cremación convencional.
O “composatarium”: Sistema de descomposición aeróbico similar ao da compostaxe, polo que o resultado final pode ser utilizado como fertilizante para as plantas. A empresa sueca Promessa Organic mergulla o corpo en nitróxeno líquido e convérteo en po que tamén pode ser compostado.
Hidrólisis alcalina: O cadáver disólvese mediante usa solución que permite converter os ósos en po. Trátase dun método tres veces máis barato que o da incineración e o líquido disolvente pódese reciclar.
Urnas biodegradables: Fabrícanse con polímeros vexetais que se descompoñen coa auga ou a humidade da terra. Un exemplo curioso no que se mestura o ecoloxismo e a reinserción social é o de Urna Bios, unha maceta realizada con casca de coco, rechea de turba e cunha semente no seu interior. Elaborado polos internos dos centros penais cataláns, usouse por primeira vez en 2004 coas cinzas de Copito de Neve, o famoso gorila branco do Zoo de Barcelona.
