Chris Goodall, autor de “Como vivir con menos CO2”

A metade das emisións totais de CO2 débense a accións da nosa vida cotiá

O libro de Chris Goodall (Bromley, Londres, 1956) “Como vivir con menos CO2“, ademais de ser “a guía definitiva para reducir a nosa pegada ecolóxica”, segundo a revista New Scientist, deixa en evidencia algunhas supostas verdades ecoloxistas. Por unha banda, ofrece detallados consellos para reducir ata nun 75% nosas emisións de dióxido de carbono. Por outro, expón datos tan rechamantes como, por exemplo, que as bolsas de papel causan máis cambio climático que as de plástico.

Ademais da súa faceta literaria, Goodall tamén dá consellos sobre temas ecolóxicos a empresas e institucións locais, é candidato parlamentario do partido verde, e participa activamente na opinión pública, tanto desde o seu blogue como desde os medios tradicionais. Neste sentido, protagonizaba recentemente unha polémica que saltaba as fronteiras do seu país, ao afirmar no diario The Times que andar contribúe máis ao cambio climático que moverse en coche.

O transporte máis ecolóxico é a bicicleta: Tres veces máis eficiente que andar, bo para o corazón e os pulmóns, e é moi agradableRecoñézoo, non debería expresarme así. Esta parva historia deu a volta ao mundo e fortaleceu a quen pensan que os ecoloxistas estamos tolos. O que en realidade quixen dicir é que a produción intensiva de carne, particularmente de rumiantes (gando primario), emite unha gran cantidade de gases de efecto invernadoiro (GEI): cada quilo de carne supón uns 50 quilos de GEI. Isto significa que se hai que comer máis carne para conseguir a enerxía necesaria para ir andando ás tendas, entón pode ser mellor coller o coche.

Ir en bicicleta! Tres veces máis eficiente que andar, bo para o corazón e os pulmóns, e é moi agradable.

A metade das emisións totais débense a accións que tomamos na nosa vida cotiáDesafortunadamente, algunhas son difíciles de asumir. Alguén que quixese minimizar o seu impacto no planeta debería:

• Evitar viaxar en avión, totalmente se é posible.
• Se viaxa en coche, utilizar un pequeno coche diésel, preferiblemente compartido con outras persoas.
• Illar ben a súa casa para mantela fresca no verán e quente no inverno.
• Reducir o consumo de carne e produtos lácteos.
• Sempre que sexa posible, comer alimentos locais sen procesar.
• Utilizar menos aparellos eléctricos. Computadores, televisións de pantalla xigante e videoconsolas son grandes consumidores de electricidade.
• Reducir as compras, evitando no posible produtos metálicos (coches, por exemplo), porque requiren grandes cantidades de enerxía para fabricarse.

Poderíase dicir que aproximadamente a metade das emisións totais débense a accións que tomamos na nosa vida cotiá, como viaxar, as actividades relacionadas co noso fogar ou a comida. Canto máis avanzada é a economía dun país, a porcentaxe de emisións persoais tende a uns fortes incrementos.

As bolsas de plástico poden ser nocivas, pero só son responsables de dous dos 500 quilos do lixo anual de cada cidadánO peor é que os pequenos cambios marcan a diferenza para mellorar o mundo. Cada vez é máis evidente que a metade de século haberá que reducir as emisións un 90% ou máis no mundo desenvolvido, o que non conseguiremos con pequenos cambios. Todo terá que cambiar. A tecnoloxía axudaranos, pero probablemente non para achegarnos ao noso obxectivo. Por iso, teremos que enfrontarnos a algúns aspectos dolorosos cambios no noso estilo de vida, o que non significa que teña que ser necesariamente malo. Os sistemas capitalistas hiper-competitivos non fixeron moito pola felicidade no mundo occidental. Temos que evolucionar cara a formas máis cooperativas, produción local, reciclaxe total, etc. Probablemente será bo para case todos.

Hai tres mitos que me frustran particularmente. O primeiro e máis importante é que as viaxes aéreas “só” supoñen o 2% das nosas emisións en Reino Unido. Trátase dun dato dado polas aerolíneas de baixo custo que debería darlles vergoña. En realidade, contando o impacto doutros contaminantes ademais do CO2, é case do 20%.

O segundo é que os envases plásticos son malvados. A xente en Reino Unido adoita responder que a reciclaxe e a redución de residuos son o máis importante que poden facer polo clima. Con todo, están equivocados. As bolsas de plástico poden ser nocivas, pero só son responsables de dous dos 500 quilos do lixo anual que produce cada británico. Os residuos alimenticios, ao podrecer, son moito máis importantes fontes de metano , un poderoso GEI.

O terceiro, que comprar alimentos locais sempre é mellor. En Reino Unido importamos moitos produtos frescos de España. As implicacións deste feito nas emisións de GEI non son necesariamente mellores que se o cultivásemos no noso país, onde necesitariamos máis fertilizantes e as colleitas serían menores. Non é que estea en contra da produción local, pero temos que recoñecer que o transporte non é a parte máis importante da pegada ecolóxica dos nosos alimentos.

O transporte non é a parte máis importante da pegada ecolóxica dos nosos alimentosOs políticos teñen que reunirse, pero neste caso foi unha escusa de decenas de miles de persoas para tomarse unhas agradables vacacións. Aplaudo a quen dixeron que non ían porque é equivocado viaxar en avión cando hai outros métodos como a videoconferencia.

Un dos problemas do cambio climático é que a xente mellor informada adoita ser a máis cauta. Cando uno fala privadamente con climatólogos adoitan estar case sempre aterrorizados. En público as súas afirmacións son coidadosas e equilibradas porque temen que se lles malinterprete e porque coñecen as incertezas que ten a súa ciencia. O Panel Intergobernamental sobre Cambio Climático (IPCC) é un excelente exemplo de cooperación internacional, e os seus traballos son bastante legibles. O seu tratamento dos riscos do planeta é bastante cauto; cada afirmación é acordada por un gran comité.

O cume de Bali sobre cambio climático foi unha escusa de decenas de miles de persoas para tomarse unhas agradables vacaciónsA ONG poden estar a ser demasiado ousadas no seu tratamento dos principais temas climáticos. Necesitan atraer a atención dos xornalistas e o público, polo que, aínda que non sempre, en ocasións esaxeran. E cando parece que o público e os políticos non lles escoitan, frústranse e intensifican e dramatizan a súa mensaxe para atraer a nosa atención.

Os xornalistas frecuentemente non entenden os temas científicos e normalmente utilizan unha ou dúas ideas dun artigo científico, no canto de tratar de comunicar a total complexidade do que os científicos están a tentar dicir.

A ONG poden estar a ser demasiado ousadas no seu tratamento dos principais temas climáticosA xente sabe que o cambio climático está a suceder, e que o seu ritmo se está incrementando. Non hai un país no mundo onde a maioría da poboación non estea profundamente preocupada, mesmo nos Estados Unidos. De feito, algunhas enquisas apuntan aos chineses entre os máis preocupados. En parte é algo racional, porque ven que o futuro non podería ser moi agradable. Pero tamén hai unha parte espiritual: A maioría de persoas sente a responsabilidade de coidar do planeta, o noso fogar, e sabe que estamos a abusar do mesmo. Cústanos admitilo, pero sabemos que o que facemos está mal, o que está socavando nosa máis profunda humanidade.

Por suposto, deberían asumir unha vida con menos CO2. E tamén ser máis activos: Escribir aos políticos, comprar produtos respectuosos co medio ambiente, e non malgastar. Desta maneira, estamos a mandar unha mensaxe tanto aos gobernos como ás empresas de que non terán o noso apoio a menos que tomen medidas radicais. Temos que ensinar aos políticos que emprender políticas reais non lles fará perder votos, que é creno, senón que lles axudará a gañalos.

Algunhas enquisas apuntan aos chineses entre os máis preocupados polo cambio climáticoSe nos preocupa realmente o cambio climático e o benestar animal, deberiamos ser vexetarianos estritos. A cadea alimenticia xera en Reino Unido ao redor do 20% dos GEI. Ademais, o tratamento dado aos animais é unha total vergoña moral.

A risco de ofender aos afeccionados á carne, permítame ofrecerlle algúns datos. Aproximadamente o 60% das granxas británicas dedícanse á produción de carne; moito do noso cereal destínase a alimentar a estes animais. O seu impacto no cambio climático é severo polo metano producido por vacas e ovellas. En poucos anos haberá que alimentar a nove mil millóns de persoas, que quererán unha dieta como a nosa, rica en proteínas animais, o que é simplemente inviable. Non quero parecer un extremista, pero a produción industrial de animais non é compatible cun bo modo de vida. Podería persuadirme para comer peces, porque o sufrimento é menor que o dunha galiña enjaulada, por exemplo.

En poucos anos haberá que alimentar a nove mil millóns de persoas, que quererán unha dieta como a nosa, rica en proteínas animais, o que é simplemente inviableProbablemente non; a enerxía renovable doméstica é cara. Pero pódese montar unha cooperativa para comprar unha turbina eólica máis grande ou un concentrador solar. Uns cen mil persoas comparten granxas eólicas en Dinamarca, con bos resultados. Por que non nas zonas de máis vento de España?

Acabarán despegando. En Reino Unido temos suficiente vento para cubrir toda a subministración eléctrica. En España teñen suficiente sol. Só hai que dedicar máis diñeiro a investigación e animar aos empresarios a que invistan. Reino Unido acaba de anunciar un gran plan para instalar sete mil aeroxeradores mariños na costa occidental. Trátase do primeiro sinal de que o Goberno entende a escala do problema e as accións a tomar. Os cidadáns en España deberían presionar para plans similares de enerxía solar e eólica. Empezar é caro, pero por exemplo en Dinamarca o vento ten agora, en termos xerais, un custo equivalente ao gas natural como fonte de electricidade.

Etiquetas:

cambio climático carne emisións goodall-gl vida