Indemnizacións por accidente de tráfico

Despois dun accidente, un dos puntos que máis dúbidas suscita é coñecer quen teñen dereito a solicitar una indemnización. En primeiro lugar, teno o condutor que non foi culpable do contratempo. Mesmo si carece de seguro de vehículo, non desaparece a potestade de reclamar.

O resto de ocupantes tamén teñen dereito a solicitar una indemnización, tanto si viaxaban no turismo culpable do incidente como no utilitario vítima do choque. Convén lembrar que as indemnizacións non só se outorgan aos coches, senón tamén aos furgóns, camións, motocicletas e ciclomotores. Nun atropelo, o peón afectado recibe una indemnización, salvo que o accidente ses culpa exclusiva da vítima.

No caso de que o accidente sáldese con vítimas mortais, a acción compensatoria esténdese a determinados familiares da persoa falecida. Esta cuestión fíxase en relación ao grao de parentesco entre eles, a ausencia ou non de determinados parentes, e o nivel de dependencia económica coa vítima, entre outros parámetros. Os responsables de abonar as indemnizacións son as compañías de seguros do vehículo culpable de causar o contratempo. Con todo, cando este carece de póliza ou se dá á fuga tras o accidente, a responsabilidade de correr coa indemnización recae no Consorcio de Compensación de Seguros, entidade pública adscrita ao Ministerio de Economía.

Una vez que se coñece o dereito a pedir una suma de diñeiro compensatoria, hai dúas vías paira solicitar o seu abono. Una delas é a extraxudicial. A través deste procedemento non é preciso acudir a xuízo. Despois da aprobación da Lei 21/2007, que cambia o texto refundido sobre Responsabilidade Civil e Seguro na Circulación de Vehículos a Motor, a compañía de seguros está obrigada a deseñar una oferta de indemnización paira a parte reclamante. Paira iso, e só se a responsabilidade do asegurado está acreditada e o dano cuantificado, dispón dun prazo de tres meses desde a recepción da reclamación.

Por imperativo legal, a proposta debe conter, de forma desglosada, os documentos, informes ou calquera outra información da que se dispoña paira a valoración dos danos. Desta forma, o reclamante ten os elementos necesarios paira decidir si está conforme ou non coa oferta e, por tanto, se a acepta ou a rexeita. Pola contra, cando a compañía aseguradora desatende esta obrigación, comete una infracción administrativa leve ou grave, segundo o caso, e é posible que se lle impoña una sanción.

Se non se chega a un acordo amigable coa entidade do seguro, débese recorrer á vía xudicial. Nese caso, paira reclamar a cantidade que se considere apropiada é preciso interpor una denuncia paira iniciar o procedemento penal, ou ben una demanda ante os xulgados civís. O procedemento penal é apropiado si a consecuencia do accidente padécense lesións cuxo período de curación é longo. A denuncia ten gran valor porque a súa tramitación supón a avaliación dun médico forense do Xulgado. É un informe independente moi útil paira negociar coa compañía aseguradora. En cambio, só é posible acudir á vía civil se os danos foron materiais ou si esgotouse o prazo de seis meses paira iniciar o proceso penal.

Os danos que se indemnizan son de diferente natureza. Por unha banda, destacan os persoais. Nesta categoría, encádranse os físicos e psíquicos que padecen as persoas implicadas no accidente.

A contía da indemnización fíxase segundo o baremo que establece a Lei de Responsabilidade Civil e Seguro na Circulación de Vehículos a Motor, que se revisa cada ano. Este índice distingue, á súa vez, se o accidente causa a morte da vítima, secuelas permanentes e incapacidade ou baixa temporal. A indemnización é diferente en cada caso e a súa forma de calculala, tamén.

• No caso das lesións irreversibles, o baremo establece una clasificación de 1 a 100 puntos que valoran a gravidade do dano.
• Paira as incapacidades temporais, a suma de diñeiro compensatoria calcúlase ao multiplicar o número de días de incapacidade pola indemnización que corresponda segundo a idade.
• Se hai vítimas mortais, a compensación varía en función das circunstancias persoais do falecido e do grao de parentesco cos familiares que teñen dereito a recibila.

En calquera caso, as cifras poden crecer ou diminuír xa que o baremo establece uns coeficientes reductores ou aumentadores. Estas porcentaxes varían as sumas de diñeiro en función da situación persoal de cada individuo. O primeiro deles ten en conta as rendas da vítima. A indemnización depende da súa capacidade paira xerar ingresos. Outros factores correctores analizan se a vítima é un cónxuxe separado con dereito a pensión, o falecemento dos pais no accidente ou se tanto receptor como vítima teñen algunha discapacidade. A concorrencia da propia vítima no sinistro, que haxa fillos de cónxuxe separado, que a vítima fose fillo único ou una embarazada que perdese o feto son tamén coeficientes reductores ou aumentadores en cada caso. Incluso a idade ou a profesión dunha persoa son argumentos que determinan a indemnización.

De acordo a estas circunstancias, non se indemniza coa mesma cantidade a morte dun neno que a dun ancián octoxenario, ou a cicatriz nun actor e a dun operario de fábrica. Os gastos de asistencia médica, farmacéutica e hospitalaria até a cura ou a consolidación das secuelas son tamén indemnizables. Sempre que estean xustificados e relacionados coa asistencia prestada.