No ano 2000 una compañía californiana chamada eHarmony foi a primeira en usar uns algoritmos paira emparellar ás persoas basear nas respostas que daban a temas como que buscan nunha parella, cal era o seu nivel cultural ou como reaccionarían ante determinadas situacións. Nacía a primeira aplicación paira citas. E con ela, a tecnoloxía pasaba a “desvirtuar” o mundo da sedución tal e como se entendía até entón. A arte de amar adaptábase a golpe de match (cando dous usuarios gústanse mutuamente) á incipiente cuarta revolución industrial, mentres as empresas atopaban nestas apps un novo nicho de negocio, cuxo volume anual en 2020 alcanzou os 3.100 millóns de euros no mundo, 45 en España, segundo datos de Statista.
Como cambiou a forma de ligar coas apps de citas
Os algoritmos, as aplicacións e os encontros virtuais han simplificado os procesos de selección e cortexo. E coa pandemia e as restricións normalizouse o uso destas plataformas paira coñecer xente e ligar. Segundo datos da Universidade de Stanford (EE. UU.), en 2021 este tipo de apps sumaron 392 millóns de usuarios en todo o mundo, un 10 % máis que o ano anterior. Foi o empuxón definitivo paira una tendencia que non parou de crecer.
“Moitas das relacións sociais han deixado de ser presenciais e volvémonos máis solitarios e consumidores de redes, que pasaron a formar parte da nosa cotidianidad”, admite Francisca Molero, presidenta da Federación Española de Sociedades de Sexología. E os datos confírmano. Segundo a plataforma Tinder, o 60 % dos usuarios chegou á súa aplicación tras o inicio da pandemia porque sentían sós e quería relacionar con outros. Un estudo da Academia Nacional de Ciencias de Estados Unidos desvelou que estas aplicacións permitiron “ampliar a cifra de candidatos dispoñibles máis aló do círculo de amizades e familia, ofrecer discreción a aqueles que prefiren esconder as súas preferencias e contar cuns algoritmos cada vez máis precisos”.
A tecnoloxía dixital ha pulverizado o factor espazo e tempo, dúas variables que antes eran fundamentais paira establecer una relación. Posibilítanos ter una conversación que podemos simultanear case con calquera outra actividade e con outras persoas. Podemos estar tirados no sofá de casa vendo una serie, en pixama e sen peitear, mentres mantemos una animada cita cun descoñecido ou descoñecida. Algo impensable antes do cambio de século.
Todo se acelerou. Segundo Molero, as aplicacións están a eliminar os preámbulos de coñecer a alguén. “Éntrase no plano da intimidade en minutos e, por iso, é tan rápido”, afirma. Un feito que encumbra a inmediatez sen requirir demasiado esforzo.
Segundo o psicólogo e experto en sexualidade dixital, Raúl Marcos, paira ligar hoxe en día “non é necesario investir moito tempo”. A nosa imaxe son unhas cantas fotos riseiras e intelixentemente escollidas e una somera descrición. A nosa futura parella ben pode estar a escasos quilómetros da nosa casa ou en calquera outro lugar.
O futuro das relacións co metaverso
Paira as aplicacións de citas, o anuncio da creación do metaverso –una realidade virtual creada por Facebook para que as persoas poidan interactuar entre elas– abre una nova porta paira as relacións de parella e paira seguir aumentando o volume do seu negocio. Isto suporá un cambio radical, xa que cada vez vaise a ter menos presente o corpo e máis a mente, asegura Molero. “Creo que, se chegamos a iso, seremos outra especie. A integración cognitiva, emocional e sensorial a nivel de corpo é fundamental paira o noso equilibrio”, explica.
A pesar de que nos preocupe e nos angustie a incerteza do cambio, un avatar será incapaz de reproducir as sensacións dun encontro físico. “Tal e como somos agora será moi difícil que abandonemos esa parte de risco ao rexeitamento, á incerteza e á emoción ao descoñecido”, admite a facultativa.
Raúl Marcos dá un xiro máis e puntualiza que este avance chega nun momento no que as persoas xamais cuestionaran tanto a vivencia do corpo. “Atopámonos nunha época na que sentimos mal na pel que habitamos, vemos o corpo desde o estético e desde uns canons de beleza que cada vez son máis difíciles de cumprir, e iso fai que esquezamos a funcionalidade do corpo”, engade. Cada vez hai un maior número de persoas con complexos, que viven mal o seu corporalidad, polo que poderían refuxiar neste tipo de relacións virtuais e perder a noción do que é ou non real.
Agora temos moi claro onde está o límite entre o analóxico e dixital. Una rede virtual difuminaría ese espazo físico e de tempo, que podería xerar irrealidad paira algunhas persoas. Lonxe do alarmismo, suporá una maneira distinta de relacionarnos, de sentirnos.
