Cada día sepáranse ou divorcian en España 350 parellas, segundo o Instituto de Política Familiar. A falta de compromiso é unha das razóns que explican os problemas para manter unha relación prolongada e estable. Pero que provoca esta ausencia de compromiso dalgunhas persoas? Neste artigo explícase como unha boa relación coa nai durante a infancia e a capacidade de resolver conflitos cos amigos na adolescencia son a clave para desenvolver a capacidade de compromiso.
Cada vez máis persoas optan por estilos de vida moi diferentes ao tradicional, como vivir sós ou manter relacións abertas (que permiten relacións sexuais con outras persoas), entre varias opcións. Dá a impresión de que o compromiso non é, precisamente, un dos valores que cotizan á alza hoxe en día. Analizouse moito o porqué da falta de implicación, xa sexa na esfera das relacións de parella ou noutros ámbitos da sociedade actual.
A falta de compromiso por parte dun dos membros dunha parella pode pór en serio risco a relación
Os sociólogos explican que hoxe se vive nunha época da posmodernidad caracterizada polo individualismo, a falta de verdades absolutas e a incerteza, xa sexa no mercado laboral ou nas relacións persoais. Esta maneira de obrar e vivir con independencia dos demais, destacan numerosos investigadores, dificulta que as parellas poidan durar toda a vida, xa que para moitas persoas, os seus propios desexos e proxectos serán máis importantes que a propia relación sentimental.
Doutra banda, os psicólogos alertan do aumento do número de persoas que sofren a síndrome de Peter Pan. O psicólogo estadounidense Dan Kiley bautizou como “peterpanes” aos homes adultos que son incapaces de comprometerse porque aínda se comportan como nenos.
A clave: unha boa relación coa nai
Pero, á parte dun contexto social que parece favorecer o individualismo, que causas poderían explicar a falta de compromiso que teñen algunhas persoas? Segundo un estudo publicado na revista Psychological Science, os problemas de homes e mulleres para manter o compromiso coas súas parellas poderían ter orixe na infancia.
Para elaborar este informe, os investigadores entrevistaron a 78 persoas de 20 ou 21 anos de idade e analizaron que nivel de compromiso tiñan na súa relación actual. Tamén falaron coas súas respectivas parellas para cotejar as respostas.
Pero antes, os científicos solicitaran información sobre dous aspectos importantes do pasado das persoas enquisadas: como fora a relación coas súas nais na infancia e como manexaban as discusións nos anos adolescentes. As persoas que gozaron dunha relación cariñosa e responsable por parte da súa nai e que foron capaces de resolver con eficacia os conflitos cos seus amigos na adolescencia estaban máis comprometidas nas súas relacións sentimentais.
Mesmo nivel de implicación, unión máis estable
Outro dos interesantes resultados que arroxou o estudo foi que un factor fundamental para que unha parella dure é que teña un nivel de compromiso similar, xa sexa este nivel baixo ou alto. Para analizalo, cada parella tivo que debater sobre un tema que fose importante para ela e sobre o que non lograra un acordo. Os investigadores gravaron a discusión. As unións nas que ambos tiñan un baixo nivel de compromiso tiñan máis posibilidades de éxito que outras nas que un quería pouca implicación na relación e o outro moita.
Os expertos conclúen que a ausencia de compromiso por parte dun dos membros pode pór en serio risco a relación. Segundo o psicólogo estadounidense George Levinger, o defecto de compromiso é un do catro factores que anuncian o final dunha relación. Os outros tres son: crer que unha nova vida é a mellor solución para os problemas sentimentais, ter parellas alternativas e a expectativa de que a relación fracase.
Unha mala relación entre nai e fillo durante a primeira infancia provoca, con moita probabilidade, que o futuro adulto teña serios problemas nas súas relacións persoais. Unha interesante demostración da importancia do apego foi o experimento que realizou o psicólogo Harry Harlow.
Separou a un grupo de crías de monos Rhesus das súas nais. Debido á ausencia destas, as crías abrazábanse a unhas almohadillas que había no chan das gaiolas. Harlow tivo entón a intuición de que a relación nai-fillo tiña unha función primordial para a supervivencia psicolóxica das crías. Así que formou catro grupos de crías. Os monos dun grupo estarían en contacto cunha nai de madeira vestida con roupas suaves e que provía de leite. Outros estarían cunha nai parecida, pero sen achegue de leite. Un terceiro grupo estaría cunha nai realizada con arame e que daba leite. E, por último, outras crías estarían cunha similar, que ademais non proporcionaba leite.
O resultado foi que os monos preferían o contacto coa nai de roupas suaves que non daba leite. Optaban por pasar fame antes que renunciar ao contacto. Como sinalou Harlow, “cando a nai cuberta de roupas suaves estaba presente, os bebés corrían rapidamente cara a ela, collíanse ao seu corpo, fregábanse contra as roupas, apertábanse contra ela… Pero cando estas nais estaban ausentes, os bebés corrían dun lado a outro, agarrábanse ás súas cadeiras e corpos, e gritaban de aflición”. Xa adultos, foron incapaces de realizar con éxito o acto sexual. Segundo o especialista, tiñan problemas nas súas relacións persoais por culpa dunha mala relación materno-filial na infancia.
