As persoas con obesidade mórbida, cun índice de masa corporal (IMC) superior a 40, reducen a súa esperanza de vida entre 5 e 12 anos, en función da idade de inicio deste trastorno, xa que esta enfermidade leva “frecuentes complicacións” e a súa única solución é a cirurxía. Asegúrao o secretario da Sociedade Española de Endocrinoloxía e Nutrición (SEEN), Miguel Anxo Rubio, quen lembra que enfermidades como diabetes, hipertensión arterial, hiperlipemia, colelitiasis e apnea do soño “aparecen tres veces máis nas persoas con obesidade”, mentres que a enfermidade coronaria, a artrose e a pinga danse o dobre.
Este tipo de obesidade afecta xa a entre o 2% e 3% da poboación, cunha maior representatividade na zona sur (Estremadura, Andalucía, Albacete, Murcia), Galicia e Canarias. En moitos casos, a cirurxía é a única solución para os afectados con obesidade mórbida, polo que o seu uso é cada vez maior. Cada ano realízanse ao redor de 70.000 intervencións cirúrxicas por esta causa en Europa e, segundo engade Rubio, “España atópase na cabeceira dos países con maior número de cirurxías realizadas, xunto con Francia, Bélxica, Luxemburgo e Reino Unido, onde levan a cabo máis de 5.000 intervencións anuais”.
“O aumento da actividade cirúrxica é paralelo ao incremento da obesidade mórbida no noso país, pero tamén á melloría dos resultados obtidos con técnicas cirúrxicas pouco agresivas”, asegura Rubio, xa que “a gran maioría son accesibles por vía laparoscópica”. Ademais, cada vez hai máis centros altamente especializados en técnicas cirúrxicas que interveñen a máis dun centenar de pacientes ao ano, cunhas taxas de mortalidade garantidas de menos do 1%, “similares á realización da extracción da vesícula biliar (colecistectomía) e con escasas complicacións cirúrxicas, sempre que se realice por equipos cualificados e experimentados”.
As técnicas cirúrxicas para a cirurxía da obesidade mórbida poden dividirse en dous grupos. Por unha banda, as novas modalidades de técnicas de abordaxe que supoñan unha mellora nos tempos de recuperación dos pacientes e menores secuelas estéticas, é dicir, o acceso polos buracos naturais do organismo, como é a vía transvaginal ou oral, ou ben o acceso laparoscópico por unha única vía de acceso, normalmente a través do embigo, e que non deixa cicatriz. Por outra banda, está a denominada cirurxía metabólica, basicamente referida ao tratamento da diabetes tipo 2 asociada a distintos graos de obesidade.
