Pérez de Prado opera, no Hospital de León, a pacientes coronarios coa intención de restaurar o fluxo sanguíneo nun vaso obturado. Non é cirurxián e o que practica non é, en realidade, cirurxía, senón intervencionismo coronario percutáneo (PCI), a alternativa á cirurxía vascular convencional. Con el falamos desta técnica e da súa aplicabilidad en pacientes diabéticos.
Existe una controversia sobre que método dá superiores resultados sen que se dilucidou aínda cal é mellor. Posiblemente haxa pacientes que se beneficien mellor da anastomosis arterial coronaria por enxerto (CABG), que é o método cirúrxico; mentres que outros, que non son poucos, sacarán proveito dun intervencionismo coronario percutáneo (PCI).
É una angioplastia coronaria, un método non cirúrxico paira resolver a oclusión do vaso taponado ideada polo cardiólogo vienés Andreas Grüntzig en 1977, e que hoxe día forma parte da rutina en calquera unidade hospitalaria de cardiología. Trátase de aproveitar a vía dun catéter (dispositivo que se pode introducir en vea ou arteria, entre outros) paira implantar una prótese impregnada ou non con fármaco que desobstruya o vaso e evite una reoclusión (que o vaso volva pecharse ao retirar a sonda).
“É necesario expor indicacións e técnicas cirúrxicas específicas paira o paciente diabético”O EuroPCR constitúe nestes momentos o encontro máis importante en materia de intervención cardiológica en Europa. Nesta ocasión congregou a 12.000 profesionais procedentes de todas partes do mundo, especialmente de países europeos, pero tamén de América, Asia e Oriente Medio.
Nun dos simposios do congreso, diabetólogos, cirurxiáns cardíacos e cardiólogos intervencionistas debatemos sobre a mellor alternativa paira tratar ao paciente diabético con enfermidade coronaria. Ocorre que nesta enfermidade a diabetes mellitus empeora o resultado a curto e longo prazo tanto de CABG como de PCI.
Tantos cirurxiáns como cardiólogos intervencionistas enfrontámonos ao reto de ter que intervir en pacientes con peores leitos vasculares, maior morbimortalidad, peor prognóstico, menor permeabilidade a longo prazo de enxertos venosos ou radiais. Na miña opinión, é necesario expor indicacións e técnicas cirúrxicas específicas paira o paciente diabético. Doutra banda, sabemos que un control estrito da glucemia mellora os resultados da cirurxía a curto, medio e longo prazo.
Os individuos diabéticos non fuman máis nin menos que os non diabéticos. O tabaquismo aumenta moito o risco en mulleres diabéticas, non tanto en homes (por razóns aínda non aclaradas). Sabemos que un abandono tácito do hábito diminúe o risco, pero fai falta advertir que este persevera aínda 10 anos despois de apagar o último cigarro.
O peor, en calquera caso, é cando se dan ambas as circunstancias. A enfermidade coronaria é responsable do 60% de mortes en pacientes adultos con diabetes. O risco multiplícase por dous nos homes e por catro nas mulleres.
De feito, sabemos que no 8% dos pacientes diagnosticados de diabetes mellitus subxace una enfermidade vascular periférica, taxa que alcanza o 45% aos 20 anos de enfermidade. Nos diabéticos, ademais, o risco de ictus multiplícase por catro. A modo de conclusión, poderiamos dicir que as complicacións cardiovasculares en pacientes diabéticos intervidos son de dúas a seis veces máis frecuentes que en pacientes non diabéticos.
A diabetes está a adquirir no mundo proporciones de epidemia global. Crese que no ano 2025 haberá 330 millóns de diabéticos. Neste tipo de pacientes, as enfermidades cardiovasculares son as responsables do 70% dos ingresos hospitalarios e do 80% das mortes, de modo que hoxe as principais asociacións científicas ven á diabetes como una enfermidade cardiovascular.
Enfermidade macrovascular e microvascular, progresión acelerada de aterosclerosis, afectación coronaria, menor calibre dos vasos coronarios, desenvolvemento pobre de circulación colateral, incremento do risco aterotrombótico, agregabilidad plaquetaria aumentada, sinergismo con fenómenos inflamatorios e diminución de mecanismos fibrinolíticos son algunhas das principais complicacións a que deben facer fronte os terapeutas.
Coñécese que os pacientes con diabetes mellitus maiores de 30 anos teñen un risco cardiovascular comparable ao de pacientes non diabéticos cun infarto agudo de miocardio previo, independentemente do sexo e do tipo de diabetes, polo que non caben titubeos á hora de expor un tratamento intensivo e preventivo de complicacións. Devandito tratamento leva a cabo hoxe día de forma multifactorial, incluíndo un control de glicemia, dos niveis de presión arterial ou nivel lipídico, combinando medidas hixiénico-dietéticas con tratamentos farmacolóxicos.
