As mascotas, fonte de benestar paira os nenos

• Autor: Por

  CLARA BASSI

• Data de publicación: Domingo, 27deSetembrode2009

Imaxe: qwrrty

As mascotas poden converterse no mellor aliado de pais e educadores paira a socialización de nenos e adolescentes. Si ao gran interese polos animais de compañía únese un coidado adecuado, estes poden ser una fonte indiscutible de saúde psíquica e social paira os máis pequenos. Algúns psicólogos e psiquiatras infantís xa usan animais na atención a nenos con diagnósticos de hiperactividade ou accesos de ira.

Máis que un compañeiro de xogo

/imgs/2009/09/nina-perro11.jpgÉ una reacción recíproca: os nenos gustan ás mascotas, en xeral, e as mascotas -sobre todo os cans- aos nenos. No libro “Os nenos necesitan animais de compañía”, de Plataforma actual e a Fundación Affinity, Dieter Krowatschek, psicólogo infantil e escolar que traballa en Marburgo (Alemaña), explica que o seu interese polas mascotas débese a diversas razóns: son máis curiosos que os adultos e menos precavidos ao interactuar con outras especies; aprecian o feito de que a maioría se comporte de forma infantil, o que lles confire una gran vantaxe como compañeiras de xogo; e, entre todas elas, senten atraídos en especial polos cachorros.

Todo isto explica que en España haxa 22 millóns de mascotas que conviven cos nenos. Grazas a esta convivencia, os pequenos da casa que se implican no seu coidado fanse máis responsables e adquiren una maior competencia social. Ademais, segundo destaca Krowastschek, na sociedade coetánea os animais de compañía poden converterse en grandes e afectuosos amigos, tanto paira os nenos como paira os adolescentes incomprendidos, posto que axudan a suplir a ausencia dos pais que soportan longas xornadas laborais.

Os canes contribúen de forma notable á socialización dos nenos con e sen discapacidadeTamén axudan a contrarrestar a perniciosa influencia de tantas horas de actividades en solitario, que favorecen a afección polos videoxogos ou o computador, as películas de vídeo ou a lectura de cómics. Os nenos e adolescentes que conviven cun animal de compañía relaciónanse con el dunha forma lúdica e teñen una oportunidade única de interactuar, xogar e conectar con outro ser vivo, así como de educalo.

No imaxinario infantil, os nenos relaciónanse con distintos animais e adoptan roles ou papeis diferentes: grazas á súa desbordante capacidade de invención ponse na pel de calquera especie, mesmo, de dinosauros extinguidos. En xeral, os osos de trapo e os peluches fascínanlles polo seu gran parecido coas mascotas reais, polo que é moi fácil que se identifiquen con eles.

Cans e psicólogo infantil, un bo tándem

Os osos de peluche utilízanse nas consultas de psicoloxía infantil paira realizar exercicios de proxección da imaxe dos nenos. Explícaselles que “ese osito regordete saca malas notas na escola, ten problemas no colexio ou en casa”. Desta forma, os pequenos identifícanse co boneco de trapo, comprenden e detectan que eses son os problemas que eles teñen. Outro paso que se deu nas consultas dos psicólogos infantís paira sacar proveito a este entendemento natural entre nenos e mascotas foi a incorporación destas á sesión terapéutica.

O propio Krowatschek colabora coa súa cadela border collie Fly nas súas sesións con nenos hiperactivos ou con outros problemas de conduta. Ao estar presente, o psicólogo interrógalles de maneira máis sinxela con preguntas indirectas do estilo “a Fly gustaríalle saber… “. Así consegue que os nenos respondan a cuestións que doutro xeito calarían. O animal convértese nun intermediario entre o neno e o psicólogo.

O psiquiatra e psicólogo infantil Boris Levinson, de Brooklyn (EE.UU.), foi quen descubriu a utilidade dos animais como axuda terapéutica. A principios do século XX, observou que a presenza do seu can Jingles axudaba aos nenos autistas a abrirse. Máis tarde, confirmouse a súa axuda na atención a menores con outros diagnósticos. A presenza de Fly na consulta de Krowatschek tranquiliza aos nenos hiperactivos e con accesos de ira. Tamén se ha visto que os canes contribúen de forma notable á socialización dos nenos con discapacidade. Cando se lles proporciona un can para que lles acompañe, son máis aceptados e os outros nenos relaciónanse mellor con eles.