Varios laboratorios estableceron unha competición para ver quen consegue antes a pílula que logre combater os efectos da vellez humana. Os últimos experimentos para alongar a vida de ratos e monos foron un éxito e o optimismo disparouse.
Leonard Guarente, do Instituto Tecnolóxico de Massachussets, e David Sinclair, da Facultade de Medicina de Harvard, son os investigadores que encabezaron a procura do elixir da eterna mocidade.
Ambos buscan algo así como a xeración de anticorpos contra a vellez. Relaciónanos coas dietas de restrición calórica, é dicir, con alto contido en vitaminas, minerais e nutrientes, pero cun achegue de calorías bastante máis baixo do normal. Tamén intervirían antioxidantes naturais como o resveratrol, presente no viño.
Pero o importante non sería tanto canto se come ou que se bebe senón como reacciona o corpo ante iso: a activación de mecanismos xenéticos que responderían a supostas agresións (por exemplo, a inxesta de menos calorías das esperadas) incrementando a enerxía das células, acelerando a velocidade a que se reproducen.
O doutor Guarente e o seu equipo investigaron os chamados xenes SIRT. A partir de experimentos con organismos elementais como o fungo do fermento, chegouse á conclusión de que encimas xeradas por estes xenes eran as responsables de axustes metabólicos que permitían alongar a vida do fungo. Este experto identificou ata sete tipos de xenes SIRT, con actuacións específicas no cerebro, nas mitocondrias, etc.
Sinclair, que comparte a teoría central, disiente acerca dos mecanismos que interveñen. Pero ambos volveron a unirse, e a cualificar as súas teorías de complementarias, fronte “ao ataque” procedente doutra parella de científicos, Brian Kennedy e Matt Kaeberlein (antigos discípulos de Guarente), que din que os mecanismos anti-vellez non se activarían en absoluto a través dos xenes SIRT.
