Para Conchita García, o coidado médico dos maiores é unha vocación e un reto. “Sempre me gustou traballar con anciáns no ámbito das residencias; gozo coa proximidade do traballo do día a día”, confesa esta doutora gerontóloga, secretaria da área de Asistencia Sanitaria en Residencias da Sociedade Española de Xeriatría e Gerontología. Con todo, esta amante dos libros e as viaxes, tamén admite na seguinte entrevista que “non todas as residencias de anciáns son iguais”, que lograr praza nun centro público non sempre é fácil e que os prezos das residencias privadas poden resultar “caros” para demasiadas familias.
O reto esencial ao que nos enfrontamos é mellorar a calidade de vida de todos eles.
“As familias deben facer unha boa procura para estar seguros de que centro escollido ofrece os requirimentos específicos que necesita o ancián”As residencias de anciáns en España son centros onde médicos e outros especialistas en xeriatría e gerontología dedicámonos a coidar, atender e tentar mellorar a calidade de vida dos anciáns. Na miña opinión, realmente creo que as residencias de anciáns funcionan moi ben. Pero, claro, non todas son iguais: cada centro ten un sinal moi característico. Por iso, a miña recomendación para as familias é facer unha boa procura para estar seguro de que centro escollido ofrece os requirimentos específicos que necesita o ancián.
A familia debería primeiro consultar a un médico especialista en xeriatría. Este paso sempre é recomendable, xa que poderá informar e orientarlles de cales son as necesidades concretas e os requirimentos do seu familiar. A partir de aí, hai que atopar a opción e o centro máis apropiado.
Existen, como di, axudas económicas para acceder a unha residencia pública. Respecto das residencias privadas, o prezo pode ser elevado, en especial se o comparamos coas pensións actuais.
“O custo das residencias pode parecer elevado, pero hai que valorar todas as prestacións e servizos que ofrecen”O custo das residencias pode parecer elevado, pero hai que valorar todas as prestacións e servizos que ofrecen. Os centros cada día melloran a súa atención especializada, cun equipo de coidados e especialistas que inclúe médicos, atención de enfermaría, vídeoconsultas hospitalarias que preveñen moitos problemas de saúde, traballo de terapia ocupacional, fisioterapia, psicoloxía, podoloxía…; ademais dos servizos básicos.
(Ri) Non, por suposto que non. Nas residencias os recursos sempre son poucos; sempre hai moito no que investir para poder mellorar.
As puntuacións para entrar nunha residencia pública inclúen a valoración da pensión, os inmobles que o maior posúe e a situación familiar. Pero esta valoración realízase desde a área de traballo social das comunidades.
Non máis dun ano, aínda que a espera varía segundo a comunidade autónoma.
Adoitan ser os fillos e outros familiares os que engaden diñeiro á pensión para pagar a súa entrada nunha residencia privada, polo menos ata que ao maior concédeselle a praza nun centro público. Outras privadas anuncian a posibilidade dunha praza a cambio dalgunha propiedade inmobiliaria; pero descoñezo como funciona esta última opción.
“O primeiro que debemos saber son as necesidades específicas do noso maior e, en función delas, buscar a residencia máis apropiada”O primeiro que debemos saber son as necesidades específicas do noso maior e, en función delas, buscar a opción apropiada. Unha consulta co geriatra pode axudar neste paso. Se busca unha residencia por unha fractura de cadeira, a familia debe escoller un centro que conte cun servizo de fisioterapia moi potente. Pero se o ingreso nunha residencia é debido a alteracións da conduta, hai que escoller unha residencia que teña persoal especializado e instalacións apropiadas para iso. Este é o caso dun maior cunha demencia incipiente, que requirirá adestramento psicolóxico e de memoria. Mentres que un maior cunha demencia máis avanzada, precisará un centro con unidades de promoción da autonomía.
Isto é complicado. Creo que actualmente un dos estándares de calidade é que sexa un centro que non use suxeicións físicas e utilice de forma racional os neurolépticos (fármacos antipsicóticos).
O sinal xeral para decidir que un maior debe ingresar nun centro é que requira uns coidados inviables de recibir nun domicilio. Entón, a residencia é necesaria.
É difícil acertar, pero creo que sempre o mellor sitio para calquera maior é a súa casa, polo que a primeira opción pode ser tentar contratar a un coidador a domicilio, sempre con atención individualiza. Se vemos que isto non funciona ou non é viable, entón pódese recorrer a unha residencia. Entre unha residencia ou un coidador a domicilio, non hai unha opción que sexa mellor ou peor: só podemos falar de que é o máis adecuado para cada paciente.
