Cando unha proteína que actúa como un sensor da graxa, a GPR120, estrágase ou funciona de forma defectuosa, pode desembocar na aparición da obesidade ou dalgunhas enfermidades do fígado, segundo o descubrimento desenvolvido por investigadores do Imperial College de Londres, en Reino Unido. De feito, e segundo recoñecen os autores deste estudo na revista “Nature”, devandito achado pode dar pé a unha prometedora diana para novos fármacos para o tratamento da obesidade e trastornos metabólicos.
A proteína GPR120 atópase na superficie das células do tecido intestinal, o fígado e a graxa, e permite ás células detectar e responder os ácidos grasos insaturados da dieta, especialmente os ácidos grasos omega-3, que teñen un efecto beneficioso sobre a saúde. En concreto, os científicos atoparon que os ratos que presentaban un déficit desta proteína eran máis propensos á obesidade e o desenvolvemento dunha enfermidade hepática cando seguían unha dieta rica en graxas. Nun estudo con máis de 6.000 persoas observaron tamén que as persoas cunha determinada mutación no xene que codifica a GPR120, que fai que esta proteína responda os omega-3, tamén foron significativamente máis propensas a ser obesas, en concreto, un 60% máis.
Cando os ácidos grasos insaturados da comida únense a GPR120 no intestino, estimúlase a liberación de hormonas que suprimen o apetito e estimulan ao páncreas para secretar insulina. Deste xeito, cando as células de graxa detectan niveis altos de graxa no sangue a través da GPR120, isto estimúlalles a dividirse para producir máis células de graxa, reducir o risco de fígado graso e o enrasado das arterias. Un mecanismo que podería ser unha vía importante para lograr algúns dos efectos saudables do omega-3.
No momento en que se lles alimentou cunha dieta rica en graxas, os ratos que carecían da proteína GPR120 non só convertéronse en obesos, senón que tamén tiñan o fígado graso, un menor número de células de graxa e un mal control de glicosa en sangue. Os investigadores cren que os ratos que teñen baixos niveis de GPR120 teñen tamén dificultades para almacenar o exceso de graxa no tecido graso. No seu lugar, o seu corpo almacena graxa nas zonas onde pode provocar problemas de saúde, como o fígado, os músculos e as paredes das arterias. Un patrón que, en humanos, asóciase coa diabetes tipo 2 e a enfermidade cardíaca.
“O noso estudo suxire que en ratos e seres humanos, o déficit na proteína GPR120 combinados cunha dieta rica en graxas aumentan enormemente o risco de obesidade”, segundo recoñeceu o profesor Philippe Froguel, un dos autores do estudo.
