Artigo traducido por un sistema de tradución automática. Máis información aquí.

Dous de cada dez nenos sofren algún trastorno de conduta ou de aprendizaxe

Os especialistas destacan que o sistema educativo xoga un papel crucial ante estas desordes
Por EROSKI Consumer 27 de Decembro de 2008

Os trastornos na infancia son moito máis comúns do que se cre. En España, entre un 15% e un 20% da poboación infantil sofre algún trastorno de conduta ou de aprendizaxe, segundo o doutor Josep Artigas, neuropediatra e psicólogo, que prefire denominar a estas alteracións como “trastornos do neurodesarrollo”.

As franxas de idades establecen os trastornos máis comúns na infancia. Dos dous ao cinco anos rexístranse os trastornos da conduta e da linguaxe e, en menor proporción, o que os especialistas denominan o trastorno do espectro autista. A partir do cinco anos ata a adolescencia, contémplanse tamén estas alteracións, ás que se suman os trastornos de déficit de atención e hiperactividade, os de aprendizaxe específicos (como a dislexia) e xorden outros cunha manifestación de tipo emocional, como a ansiedade e a depresión.

Para abordar correctamente estas incidencias na vida dos nenos é clave, primeiro, o diagnóstico e, segundo, a comprensión do problema. “Que se entenda que o que lle ocorre ao neno non é porque se trate dun vago, un maleducado ou un malcriado polos seus pais, senón que padece unhas dificultades intrínsecas derivadas do funcionamento do seu cerebro”, apunta Artigas. “Se isto enténdese, pódeselle axudar moito no colexio e na súa casa”.

Sistema educativo

Os especialistas sosteñen que o sistema educativo xoga un papel crucial ante estas desordes do neurodesarrollo. “O seu papel é crítico, decisivo, porque é o ‘punto quente’ onde a maioría destes problemas evidéncianse e afloran máis, tendo en conta que é onde o neno aprende e convive”, subliña o experto. Ademais, é o sitio onde se pode “canalizar” a situación de forma máis adecuada, sempre que o mestre “entenda a ese neno e póñase do seu parte”.

Desde o punto de vista médico, o tratamento destes trastornos debe ser multidisciplinar, terapéutico e tamén farmacolóxico. “Trátase de evitar que o neno perda a súa autoestima e a confianza en si mesmo, que senta un fracasado e perda aos amigos. Porque isto lle levará no futuro a un fracaso profesional e social. Hai que utilizar todos os medios ao noso alcance, incluídos os fármacos, aínda que ás veces estes teñan mala fama”, di Artigas.