O MINI é unha entrevista psiquiátrica sinxela e breve desenvolvida para a investigación clínica. Serve para diagnosticar depresións, fobias, suicidios, trastornos de ansiedade xeneralizada, agorafobia, abuso ou dependencia de sustancias tóxicas. Unha ferramenta de gran utilidade en atención primaria. A pesar de que se coñece que o diagnóstico clínico é pouco fiable comparado cos inventarios diagnósticos estruturados, os profesionais clínicos utilízanos con pouca frecuencia porque dubidan da súa viabilidade na práctica clínica e sobre a aceptación polos pacientes.
O nome MINI deriva de mini “entrevista neuropsiquiátrica internacional” nas súas siglas inglesas. Trátase dun instrumento diagnóstico breve validado aínda que a súa viabilidade e aceptación polos pacientes non se estudou aínda. Recentemente, o equipo de Narsimha R. Pinninti (Nova Jersey, EE.UU.) decidiu administrar o MINI a 111 pacientes admitidos nun programa parcial, e cronometró a entrevista. Administrouse, ademais, un cuestionario breve para avaliar as opinións dos pacientes sobre o test psiquiátrico. Despois comparáronse os resultados para buscar acordo nos diagnósticos primarios e os trastornos asociados.
O tempo medio por entrevista foi de 16,4 minutos. As opinións dos pacientes foron moi positivas, e considerouse a entrevista o bastante ampla para cubrir todos os síntomas dos pacientes e, ao mesmo tempo, non demasiado longa. Aínda que os pacientes sentiron cómodos co formato de entrevista do MINI, no apartado clínico rexistráronse desacordos entre o diagnóstico primario da MINI e o diagnóstico de consulta nun 42% dos casos.
A entrevista MINI diagnostica máis trastornos psiquiátricos asociados, e a súa aceptación entre os pacientes é boa
Nun 33% o desacordo era, ademais, de significación clínica; a entrevista MINI diagnosticou máis trastornos asociados (unha media de 2,05 comparado cun 0,5 na entrevista de consulta). Con estes resultados, os expertos recoñecen que a entrevista MINI pódese incorporar de maneira fácil ás entrevistas clínicas habituais en atención primaria, e a súa aceptación entre os pacientes é boa.
Resultados fiables
No último congreso anual da Asociación Americana de Psiquiatría, publicáronse os datos dun estudo comparativo realizado mediante entrevistas psiquiátricas estandarizadas MINI, nas que participaron investigadores españois como Jerónimo Sáiz (Madrid), Javier García Campayo (Zaragoza) e Francisco Collazos (Barcelona). Os resultados, sobre cunha mostra de 3.000 pacientes (1.500 españois e 1.500 inmigrantes), sinalan que os nados neste lado do Atlántico somos máis propensos ao abuso e dependencia de sustancias tóxicas e ao trastorno antisocial da personalidade. Con todo, os nados no novo continente sofren máis depresións psicóticas, un subtipo grave de depresión que se acompaña de alucinacións, delirios e fases maníacas.
Mediante o estudo “Trastornos psiquiátricos en inmigrantes latinoamericanos en España en relación coa poboación autóctona”, a investigación centrouse en pacientes inmigrantes adscritos ás consultas de atención primaria de Cataluña e Aragón entre os anos 2005 e 2007. Segundo García Campayo, “os pacientes latinoamericanos non sofren máis depresión ou ansiedade que os demais pacientes; nin máis trastornos de tensión postraumática que a poboación autóctona”.
Saúde psicolóxica
No momento de analizar as causas da enfermidade psiquiátrica en inmigrantes latinoamericanos, Collazos, especialista en psiquiatría transcultural, explica que un dos factores máis influentes é o tempo de estancia en España. “Os dous primeiros anos son moi duros para os inmigrantes porque lles custa adaptarse e hai máis trastornos psiquiátricos. Se se eliminan as trabas para a reagrupación familiar melloraría a saúde psicolóxica dos inmigrantes e a súa percepción de discriminación (sentirse discriminado aumenta o malestar psicolóxico)”.
En relación ao consumo de alcol, os resultados do estudo revelan que os homes latinos consomen máis alcol que os españois, mentres que as mulleres latinoamericanas consomen cantidades equivalentes ás das mulleres de aquí. Doutra banda, entre os inmigrantes hispanoamericanos a bulimia é máis frecuente que entre os españois. “É un fenómeno que nos asombra aos psiquiatras, posto que a bulimia é unha enfermidade mais propia de países desenvolvidos”.
