Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Un centro de Barcelona recupera a mozos con anorexia aplicando una terapia baseada no teatro
Mediante exercicios de interpretación, este tratamento incide nas dificultades de cada enfermo
- Autor: Por mediatrader
- Data de publicación: Venres, 03deXaneirode2003
O Centro Alba, situado na cidade de Barcelona, recupera a mozas con anorexia aplicando a terapia do teatro. Este tratamento é una nova forma paira afrontar enfermidades como a anorexia e a bulimia. “Hai moitas pacientes que se recuperan a través desta técnica”, afirma Màrius Hernández, coordinador desta actividade.
Mediante exercicios de interpretación, esta terapia incide nas dificultades de cada persoa anoréxica, como determinadas fobias, a emoción ou o medo, sensacións que a mesma enfermidade impídelle demostrar. “A maioría de afectados os trastornos de alimentación non saben expresar a alegría, a tristeza ou a empatía”, sinala Hernández.
O teatro terapia fai traballar o sentido do ridículo, a vergoña e mesmo o sentido do humor. “O teatro é un espazo pechado no que as pacientes se enfrontan co escenario durante unha ou dúas horas e no que descobren a súa autoestima e aprenden a aceptarse”, apunta este experto.
De todos os xeitos, o coordinador do centro precisa que esta terapia non se aplica de forma independente senón combinada con outro tipo de tratamentos, como as sesións de grupo ou as entrevistas persoais. O tempo de recuperación “é moi difícil cuantificalo”, xa que “depende de cada persoa, hai algunhas que se recuperan no medio ano e outras nun ano”.
Una das técnicas utilizadas polo centro paira enfrontar aos enfermos de anorexia coas súas dificultades é darlles papeis totalmente opostos a eles. “Desta forma poden aprender dos seus personaxes. O obxectivo é que pensen: si fago este papel e o personaxe sente ben, por que non aplicalo?”, explica Hernández. “A distancia entre un mesmo e o personaxe axuda a ver como se comporta un mesmo e a sacar dos personaxes actitudes positivas”, engade.
Na súa opinión, este novo tratamento axuda á persoa anoréxica “a ser máis empática e a entender máis o comportamento da xente”. Ao seu entender, estes enfermos adoitan ser persoas “moi estritas, cadradas, ríxidas e perfeccionistas, e o teatro axúdalles a liberarse, deixarse ir e mesmo descolocarlas, xa que o mundo teatral obrígache a ser moi desestructurado”.
O actor pon un exemplo de ensaio con anoréxicas centrado en como comportarse e colocarse nunha entrevista de traballo. Hernández expón o tema facendo que una persoa sexa o entrevistador e outra o entrevistado. “Nesta situación destápanse os seus tics, que non fan máis que reflectir a súa inseguridade e baixa autoestima. As mozas non pairan de tocarse e taparse a cara co pelo, colócanse de maneira fetal e son incapaces de mirarche aos ollos”. Hernández considera que este exercicio é moi eficaz paira desenvolver a expresión corporal para que as anoréxicas aprendan a aceptar o seu corpo.
