Nunha sociedade onde a imaxe prevalece por encima dos valores, onde as relacións de parella ven moi influenciadas pola aparencia, as enfermidades da pel convertéronse nun factor desencadenamento de depresións, illamento social e mesmo en causa de suicidio. Os afectados buscan solucións que terminen de forma tallante con estes problemas que, aínda que en xeral non adoitan transcender das meras manchas superficiais da epidermis, supoñen un descenso considerable da calidade de vida. A psoriasis é un exemplo diso.
Segundo un estudo realizado pola “National Psoriasis Foundation” de Estados Unidos, no ano 2001, o 10% dos afectados por este mal tentaron quitarse a vida. Una cifra alarmante si tense en conta que ao redor de 280.000 españois padécena e máis de 80 millóns en todo o mundo. A pesar dos esforzos dos epidemiólogos, aínda non existe ningún fármaco que acabe coa enfermidade, aínda que se realizaron avances cuxos efectos son temporais.
Descamación da pel, comezón, dor e en ocasións feridas sanguentas son algúns dos síntomas. O 15% de quen sofren a psoriasis padece ademais artrite e mesmo dores nas articulacións, que poden levar a unha situación de discapacidade no 5% dos supostos.
Con todo, a preocupación xeral dos enfermos de psoriasis é a súa incapacidade social. O tres cuartas partes dos pacientes recoñece que a súa patoloxía supón un problema importante na súa vida, o 26% ve alteradas ou interrompidas as súas actividades diarias, catro de cada dez afectados afirman que interfere na calidade do soño, o 40% admite que condiciona a súa forma de vestir e obrígalle a ir moi tapado (especialmente na tempada estival) e o 33% reduce considerablemente a súa actividade sexual.
