Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Unha nova técnica de prótese por artroscopia soluciona lesións leves do xeonllo en pacientes de mediana idade
Este tratamento, que xa se aplica no Hospital San Carlos de Murcia, non dana innecesariamente outros tecidos e mellora os tempos de recuperación
- Autor: Por mediatrader
- Data de publicación: Sábado, 20deNovembrode2004
As lesións de xeonllo causadas por ulceración do cartílago do fémur requirían normalmente de prótese que non se adaptaban á perfección á curvatura das superficies que interveñen no xiro do xeonllo. En persoas de 40 a 65 anos a recuperación da articulación afectaba a outras partes óseas ou cartilaginosas para instalar próteses monocompartimentales ou totais, no caso de destrución completa. Cunha nova técnica, indicada para lesións no cóndilo femoral, sen afección na morna, énchese o oco para estes pacientes de mediana idade que polas súas circunstancias non podían acollerse a técnicas de estimulación do cartílago (indicada para afectados menores de 40 anos) ou a próteses totais (adecuadas para enfermos de máis de 65).
A prótese parcelar de xeonllo por artroscopia é unha técnica desenvolvida en Estados Unidos, onde tamén ten aplicación en lesións de ombreiro e cadeira. Agora chega por primeira vez a Europa da man dos cirurxiáns Pedro Luís Ripoll e Mariano de Prado, do Hospital San Carlos de Murcia, aínda que só para lesións de xeonllo. Este equipo tratou a catro pacientes en España, tras dúas intervencións que se realizaron onte en Murcia e a revisión doutra levada a cabo hai dous meses.
A prótese parcelar de xeonllo instálase mediante artroscopia, á que se suma unha visualización das imaxes en tres dimensións. Con esta técnica minimamente invasiva, explica Ripoll, lógranse dúas grandes vantaxes que melloran a recuperación da articulación. A primeira é a súa “coherencia articular”, xa que a prótese “está deseñada para que quede perfectamente encaixada na articulación” e, ademais, ten a mesma capacidade de duración que as totais. Para logralo e mediante un escáner en 3D trázase un mapa do xeonllo e substitúese a parte danada cunha prótese á que se dá a mesma curvatura e medida que a área afectada. A segunda vantaxe é a ancoraxe, situado só na zona danada e sen prexudicar outras sen lesión algunha, cun parafuso que encaixado no fémur dá maior solidez.
Ripoll considera que con esta prótese pódese dar resposta a un 20% dos problemas de xeonllo, aínda que non ofrece solución a enfermos con artrose avanzada. A apertura do xeonllo leva a cabo cunha artroscopia pechada, a través dun só acceso de 1,5 centímetros para introducir unha prótese duns 2 centímetros realizada en cobalto e titanio. O paciente recupera a mobilidade total aos 3 ou 4 días, tras un período de entre 24 e 48 horas de hospitalización. Se a prótese instalada non dese o resultado esperado podería recorrerse á habitual monocompartimental ou a unha total, xa que ao non afectar a máis masa ósea que a danada non imposibilita a execución posterior doutras intervencións cirúrxicas máis agresivas.
