Un anhelo de todos os cidadáns da Unión Europea é saber en que se emprega o diñeiro que manexan as diferentes administracións. No caso da cadea alimentaria, as liñas mestras establéceas o Regulamento (UE) nº 652/2014 do Parlamento Europeo e do Consello, de 15 de maio de 2014. Nel establécense disposicións para a xestión dos gastos relativos á cadea alimentaria, a saúde e o benestar dos animais, ademais dos concernentes á fitosanidad e aos materiais de reprodución vexetal. O artigo explica a importancia da detección temperá dos problemas de pragas e a transcendencia dos controis oficiais e cales son as prioridades en sanidade animal e fitosanidad.
O obxectivo primordial da Unión Europea no campo da cadea alimentaria é lograr un alto nivel de protección da saúde das persoas, os animais e os vexetais, así como un alto nivel de protección e de información dos consumidores e de protección do medio ambiente, á vez que se favorece a competitividade e a creación de emprego. Para iso, a UE conta para o período 2014-2020 con preto de 2.000 millóns de euros.
Detección temperá dos problemas, aforro de custos
É necesario detectar a tempo a presenza de determinadas pragas para protexer doutros posibles brotes á UE
A UE ten a responsabilidade de garantir que os fondos se utilicen de forma adecuada. Para un correcto uso, é necesario detectar a tempo a presenza de determinadas pragas. As investigacións realizadas polos Estados membros para comprobar esa presenza son esenciais para lograr a inmediata erradicación dos brotes das devanditas pragas e para protexer o territorio de todos os demais países membros.
A UE pode contribuír ao financiamento das devanditas investigacións en xeral, a condición de que o seu obxecto inclúa polo menos una das dúas categorías críticas de pragas: aquelas de cuxa presencia na Unión non se ten constancia e as suxeitas a medidas de emerxencia por parte da UE.
Importancia dos controis oficiais e o seu adecuado financiamento
Os controis oficiais efectuados polos Estados membros son unha ferramenta esencial para comprobar e vixiar a aplicación e o cumprimento dos requisitos da UE. A eficacia e a eficiencia dos sistemas oficiais de control é vital para manter un alto nivel de seguridade das persoas, os animais e os vexetais ao longo da cadea alimentaria, á vez que se garante un alto nivel de protección do medio ambiente.
En particular, débese ofrecer unha contribución financeira aos laboratorios de referencia da UE, co fin de axudalos a sufragar os custos derivados da execución dos programas de traballo aprobados pola Comisión Europea.
Por outra banda, dado que a eficacia dos controis oficiais depende tamén de que as autoridades dispoñan de persoal ben preparado que posúa un coñecemento adecuado do Dereito da Unión, é necesario que esta poida contribuír á formación do persoal e aos pertinentes programas de intercambio organizados polas autoridades competentes. Por tanto, tamén debe ser posible conceder unha contribución financeira para a creación e o funcionamento das bases de datos e dos sistemas informatizados de tratamento da información destinados para ese efecto.
A UE debe facilitar financiamento para as actividades técnicas, científicas, de coordinación e de comunicación necesarias para garantir a correcta aplicación do Dereito da Unión e a adaptación do Dereito á evolución da ciencia, a tecnoloxía e a sociedade. Debe axudarse con financiamento para proxectos destinados a mellorar a eficacia e a eficiencia dos controis oficiais.
As liñas de investimento prioritario en sanidade animal e fitosanidad concrétanse nestes 10 puntos:
Enfermidades que repercutan sobre a saúde humana.
Enfermidades con impacto na saúde animal, tendo en conta a súa posible propagación e as taxas de morbilidad e mortalidade na poboación animal.
Enfermidades e zoonosis que poidan introducirse no territorio da UE procedentes de terceiros países.
Enfermidades que poidan xerar unha situación de crise con graves consecuencias económicas.
Enfermidades cun impacto no comercio con terceiros países e no comercio dentro da UE.
Pragas, considerando a Directiva 2000/29/CE, de cuxa presencia non se ten constancia no territorio da UE.
Pragas que non estean enumeradas na Directiva 2000/29/CE e que representen un perigo inminente para o territorio da UE.
Pragas que poidan xerar unha situación de crise con graves consecuencias económicas e ambientais.
Pragas cun impacto no comercio con terceiros países e no comercio dentro da UE.
