Un grupo de expertos da Universidade de Granada estudaron a distribución e frecuencia destes parásitos en peixes de consumo humano como son o xurelo, bacaladilla, pescada, brótola, boquerón e sardiña. Segundo o estudo, a prevalencia de anisakis nos peixes capturados no Mediterráneo é menos que os do Atlántico.
O estudo, realizado polo grupo de investigación Ictioparasitología, reflicte que os dous anisákidos con maior presencia nestes peixes de consumo humano, e que son potenciais problemas en acuicultura, son Anisakis simples e Hysterothylacium aduncum. Por este motivo os expertos desenvolveron métodos de cultivo in vitro para conseguir os medios óptimos que permitan o desenvolvemento destes parásitos, e por tanto o estudo con fins preventivos, terapéuticos, biolóxicos, fisiológicos ou inmunológicos, entre outros.
A supervivencia que lograron para estes vermes foi entre 3 e 6 meses. Un factor observado e que contribúe ao desenvolvemento do parásito, é a necesidade dunha concentración relativamente alta de dióxido de carbono. É por iso que están a realizar estudos sobre as encimas fijadores deste composto. Igualmente, detectaron que a evolución da larva de terceiro estadio, recollida do peixe, ata adulto precisa de pepsina, o que lles levou ao estudo das proteasas somáticas destes parásitos.
Doutra banda, investigaron no soro de pacientes con alerxia a Anisakis simples, atopando que existen antígenos compartidos con outros anisákidos como Anisakis physeteris, Hysterothylacium aduncum e Hysterothylacium fabri. Na actualidade, tamén están a ensaiar in vitro e in vivo diferentes compostos vexetais para probar a súa actividade larvicida fronte a Anisakis.
Observaron que o geraniol e perillaldehído, principais compoñentes dos aceites esenciais de palmarosa (Cymbopogon martinii) e perilla (Perilla frutescens), respectivamente, resultaron os máis letais no conxunto das probas. Ademais, ás concentracións empregadas ningún composto afectaba ás mucosas gastrointestinales dos animais de experimentación.
A partir do coñecemento destes datos, os investigadores esperan mellorar as medidas de prevención e control desta parasitosis en acuicultura. Doutra banda, poderán coñecer se as distintas especies de Anisakis simplex presentan a mesma patogenicidad, e se existen outros anisákidos responsables de procesos alérxicos, así como introducir un posible axente terapéutico fronte á anisakidosis humana.
