Alimentos como marmelada de albaricoque, galletas e produtos de pastelaría ou fariña para rebozar poden conter o edulcorante amarelo alaranxado E110. As investigacións realizadas ata o momento demostraron que este compoñente pode provocar reaccións alérxicas. Dentro da misión da Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) de avaliar a seguridade de sustancias como os aditivos, nunha última revisión establece para este colorante unha inxesta diaria admisible (IDA) de 4 mg/kg de peso corporal. Pero, segundo os expertos, a exposición dos consumidores en todos os grupos de idade está moi por baixo destes novos niveis. O artigo explica cales son os novos niveis propostos para este colorante e por que se usan aditivos alimentarios.
Os colorantes alimentarios son aditivos que se engaden sobre todo con tres obxectivos: compensar as perdas de cor tras a exposición á luz, o aire, a humidade ou variacións de temperatura; mellorar as cores; e dar cor aos alimentos que serían incoloros. Cada colorante autorizado na Unión Europea está suxeito a unha rigorosa avaliación científica de seguridade. Os países europeos contan co labor da EFSA, que avalía de maneira periódica a seguridade e inocuidad dos colorantes e outros aditivos, sobre todo no que respecta á inxesta diaria admisible (IDA) para cada un deles. Esta medida refírese a a cantidade dunha sustancia que unha persoa pode consumir durante toda a vida sen risco para a súa saúde. Nunha das súas últimas avaliacións, a EFSA cambiou a IDA para o colorante amarelo alaranxado E110, que pasa de 1 mg/kg de peso corporal establecido en 2009 ao 4 mg/kg, de acordo con novos datos sobre o colorante.
Novos niveis seguros
A exposición dos consumidores ao colorante E110 está por baixo do 4 mg/kg de peso corporal ao díaA EFSA avaliou en 2009 a seguridade do colorante E110 e, baseándose nos resultados dos estudos realizados ata entón, estableceu unha IDA temporal de 1 mg/kg de peso corporal. Esta cantidade estaba suxeita a novos informes e cambios, que chegaron agora con novos datos presentados e que permiten elevar a cantidade ao 4 mg/kg de peso corporal ao día. As estimacións da exposición actual dos consumidores ao colorante están, segundo os expertos, moi por baixo da nova IDA proposta para todos os grupos de idade. Por tanto, a EFSA determina que, a partir dos datos proporcionados pola industria da alimentación e os países membros, os niveis do colorante establecidos agora non supoñen un risco para o consumidor.
Noutra avaliación sobre o colorante, realizada polo Comité Mixto FAO /OMS en aditivos alimentarios (JECFA) en 2011, os expertos xa suxerían aumentar de 2,5 mg/kg de peso corporal ao día ao 4 mg/kg, unha proposta que tivo en conta agora a EFSA para establecer os novos niveis.
En estudos anteriores avaliáronse os datos sobre o metabolismo do colorante E110, o seu genotoxicidad e carcinogenicidad. A redución da exposición a este colorante débese ao feito de que en 2012 reduciuse en gran medida o uso deste colorante en determinadas categorías de alimentos, coa modificación da normativa sobre as condicións de emprego.
Colorantes en alimentos
Os colorantes engádense aos alimentos cunha misión básica: cambiar a súa cor e aparencia. Na maioría dos casos, o obxectivo é facer máis atractivo un alimento concreto. Demostrouse que en moitos casos a cor xoga un papel determinante na percepción do consumidor e, a miúdo, asóciase cun sabor específico. Nalgúns casos, os tratamentos aos que se someten certos alimentos poden conducir a perda de cor e, por tanto, os colorantes alimentarios compensan estas perdas.
A IDA exprésase en miligramos de aditivo por quilogramo de peso corporal ao día. É a cantidade dun aditivo alimentario que as persoas, sexa cal for a súa idade, poden comer todos os días durante toda a vida. Calcúlase, na maioría dos casos, a partir da cantidade máis alta do aditivo que non causa efecto nocivo en experimentos con animais.
Os aditivos alimentarios son sustancias que se engaden de forma intencionada nos alimentos para desempeñar certas funcións tecnolóxicas, como dar cor, endulzar ou conservar. Na Unión Europea só están autorizados se se cumpren tres requisitos:
- 1. Hai unha necesidade tecnolóxica para utilizalos.
- 2. Non inducen a erro ao consumidor.
- 3. Non representan ningún risco para a saúde da persoa.
A maioría de aditivos só poden usarse en cantidades moi específicas, as precisas para conseguir o efecto tecnolóxico desexado. Antes da súa autorización, a Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) avalía a súa seguridade. Os aditivos regulados na UE van acompañados da letra E, un código que se atopa nas etiquetas e que significa que un aditivo alimentario está autorizado na UE.
