Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Onde e cando comer no verán
- Autor: Por JUAN RAMÓN HIDALGO MOYA
- Data de publicación: Martes, 20deAgostode2002
Os servizos de restauración están regulados por leis específicas que clasifican tanto a categoría dos distintos establecementos como a actividade dos mesmos. Unha ollada á normativa vixente, na que se dá conta da clasificación establecida, pode sernos útil para que non nos dean gato por lebre especialmente no verán, época na que proliferan todo tipo de locais dispostos a servirnos comidas.
Non é raro que no verán, e aproveitando a afluencia de turistas, proliferen locais nos que se anuncian menús a prezos módicos ou servizos de restauración de distintas categorías. As preguntas xorden de inmediato: están os distintos locais capacitados legalmente paira prestar os servizos que anuncian? Que condicións debe reunir un establecemento paira servir comidas? Que significan, por exemplo, tres tenedores colocados na porta dun restaurante?
Na actualidade, o marco lexislativo da ordenación do turismo vén atribuída pola Constitución e os respectivos Estatutos de Autonomía, ás Comunidades Autónomas, que ostentan competencias exclusivas nesta materia, e que lles permite aprobar lexislación propia. Entre os obxectivos fundamentais que foron regulados polas citadas normativas incluíuse o da defensa e garantía da calidade paira o usuario dos servizos turísticos, como destinatario final de toda a actividade turística. O coñecemento preciso dos nosos dereitos como usuarios-consumidores deste tipo de servizos é a mellor garantía para que non nos dean gato por lebre. É por iso que propomos una primeira aproximación ás diferentes clases e categorías que se establecen na lexislación turística con respecto aos locais que nos serven comidas no verán.
A restauración entre as actividades turísticas
A normativa de turismo inclúe, entre outras, a prestación de servizos de restauración, os cales están considerados como una actividade turística de “non aloxamento” e “complementaria” cuxa explotación corresponde a aquelas empresas turísticas que se dedican de forma profesional á citada actividade. Basicamente, consiste na subministración de comidas ou bebidas a través de establecementos abertos ao público e paira o seu consumo preferente nestes.
Atendendo ás súas características, os citados establecementos foron clasificados por diferentes normativas autonómicas en dous grupos ben diferenciados, atendendo á posibilidade de servir comidas ou as denominadas tapas e racións:
De acordo coas regulacións autonómicas sobre turismo de restauración, a posibilidade de servir comidas á carta, menús ou pratos combinados está reservada exclusivamente a restaurantes e cafetarías. A diferenza entre un e outro establecemento vén delimitada pola posibilidade de servir pratos ou comidas máis ou menos complexos, ou ben pratos preparados simples ou combinados en ferro ou freidora.
Debe entenderse por restaurante aquel establecemento que dispón de cociña e servizo de comedor, coa finalidade de ofrecer ao público, mediante prezo, comidas e bebidas paira consumir no mesmo local, non sendo imprescindible que estean dotados de cociña propia. Por cafetaría, en cambio, debe entenderse aquel establecemento que, podendo prestar todos os servizos de bar, ofrece ao público, mediante prezo, a calquera hora durante todo o tempo que permaneza aberto ao público e paira consumir no mesmo local, pratos simples ou combinados elaborados directamente á prancha ou freidora, sen necesidade de que dispoñan de comedor independente. O consumidor, ademais, nos restaurantes pode solicitar unha área reservada paira fumadores ou non fumadores, que deberán estar debidamente sinalizadas.
Cuestión de categoría
A categoría dun restaurante ou dunha cafetaría establécese mediante o cumprimento de determinados requisitos, e exprésase gráficamente mediante tenedores ou cuncas, respectivamente. Os restaurantes poden clasificarse en cinco categorías: 5 tenedores (luxo), e de catro a un tenedores, debendo identificar a súa categoría mediante unha identificación ou placa visible no exterior do local. As cafetarías en tres: de tres a unhas cuncas.
|
*(A táboa elaborouse seguindo os requisitos que a lexislación aragonesa ha establecido paira este tipo de establecementos).
Irse de tapas
Os denominados bares ou cafés teñen prohibida a realización do servizo de menú, carta de pratos, banquetes, pratos combinados ou calquera servizo de comidas, así como a realización de publicidade mediante carteis ou anuncios que ofrezan este tipo de servizos, que quedan reservados aos anteriores establecementos. Iso non lles limita a posibilidade de servir, paira o seu consumo preferente no mesmo local, outro tipo de alimentos como aperitivos, bocadillos e repostaría.
Debemos considerar como Bar aquel establecemento que dispón de barra ou servizo de mesas paira proporcionar ao público, mediante prezo, bebidas que poden acompañarse ou non de tapas e bocadillos, fríos ou quentes, paira consumilos no mesmo local.
Locais de acceso libre
Os establecementos turísticos son considerados públicos e de libre acceso, paira quen contraten os seus servizos. As únicas restricións que se establecen son aquelas que veñen determinadas nas Leis, nas normas específicas que regulen a actividade desenvolvida e, en caso de dispor, as establecidas no Regulamento de réxime interior que poidan establecer as empresas turísticas de restauración, que en ningún caso pode conter normas discriminatorias por razón de nacemento, raza, sexo, relixión, opinión ou outra circunstancia persoal ou social. Con todo, os propietarios dos establecementos turísticos poderán negar ou restrinxir a admisión de persoas nos seus establecementos ou proceder á súa expulsión dos mesmos, mesmo coa axuda da autoridade competente, en caso necesario, “a quen incumpran o regulamento de réxime interior, as normas lóxicas de boa convivencia social ou as persoas que pretendan usar as instalacións cunha finalidade diferente á propia do servizo ou da actividade de que se trate”.
Bibliografía
- Lei 6/2001, de C.A. Canarias, de 23 de xullo de 2001, de Medidas urxentes en materia de ordenación do territorio e do turismo de Canarias.
- Lei 7/2001, de C. A. Principado de Asturias, de 22 de xuño de 2001, de Turismo.
- Lei 2/2001, de C.A. A Rioxa, de 31 de maio de 2001, de Turismo.
- Lei 12/1999, de C.A. Andalucía, de 15 de decembro de 1999, de Turismo.
- Lei 8/1999, de C.A. de Castela-A Mancha, de 26 de maio de 1999, de Ordenación do Turismo de Castela-A Mancha
- Lei 5/1999, de C.A. de Cantabria, de 24 de marzo de1999, de Ordenación do Turismo de Cantabria.
- Lei 2/1999, de C.A. de Baleares, de 24 de marzo de 1999, Xeral Turística das Illes Balears.
- Lei 1/1999, de C.A. Madrid, de 12 de marzo de 1999, de Ordenación Turismo de CA Madrid.
- Lei 3/1998, de C.A. Valenciana, de 21 de maio de 1998, de Turismo
- Lei 10/1997, de C.A. de Castela e León, de 19 de decembro de 1997, de Turismo de Castela e León.
- Lei 11/1997, de Rexión de Murcia, de 12 de decembro de 1997, de Turismo da Rexión de Murcia.
- Lei 9/1997, de C.A. Galicia, de 21 de agosto de 1997, de Ordenación e Promoción do Turismo en Galicia.
- Lei 2/1997, de C.A. de Estremadura, de 20 de marzo de 1997, de Turismo de Estremadura.
- Lei 7/1995, de C. A. de Canarias, de 6 de abril de 1995, de Ordenación do Turismo en Canarias, modificada por Lei 7/1997 e Lei 5/1999.
- Lei 6/1994, de C.A. do País Vasco, de 16 de marzo de 1994, de Ordenación do Turismo da C.A. do País Vasco.
