Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Vixilancia de alérgenos
Dos 14 alérgenos recoñecidos por lei, só establecéronse niveis de seguridade en tres deles: glute, lactosa e sulfitos
- Autor: Por NATÀLIA GIMFERRER MORATÓ
- Data de publicación: Luns, 29deNovembrode2010
Imaxe: Jennifer DickertNa actualidade, os alérgenos recoñecidos por lei que deben figurar nas etiquetas dos alimentos son 14, xa sexan ingredientes ou alimentos alérgenos. Desta maneira, asegúrase que o consumidor poida inxerir todos os alimentos sen complicacións. Estes 14 alérgenos son os máis comúns como causa de alerxias na poboación europea e a súa base legal céntrase no ditame de 1997 do Comité Científico da Alimentación Humana da Comisión Europea.
A etiquetaxe tamén está supeditado a unha norma que establece que o contido destes 14 alérgenos nos alimentos débese declarar na etiqueta, tanto se se utilizan como ingredientes, aditivos, diluyentes de aditivos ou coadyuvantes tecnolóxicos. A normativa respecto diso establece que as empresas tamén deben ter en conta estes alérgenos en todos os plans de Análises de Perigos e Puntos de Control Crítico (APPCC) correspondentes e, desta maneira, asegurar a comercialización de alimentos seguros. Tras varios estudos realizados neste campo, aínda non se puido determinar un nivel de seguridade de 11 dos 14 alérgenos actuais por baixo do cal non haxa restricións adversas nas persoas sensibles a eles. Pola contra, no tres restantes (glute, lactosa e sulfitos), si se estableceron unhas marxes de seguridade. Entre eles destacan a lactosa e o glute.
As declaracións que inclúen a definición “sen lactosa” diríxense a un grupo de consumidores que sofren algunha variedade de trastorno específico e, como tal, deben tratarse e estar reguladas por lei. Por outra banda, o termo “ausencia de lactosa”, tamén regulado, só pódese incluír nos preparados que conteñan 10 mg de lactosa por cada 100 kcal de produto. Con todo, nalgúns países normalizouse o uso de baixo “en lactosa” ou “sen lactosa” para alimentos diferentes aos preparados. A realidade é que os niveis considerados como seguros difiren entre distintos países europeos.
De acordo con esta variedade de parámetros, a Comisión Europea ha pedido á Autoridade Europea de Seguridade Alimentaria (EFSA) un novo ditame sobre as concentracións de lactosa admisibles en caso de intolerancia e de galactosemia (déficit da encima galactosa-1-fosfato transferasa, necesaria para poder dixerir a galactosa e evitar a súa acumulación). Con estes novos informes, a Unión Europea pretende unificar a lexislación entre os diferentes Estados membros e asegurar o mesmo nivel de protección para todos os consumidores.
Ata a data, a información da EFSA indica que unha gran cantidade de persoas intolerantes á lactosa poden tomar ata 12 g nunha ración, unha cantidade que pode superarse se se consome con outros alimentos e que non provoca alteracións ou consecuencias importantes. Ademais, un total de 24 g repartidos durante o día en diferentes racións, xunto con outros alimentos, tampouco é daniño. A partir de 50 g ao día, en cambio, son posibles efectos nos consumidores intolerantes. No entanto, nalgúns casos poden desenvolverse síntomas de intolerancia a partir da inxesta dunha dose de 3 a 5 gramos.
Segundo a información obtida da Axencia Catalá de Seguridade Alimentaria, o Comité de Expertos da EFSA considera que os preparados para lactantes e os leites de continuación que indican “ausencia de lactosa”, é dicir, cun contido de 10 mg/100 gr, pódense utilizar con seguridade na dieta habitual dos lactantes, así como en nenos con galactosemia. En adultos, non é aconsellable exceder o valor de 25 mg de lactosa/100 kcal ao día.
Como na lactosa, distintos estudos científicos avalan que algunhas persoas intolerantes ao glute teñen a capacidade de toleralo en pequenas cantidades dentro dunha marxe limitada. Con todo, son moitos os consumidores que non toleran esta marxe. Co fin de protexer a esta parte da poboación e conseguir a máxima variedade de produtos apropiados para eles, estableceuse o Regulamento (CE) número 41/2009, no que se recollen dous tipos de alimentación: “sen glute”, que se aplica en calquera alimento cun contido de glute inferior a 20 mg/kg, ou “moi baixo contido en glute”, aplicado a alimentos dietéticos destinados aos consumidores intolerantes ao glute, cun valor igual ou inferior a 100 mg/kg. Cada consumidor pode determinar que dose élle prexudicial ou tolerable, coa seguridade de que a etiqueta é un reflexo real do contido en glute.
LÍMITES MÁIS PRECISOS NO FUTURO
No futuro poderanse establecer uns límites máis precisos acerca dos alérgenos nos alimentos. Dous programas de investigación e desenvolvemento, o proxecto Euro Prevall, financiado pola Unión Europea, e o Programa de Investigación das Alerxias Alimentarias, do Instituto Nacional de Alerxias e Enfermidades infecciosas de Estados Unidos (NIAID), estudan a prevalencia, o impacto socioeconómico e as bases xenéticas, bioquímicas e inmunológicas das alerxias para mellorar unhas limitacións máis precisas.
Estas e outras investigacións no mesmo campo teñen como obxectivo proporcionar unha información máis innovadora, ademais das ferramentas necesarias aos organismos responsables, a profesionais sanitarios, a consumidores e ás industrias alimentarias para poder xestionar con eficacia as diferentes intolerancias e os alérgenos que as causan.
