En 1949, Hermann Gmeiner fundou a primeira Aldea Infantil SOS na cidade austriaca de Imst. No proxecto participaron nenos orfos e abandonados para os que Gmeiner creou unha contorna familiar estable. A idea funcionou e, ata o momento, exportouse a 132 países e territorios nos que miles de pequenos atopan cada día unha nova oportunidade para mellorar o seu futuro.
Imagen: Aldeas Infantiles
Acoden contentas ao traballo e non se molestan polas horas extras. É máis, contan gustosas con elas sen esixir nada a cambio. Son nais SOS, preto de 5.300 mulleres que traballan en todo o mundo polo benestar dos nenos máis desfavorecidos. O seu obxectivo é crear unha contorna familiar estable e ofrecer aos pequenos a oportunidade de atopar un futuro “prometedor e seguro”.
Nalgúns casos, o traballo é desempeñado por parellas e homes sós, sobre todo en países europeos. O máis importante é atender aos case 57.000 nenos que Aldeas Infantís SOS Internacional protexe en todo o mundo. En España hai oito centros: en Barcelona, Pontevedra, Madrid, Granada, Conca, Santa Cruz de Tenerife, Zaragoza e As Palmas.
Converterse en nai SOS
Aldeas Infantís dispón en Granada dunha Academia SOS onde se imparten cursos e fórmase ás futuras responsables dos novos fogares. Os requisitos que deben cumprir son: ter entre 30 e 45 anos, carecer de compromisos familiares e posuír un carácter equilibrado e estable.
En cada fogar residen varios nenos que, por algunha razón, non poden estar cos seus pais. Son nenos orfos, abandonados ou con familias desestructuradas, polo que a función das nais é darlles agarimo, seguridade e atención. A cifra habitual é seis nenos por casa, pero confórmanse grupos maiores en función do número de irmáns ou a capacidade do fogar.
A función das nais é dar agarimo, seguridade e atención
As nais SOS comparten preocupacións, deberes e alegrías. Están presentes na vida dos pequenos as 24 horas e, por iso, reciben unha retribución económica, contrato laboral, seguridade social e vacacións. “Viven na mesma casa e responsabilízanse de alimentar, coidar e educar aos nenos, é dicir, de sacar a familia adiante”, explica a entidade.
Nesta tarefa non están soas. Reciben apoio profesional constante de psicólogos e logopedas, entre outros, e contan coa axuda da “tía SOS”. Téntase que ningún aspecto do coidado dos pequenos quede desatendido. De feito, o vínculo que se crea é tan forte que os nenos consideran á nai SOS como parte da familia durante “o resto da súa vida”.
Os nenos e mozos que forman parte desta experiencia chegan derivados dos servizos sociais. Trátase, na súa maioría, de grupos de irmáns que por circunstancias determinadas viven afastados dos seus pais. Un dos principios é manter xuntos aos irmáns biolóxicos, polo que non hai requisitos de idade. Nos fogares atópanse tanto bebés como mozos maiores de 18 anos.
Nos fogares atópanse tanto bebés como mozos maiores de 18 anos
Aldeas Infantís traballa cun concepto de asistencia a longo prazo. Aínda que a educación dos nenos depende da tradición cultural do seu país, estes permanecen no proxecto ata que poden valerse por si mesmos. Hai residencias, programas xuvenís e axudas para a inserción laboral.
Cada familia SOS vive na súa propia casa, que organiza e equipa de acordo ás súas necesidades. Téntase que leve “a mesma vida cotiá” que o resto para que os pequenos non sentan diferentes. Nunha contorna favorable, os nenos atopan máis facilidades para desenvolver a súa autoestima, autonomía e independencia, tres factores fundamentais para dar con “o camiño adecuado por onde atoparán as oportunidades” no futuro.
