Holandés afincado desde fai máis dunha década no noso país , Jil van Eyle (Hilversum, 1967) non só é coñecido pola súa ampla experiencia como economista, senón por ser o asistente persoal do adestrador de fútbol Frank Rijkaard. E agora tamén porque creou unha nova filosofía: o teaming. Van Eyle explica nun perfecto español que o nacemento da súa filla Mónica con hidrocefalia foi o que lle motivou a buscar novas fórmulas de recadación de diñeiro nas distintas organizacións. Así é como ideou o teaming, un concepto, acuñado por el mesmo, que se pode traducir polo de ‘microdonaciones en equipo’. Unha forma de ser solidarios coas pequenas e medianas ONG ou organizacións a cambio de moi pouco esforzo e moitas ilusións. “Basta con doar un euro da nosa nómina para que un hospital dispoña de fondos para operar”, explica.
Gustaríame explicar o concepto do Teaming aclarando primeiro o que non é.
Non.
Non.
Non e ademais non ten empregados.
É unha iniciativa solidaria que se pode resumir en catro palabras: microdonaciones en equipo.
“É unha iniciativa solidaria que se pode resumir en catro palabras: microdonaciones en equipo”
Verá, fai sete anos naceu a miña filla con hidrocefalia e grazas a ela entrei en contacto por primeira vez con organizacións solidarias. Nese momento deime conta dunha realidade: todos temos moi boas ideas e boa vontade, pero fáltannos recursos. Entón empecei a pensar nun proxecto que puidese beneficiar ás fundacións, ás organizacións a través das empresas.
Nunha empresa de 300 empregados o que queira pode destinar da súa nómina un euro ao mes, unha cantidade moi simbólica que non leva a ninguén a ningún sitio. Explícome, non é moi común apuntarse ou colaborar cunha organización mediante un só euro ao mes de maneira individual. Con todo, se os empregados da empresa doan esta cantidade o resultado é outro ben distinto. Como equipo si ten un sentido.
Os fondos recadados destínanse a unha causa solidaria elixida entre todo o persoal.
“Os fondos recadados destínanse a unha causa solidaria elixida entre todo o persoal”
Bo, si. En realidade é unha filosofía. Está claro que nas empresas puidéronse realizar actos parecidos nalgúns momentos, pero non desta forma, facíano mediante boletos.. . É diferente.
Si, principalmente as de Barcelona. Agora vénme á memoria unha gran empresa de Sant Cugat, con moitos empregados, que ata a propia empresa como tal, independentemente da doazón dos seus empregados, ha decido dobrar a cantidade obtida, porque claro, para a empresa é unha cantidade simbólica enviar 300 euros mensuais a unha organización solidaria. En total reúnen 600 euros mensuais para a Fundación San Juan de Deus, o que lles permite operar a nenos con problemas moi graves. As causas para axudar son infinitas.
Si, se que o é porque hai que ter en conta que mediante o teaming e sen que ninguén o note no seu peto, pódense operar a moitos nenos. Lembro outro caso: chamoume unha muller e díxome que quería pór en marcha o Teaming na súa empresa, pero só eran tres persoas e levaban mal. Entón é imposible, díxenlle. Con todo, tamén era a presidenta dunha pena barcelonista de 1.500 persoas que pagaban relixiosamente as súas cotas e aí se o puxo en marcha. Toda a recadación destínana a un centro de nenos discapacitados.
Non, non. De feito o outro día recibín un mail no que me dicían que unha familia ía realizar Teaming entre eles porque eran 20 persoas. Iso é perfecto, o bonito do Teaming é que cunha cantidade mensual, acordada pola agrupación de antemán, póidase favorecer a moitas organizacións pequenas. E o mellor é que unha vez que o probaches repítelo cada mes, porque a satisfacción é moi grande e o esforzo mínimo.
Si, si. Por suposto. Parece que só en Nadal hai problemas, cando non é así. Toda colaboración é ben recibida en calquera momento, pero si é verdade que co Teaming resólvense dúas variables: a do tempo -que non se lle rouba a ninguén- e o diñeiro -é simbólico para a empresa e os seus empregados-.
Por suposto. Son os propios traballadores os que deciden canto doar e a que organización van dar o recadado.
“Son os propios traballadores os que deciden canto doar e a que organización van dar o recadado”O que pasou con Anesvad e Intervida é comparable co catro hooligans que hai nun partido de fútbol. Cando só se fala deles están a crear unha equivocada imaxe da realidade. Doutra banda, está moi ben que se denuncien estes casos illados porque seguro que o 99% das persoas que colaboraban con estas organizacións son honradas e estaban a facer un bo traballo. Indícano casos como estes é que os mecanismos de control funcionan perfectamente.
Bo, no deporte como noutros tantos sitios hai de todos. Vin futbolistas moi comprometidos, que se envorcan con organizacións que teñen proxectos nos seus países de orixe: Arxentina, Brasil… e outros que viven no luxo e a abundancia sen que nada disto impórtelles. O que podo garantir é que Frank Rijkaard é un home que fala pouco e fai moito, tamén polos máis desfavorecidos.
