No mundo existen uns 19 millóns de mulleres infectadas polo VIH/Sida. Patricia Pérez (Arxentina, 1962) é unha delas. Tiña 24 anos cando lle diagnosticaron e, case á vez, dixéronlle que quedaban uns dous anos de vida. Cun neno pequeno, unha nova parella e un mañá no que non había sitio para a sida, o seu futuro quedou en suspenso. “En 1987, esta noticia significaba morte en pouco tempo”, rememora. Con todo, hoxe en día, vinte anos despois, segue ao pé do canón. Patricia dedica cada segundo a loitar contra a sida e a animar a quen, como ela, enfróntanse a unha enfermidade crónica, aínda sinónimo de morte e rodeada dunha excesiva discriminación. A finais do pasado ano, as súas compañeiras da Comunidade Internacional de Mulleres Vivindo con VIH/Sida (ICW) propuxeron o seu nome para optar ao Premio Nobel da Paz, un nomeamento que aproveitou para lanzar unha campaña mundial que relaciona á paz cunha oportunidade para deter a sida. Non é a primeira muller que opta ao máximo galardón de Oslo, pero si a primeira muller seropositiva que o tenta. “É unha enorme oportunidade para instalar o tema da loita contra a pandemia en axendas políticas, máis aló dos ministerios de Saúde”, resalta.
Cando recibín a noticia, un raio paralizoume durante un tempo. Non podía proxectar, pensar en mañá, ás veces, non podía pensar hoxe… En 1987, esta noticia significaba morte en pouco tempo.
Cando puiden reaccionar, pasado un tempo, díxenme ao meu mesma: “Se te vas a morrer, será pelexando por vivir”. Entón puiden falalo cos meus achegados, pero tomeime un tempo para poder traducilo con cada un deles.
Con angustia, paciencia e amor.
Dixen adeus a tantos e tantos amigos, compañeiros e grandes loitadores por esta causa, que iso redobrou o meu compromiso por facer o necesario para que reine a dignidade entre as persoas que vivimos con VIH/Sida, en especial, as nenas e adolescentes positivas do mundo.
“Redobrei o meu compromiso por facer o necesario para que reine a dignidade entre as persoas que vivimos con VIH/Sida”
Non fago especulacións con tinguiduras conspirativos. Creo que a ciencia pura, a investigación desposuída de intereses, non se constata en ningunha enfermidade, pero tamén creo que o VIH aínda é un enorme desafío que a ciencia debe descifrar.
Considero que é unha enorme oportunidade para instalar o tema da loita contra a pandemia en axendas políticas máis aló dos ministerios de Saúde dos países e unha gran ocasión para relacionar á paz cunha oportunidade para deter a sida, que é a lema da campaña mundial que ICW lanzou recentemente coa miña coordinación e a de Marijo Vázquez, unha española de Barcelona, ex presidenta mundial de ICW.
Preferise non estar nomeada por non estar previamente infectada e, xa que estamos, preferise que a sida non existise, nin ningunha outra enfermidade.
As dúas cousas. Hai información, pero desarticulada e confusa, e hai tanta ou máis discriminación.
“Sobre a sida hai información, pero desarticulada e confusa, e hai tanta ou máis discriminación”
No proceso pre UNGASS (siglas en inglés da Asemblea da ONU sobre sida) fun convidada polo entón Secretario Xeral, Kofi Annan, a participar en todo o proceso ata a firma da Declaración e os posteriores seguimentos de 2003 e 2005. Todas as accións que se están realizando non son suficientes, por iso, lanzamos a nosa campaña para apoiar o décimo aniversario desa firma coa lema “2011: ano da paz como oportunidade para deter a sida”, en apoio á mobilización indispensable dos líderes mundiais para que tomen conciencia de que a sida, como alertou Nelson Mandela, pode exterminar a especie.
Si, máis aló de que a ciencia transformou á enfermidade en crónica, a maioría abafadora de infectados no mundo morre por falta de atención.
Segundo a nosa constatación, a sida ten un perfil de muller nova, menor de 25 anos, de condición social pobre e con gran presenza de escasa instrución.
Asústame a indiferenza dos líderes mundiais. A eles debemos conmover.
