Amnistía Internacional (AI) acaba de presentar o ‘Informe 2006. O estado dos dereitos humanos no mundo’. Un texto no que se documentan os abusos contra os dereitos humanos labores en150 países e no que destacan a necesidade de que os gobernos, a comunidade internacional, os grupos armados e outros axentes en postos de poder ou con influencia asuman responsabilidades. Por outra banda, AI faise eco, a través deste informe, da vitalidade do colectivo de activistas de dereitos humanos en todo o mundo, xa sexa a través de iniciativas locais, con ocasión de cumes de ámbito internacional ou en manifestacións masivas.
Na análise que realiza esta organización sobre os desastres e accións acontecidas ao longo de 2005, déixase constancia de que “os medios de comunicación deixaron ben patente a súa hipocrisía, os tribunais de xustiza rexeitaron os seus argumentos e o colectivo de activistas de dereitos humanos desafiou as súas tácticas represivas”. Tras un período de cinco anos de ofensiva contra os dereitos humanos no contexto da “guerra contra o terror”, parece que a situación está a cambiar. No entanto- aseguran- a vida de millóns de persoas en todo o mundo quedou devastada pola negación de dereitos fundamentais.
A vida de millóns de persoas en todo o mundo quedou devastada pola negación de dereitos fundamentais“A seguridade humana viuse ameazada pola guerra e os ataques de grupos armados, así como pola fame negra, as enfermidades e os desastres naturais. E as liberdades víronse restrinxidas por culpa da represión, a discriminación e a exclusión social”.
Entre os avances destacados por director de Amnistía Internacional España, Esteban Beltrán, figuran o descenso do número de conflitos armados no mundo, a pesar de que “millóns de persoas seguen sufrindo en 21 países” por mor de guerras internas, e a abolición da pena de morte en Liberia e México, cos que xa son 122 os Estados abolicionistas no mundo.
As cuestións máis relevantes do informe preséntanse ao redor destes grandes temas:
Pena de morte. Polo menos 2148 persoas foron executadas en 2005 e polo menos outras 5.186 foron condenadas á morte.Desde esta organización afirman que moitos dos condenados á morte non tiveron un xuízo xusto: “confesaron” baixo tortura, non contaron con asistencia letrada adecuada ou non tiveron unha vista imparcial. O tráfico de drogas, a malversación de fondos e a fraude eran algúns dos delitos castigados coa pena capital. Algunhas persoas estiveran máis de 20 anos condenar# á morte antes de ser executadas, mentres que outras foron executadas case inmediatamente. Utilizábanse diversos medios de execución, como a forca, o pelotón de fusilamento, a inxección letal ou a decapitación. Entre os executados había menores e persoas con discapacidade mental. Do mesmo xeito que en anos anteriores, a gran maioría das execucións tivo lugar en tan só un número reducido de países: en 2005 o 94 % levou a cabo en Arabia Saudita, China, Irán e Estados Unidos.
Violencia contra as mulleres. Preto de 3.000 persoas que representaban a gobernos e organizacións de defensa dos dereitos das mulleres e dos dereitos humanos reuníronse en Nova York en marzo de 2005 para conmemorar o décimo aniversario da Conferencia Mundial da ONU sobre a Muller, celebrada en Pequín, e para avaliar o progreso realizado en dirección ao cumprimento da Declaración e Plataforma de Acción de Beijing. “Aínda que os gobernos reafirmaron por unanimidade os compromisos que contraeran un decenio atrás, non asumiron novas responsabilidades para promover e protexer os dereitos humanos das mulleres, debido en parte ao ataque retrógrado contra tales dereitos que se había vindo evidenciando nos últimos anos”. Este ataque, dirixido especialmente contra os dereitos sexuais e reprodutivos das mulleres, estaba liderado por grupos cristiáns conservadores apoiados por Estados Unidos e contaba co apoio da Santa Sé e dalgúns Estados membros da Organización da Conferencia Islámica”, recolle o texto.
Persoas refuxiadas.
Para os refuxiados que vivían en campos, as condicións empeoraron en 2005, especialmente porque moitos deberon enfrontarse a reducións das racións de alimentos -sinal do incumprimento por parte dos gobernos do mundo da súa obrigación internacional de compartir a responsabilidade de protexer e asistir aos refuxiados-. A miúdo esta situación provocou un aumento da violencia contra as mulleres, incluída a violencia no ámbito familiar, e da súa explotación sexual, xa que se vían obrigadas a manter relacións sexuais a cambio de racións de alimentos como único medio de supervivencia. Seguiu negándose aos refuxiados a liberdade de circulación fóra dos campos, o que lles impedía gañarse a vida, e expuña cuestións graves sobre os efectos que a política de permanencia a longo prazo nos campos tiña nos dereitos e a vida dos refuxiados. Nos ámbitos urbanos, a moitos refuxiados negábanselles a súa condición xurídica como tales ademais do dereito ao traballo, forzándoos á indigencia ou a unha procura perigosa de supervivencia nalgún outro lugar, o que ás veces implicaba o traslado a outros países.
O informe revela ademais unha serie de promesas incumpridas: “catro do cinco membros permanentes do Consello de Seguridade viven na hipocrisía e na dobre rapadoira e fan a vista gorda ante os abusos cometidos na guerra contra o terrorismo, cando non os impulsan”, aseverou Beltrán, en referencia a Estados Unidos, Reino Unido, Rusia e China. “Os gobernos defenden os dereitos humanos por unha banda e os erosionan por outro”, engadiu. Nesta contraposición entre esperanzas e decepcións, o informe sinala que mentres en 2005 viviuse unha das maiores mobilizacións da sociedade civil na loita contra a pobreza e a favor dos dereitos económicos e sociais, o cume da ONU, na cal se examinaron os avances no cumprimento dos Obxectivos de Desenvolvemento do Milenio (ODM), “puxo de manifesto o estrepitoso fracaso dos gobernos á hora de lograr unha actuación acorde ás promesas contraídas”.
