As persoas lábranse unha reputaciónna sociedade segundo os seus actos e palabras en público. O boom de Internete a participación dos cidadáns en multitude de sitios webe redes sociais evidenciou máis este feito, á vez queserve de memoria indeleble, grazas aos buscadores e as súasmemorias caché, que gardan para sempre calquera dato que se publique.Por iso, é conveniente exercer un control sobre areputación dixital, tanto para aumentala como para evitar desgustos.
Imagen: Guttorm Flatabø
Mentres na vida real os comentarios caducan, a información que se publica en Internet enrelación a unha persoa permanece na Rede, a disposición decalquera e sen importar o lapso de tempo que pasase desdeque se produciu o acontecemento.
Ata a apariciónda Web, osmedios impresos (xornais e revistas) interpretaban un papelsimilar para configurar a reputación de alguén. A procura enhemerotecas devolve gran cantidade de datos sobre calqueratema. No mesmo sentido actúan a radio e a televisión, aínda queas súas características inherentes non favorecen que axente grave os seus contidos.
En Internet os contidos persisten
Todo a información que se publica en Internet en relación a unha persoa permanece na Rede a disposición de calquera e sen importar o paso do tempo
Un dos inimigos da boa reputacióndunha persoa é a publicación de datos falsos ou erróneos, xa sexa con intencións aviesas ou por simple confusión. No caso dos medios impresos tradicionais, se se equivocan e son conscientes diso ou o lector reclama, o costume xeneralizado leva apublicar unha fe de erratas. O mesmo sucede en caso de sentenzaxudicial contra un medio de comunicación.
Con todo, aínda que se poida empregar o mesmo mecanismoen moitos medios de Internet ou blogues, débense ter en contadiversos factores, propios da Rede, como a facilidade conque a información se estende de blogue en blogue, en copia “epegas” ou mediante ligazóns que comentan a noticia. Isto provocaque nos buscadores póidase atopar en primeiro lugar a informacióndifamatoria, ou errónea, por aparecer en máis sitios, que arectificación oportuna, que se pode estender en menor medida.
Doutra banda, os buscadores, para facilitar o seu traballo, almacenancopias das páxinas web nos seus servidores. Isto provoca que aínda queo sitio orixinal borre os contidos ou se desculpe, sempre haberáunha forma de atopar esa información. Sobre todo con servizoscomo Arquive.org, que permiten mergullar no pasado dos sitios, coma se fose unhaxigantesca hemeroteca da Rede.
Perfís e medidores de popularidade
Aínda que o sitio orixinal borre os contidos ou se desculpe, sempre haberá unha forma de atopar esa información
Algúns sitios dedícanse a recompilar a informaciónque os usuarios comparten en Internet para conformar perfíspersoais. Un exemplo é 123People,que conta cun buscador onde localizar información sobrecalquera persoa, ou ZoomInfo. Se non se desexa aparecer nestes sitios, o máis sensato érestrinxir as achegas en público vinculadas ao nome real dea persoa e utilizar pseudónimos.
Doutra banda, cono auxe das redessociais, moitas persoas tratan de colleitar contactos coma se así conseguisen maior prestixio e reputación. Sitios como Facebook limitano número de contactos máximos a 5.000 persoas, mentres que outroscomo Twitter non os restrinxen. Isto permite a personaxes populares,como actores, deportistas ou políticos, congregar audiencias demillóns de persoas atentas ás súas tweets.
Esta paixón por colleitar contactos, e o éxito que teñen as listaxesen Internet, provocou que xurdan varias clasificacións segundo onúmero de seguidores. Uns céntranse en contabilizar os seguidores,como Twitterholicou WeFollow, querealiza clasificacións por cidades e profesións dos usuarios deTwitter, e SonFollower, que segue o mesmo esquema que We Follow pero conmaioría de usuarios hispanohablantes.
É moi difícil limpar por completo a reputación dixital de alguén
TwitterGader e Alianzo diferéncianse porque a súa clasificación considera distintos factores (como os retwitts ou a diferenza entre o número de seguidos e seguidores). No caso de Alianzo, ábrese a posibilidade ás súasusuarios de decidir que importancia concédese a cada un dosfactores. Doutra banda, Listoriousrecompila as listas de Twitter que máis seguidores congregan e tomanota das persoas que máis aparecen nestas seleccións. Nosretwitts céntrase RetweetRank, que sinala ás persoas cuxos mensaxes se reenvían dentro da rede do microblogging.
En orixinalidade gaña TheWhuffie Bank, unha organización sen ánimo de lucro queintroducea información que recompila de Twitter nunha especie de xogobancario. O sitio crea unha clasificación da reputación, naque ten en conta factores como o número “de retwitts”(reenvíos de mensaxes), quen os efectúa (polo seu número deseguidores) e se o reenvío realízase dun contido que sóteña texto (o máis valioso segundo eles) ou inclúe unha ligazón. Conesta combinación outorga un soldo mensual, en moeda ficticia. Osusuarios do sitio poden compartir a súa “riqueza” con outraspersoas.
Anteo problema que supón quese publiquen datos falsos sobre unha persoa ou datos que non interesanás empresas, xurdiron compañías que anuncian ser capaces de limpara reputación dunha persoa. Con todo, este obxectivo émoi difícil de conseguir, dada a natureza descentralizada de Internete posto que os buscadores non regulan o contido da Rede.
Os buscadores sóse limitan a referirou indexar os datos que rastrexan os seus robots e que empresas oupersoas publicaron nos seus respectivos sitios web ou blogues. Destamaneira, a baza destas empresas consiste en que os resultadosnegativos non aparezan nas primeiras páxinas dos buscadorespara tentar disimulalos, pero unha procura concienzuda desvelaráa información que se queira ocultar.
