Españaconta por lei co dereito á copia privada, aínda que este nonsempre se respecte. As cancións compradas nalgunhas dastendas de música online máis populares, como iTunesMusic Store, levan DRM. Que son estas siglas? En ingléssignifican ‘Dixital Rights Management’, o que se traduce como ‘supervisión de dereitos dixitais’. En realidadetrátase dunha serie de limitacións de copia, introducidas mediantesoftware, nas cancións e películas que compran osconsumidores.
Que supón o DRM?
Internet cambiou a forma en que se distribúen os contidos audiovisuais.Así, xurdiron tendas na Rede que venden descargas tantode músicacomo de películas.No caso da música é posible descargarse en poucosminutos un disco, no caso das películas tárdase unhashoras se se ten una conexión rápida.
É por tantoun feito que en Internet resulta moi fácil compartircontidos. Unha simple ollada aos programas P2P ou aos sitios web dedicados expresamente a este fin demóstrao con claridade.Esta situación provocou desde un principio o receo dasindustrias da música e do cine, e motivoulles a idearos sistemas DRM, co fin de evitar as copias nonautorizadas dos seus contidos.
Na práctica, este tipo de software excede o seu fin inicial e signifícase polas grandes limitacións que impón
Napráctica, este tipo de software excede o seu fin inicial e signifícase polas grandes limitacións que impón aos contidosadquiridos polo consumidor.
Por exemplo, comprarse un álbumenteiro de calquera artista en iTunes Music Store, a tenda online de Apple, orixina máis inconvenientes aos usuarios que desprazarse a unha tenda físicae adquirir o CD. As súas cancións só poderán ser escoitadas nun reprodutor iPod, un produto tamén de Apple, e non poderán ser compartidas.
Isto sucedeporque o DRM establece uns límites estritos sobre o usodo contido audiovisual. No caso da música, determinaen cantos computadores pódese escoitar a canción.
Máis restritivo que un CD
Estas restriciónscontrastan cos usos moito máis libres queten un CD. Calquera disco pódese copiar noutro virxe comocopia privada, prestar aos familiares ou amigos, comprimilo en MP3paira escoitalo no reprodutor portátil ou, mesmo,vendelo ou regalalo cando xa non se quere escoitar máis.
Calquera disco pódese copiar noutro virxe como copia privada, prestar aos amigos ou, mesmo, vendelo cando xa non se quere escoitar máis
Todos estes usosdo disco óptico desaparecen na contorna de Internet seas discográficas e as tendas manteñen a súa aposta poloDRM. Afortunadamente, apareceron aplicacións que facilitan que ousuario evada as restricións anticopia. DoubleTwist, por exemplo, converte calquera canción adquirida en iTunesMusic Store, a tenda de descargas máis exitosa, a MP3, un formatoque se pode compartir libremente sen ningunha limitación.
Sistemas anticopia en discos
Una película en DVD comprada en Asia ou Oceanía non funciona nos lectores de Europa ou Estados Unidos debido aos sistemas anticopia
Os sistemasanticopia seguen presentes nos discos que venden as industriasdo cine e a música, baixo a xustificación de detera pirataría dos seus contidos. A estes sistemas sucédellesalgo parecido ao que ocorre co DRM: restrinxen osdereitos lexítimos dos consumidores que adquiren osprodutos.
E fano até tal punto que una película en DVD comprada en Asia ou Oceanía non funciona nos lectores ópticos paira esta tecnoloxía de Europa ou Estados Unidos debido aos sistemas anticopia. O seu obxectivo é impedir o tráfico ilegal de contidos, pero os principais afectados son os usuarios.
O exemplomáis claro desta situación produciuse nolanzamento do DVD. Naquel momento, non era posible ler estes discos,nin sequera orixinais, no sistema operativo GNU/Linux.
Así,o consumidor que comprase un DVD atopábase co problema deque non podía reproducilo a menos que tivese un sistemaoperativo de pago ou outros reprodutores. Un mozo informático,chamado Jon Lech Johansen, creou un programa, DeCSS, quepermitía reproducir os discos en Linux á conta de saltarse a súaprotección anticopia.
Os sistemas anticopia seguen presentes nos discos que venden as industrias do cine e a música
Precisamente,os creadores dos sistemas anticopia e os hackerscaracterízanse por xogar ao gato e ao rato, uns coasrestricións e outros coas solucións paira evadilas. Así,o propio Lech Johansen logrou mediante enxeñaríainversa descifraro DRM de iTunesMusic Store, de nome Fairplay, e outros acharon a maneirade romper una das protecciónsdo extinto formato do HD-DVD.
Blu-ray tamén
Una dasrazóns polas que Blu-ray gañou a batalla de formatos pairasubstituír ao DVD atópase en que presenta un maior númerode proteccións fronte á copia do orixinal. Así, este formatode disco óptico conta con varios programas paira protexer os contidos, o que causou polémica pola posiblevulneración dos dereitos dos consumidores.
Os creadores de Blu-ray poden mesmo inutilizar aqueles reprodutores que, nun futuro, sexan capaces de romper as súas proteccións
No seu empeño por impedir as copias masivas dos discos orixinais,os creadores de Blu-ray poden mesmo inutilizar aqueles modelos de reprodutor que, nun futuro, sexan usados polos consumidores paira romper as súasproteccións.
Desta forma, non se podería reproducir ningúndisco en calquera dos aparellos da gama vetada, aínda que fose un só usuario o que rompese a restrición.
No entanto, Blu-ray achega una tecnoloxía, denominada’Mandatory Managed Copy’ (MMC), que permite, sempre que se teñaconexión a Internet, facer as copias do orixinal ao discoduro e transferilo dentro da rede caseira que teña montada ousuario. Así, en principio, cumpriríase a lexislación española,que contempla o dereito a realizar una copia privada doscontidos audiovisuais adquiridos.
Proteccións avanzadas
Asproteccións de Blu-ray son moi avanzadas, como BD+, que a través de una máquina virtual instalada nos reprodutores permitecomprobar se se tentou piratear.
Á súa vez, o sistema ICT detecta si conéctase un cable analóxico pairareducir automaticamente a resolución das imaxese evitar así que se poida gravar o vídeo en altadefinición.
Ademais,todos estes sistemas anticopia pódense actualizar no caso de queos hackers achen a maneira de vencelos, como sucedeu nocaso do AACS (‘AdvancedAcces Content System’).
Doutra banda, do mesmo xeito que sucede co DVD, os promotores do Blu-ray tamén dividen o mundo en zonas incompatibles entre si. Aínda que se poden fabricar discos sen especificar este dato, que se ideoupolo sistema de lanzamento de películas da industriacinematográfica, se se adquire un disco Blu-ray con zonamarcada en Estados Unidos, non se poderá ver nunreprodutor europeo.
