A realidade virtual é un dosfenómenos sobre os que máis se falou nosúltimos 50 anos. Numerosas novelas de cienciaficción describiron mundos de “quita e pon” creadosa partir de representacións en contornas gráficas de tresdimensións, algo que saltou desde a literatura á realidadetecnolóxica coa chegada de Internet e osnavegadores. Agora, varios sitios da Rede permiten desenvolvercontornas virtuais ao servizo dos máis variados obxectivos:desde propiciar o bo ambiente en reunións de empresa a facilitaro ensino a distancia ou mellorar as característicasdunha determinada rede social.
Tradicionalmente a realidadevirtual estivo supeditada á creación de obxectos e mundosen tres dimensións (3D), como a rede social SecondLife e outros metaversos.Estes tiveron o seu auxe hai dous anos, pero handesaparecido súbitamente da Rede, xa sexa porque para moverse poreles había que ter ou ben coñecementos avanzados enprogramación ou ben diñeiro, xa porque fenómenos comoFacebook ou Tuenti atraeron a total atención dosusuarios. Con todo, as novas plataformas 3D van doutra banda.Estas iniciativas coñécense como realidade virtual non inmersiva; édicir, o usuario non se sitúa de forma completa dentro dunambiente tridimensional, senón que accede a través dunhaxanela no navegador ou o escritorio.
Nestas iniciativas o usuario non se sitúa de forma completa dentro dun ambiente tridimensional
Entidades como o Instituto Xeolóxico Mineiro de España utilizan estas tecnoloxías para crear simulacións de xacementos no subsolo e os seus métodos de extracción. Tamén a páxina do Instituto Cervantes está a experimentar con metaversos non inmersivos, e a empresa Sun Microsystems creou un mundo virtual para favorecer os negocios. Chámase “Project Wonderland” e é un prototipo de contorna virtual onde os membros de empresas poden reunirse e interactuar, aínda que polo momento a contorna é un pouco pobre en gráficos. A plataforma permite aos usuarios comunicarse de distintas formas como vídeoconferencia, chamadas e con avatares en liña. Pódense compartir documentos, powerpoints, etc. O Goberno vasco e Caixa Galicia son outras entidades que tamén experimentan con estas contornas.
Tecnoloxías 3D
Unodos primeiros sistemas para conseguir unha interacción entres dimensións en Internet é o estándar para a creaciónde mundos virtuais VRML (siglas en inglés de Linguaxepara Modelado de Realidade Virtual).Esta tecnoloxía, nacida en 1995, dispón dunha serie deinstrucións para o modelado de forma primitiva de obxectostridimensionales á vez que os dota de comportamento ou diversasaccións predefinidas.
Estes sistemas aínda carecen dalgunhas características para poder introducirse en redes sociais e outras aplicacións 2.0 en Internet
Con todo, trátase dunhatecnoloxía moi limitada e utilizouse máis como basepara un posterior desenvolvemento, o X3D(Extensible 3D). X3D é unha linguaxe de programación baseado enVRML e XML para a creación de gráficos vectoriales.Permite ampliar as capacidades de VRML ao poderse modelar escenas entempo real. Nos últimos anos rexurdiu conforza ao converterse nun estándar aberto para acomunicación en tres dimensións en tempo real.
Noné o único. Outras tecnoloxías para a xeraciónde mundos virtuais cada vez máis realistas seguiron omesmo camiño. Destacan OpenSim,OpenCroquete QwaqForums. Este último permite crear un espazo de traballovirtual para a colaboración empresarial e aplicacións deensino en liña (e-learning). Desta forma, os empregados esocios dunha empresa poden colaborar a distancia.
Poro seu parte, OpenSim é un simulador onde é posible dar vida a un avatarsimple, así como crear ou modificar obxectos e engadirllestexturas. OpenCroquet é unha contorna de desenvolvemento para a creaciónde espazos tridimensionales nunha contorna colaborativa multiusuario(onde interactúan á vez máis dun internauta). Unhadas posibilidades de OpenCroquet é a súa utilización naeducación, mediante a súauso en lousas electrónicas (vídeo).
Loita por un estándarna contorna web
Estes sistemas aíndacarecen dalgunhas características para poder introducirse enredes sociais e outras aplicacións 2.0 en Internet. Para solucionar este problema, Google propuxo o pasado mes de abril un formatoestándar en tres dimensións para Internet chamado Ou3D. Ou3Dé un conxunto de instrucións de programación (API)baseado en Javascript que permite crear aplicacións en 3D para o seuvisualización en navegadores web. Para iso, Google creouunha extensióndispoñible para os sistemas operativos Windows e Mac Vos X, asícomo para diversos navegadores web, onde poder executar estasaplicacións.
Google propuxo o pasado mes de abril un formato estándar en tres dimensións para Internet chamado Ou3D
Google quere contar coaaxuda da comunidade de desenvolvedores para crear unha plataformalibre na elaboración dun estándar de contornas 3D.Sobre esta tecnoloxía, Google será capaz de distribuírinformación e servir publicidade, utilizando o seu motor deprocura e mediante a plataforma publicitaria Adwords. De talsorte, aplicacións como Google Earth poderían executarsemediante o navegador e servir publicidade contextual personalizada aos usuarios con conta en Google.
Mozilla non apoia a Google
Imagen: CONSUMER EROSKIMozilla, a empresa que liderao desenvolvemento do navegador Firefox, tamén tomou cartasno asunto, pero non precisamente en favor de Google. Apostoupolo estándar OpenGL, outra tecnoloxía para acreación dunhas contornas 3D. Desta forma pódenserenderizar obxectos e contornas 3D desde a xanela da navegador web.
Con esta aposta Mozillaquere lanzar unha contorna gráfica web en 3D que aproveite avelocidade de acceso a Internet e a mellora nos motores deprocura dos navegadores para manexar aplicaciónsrealizadas en Javacript. O obxectivo é recrear contornastridimensionales en tempo real sen retardos ou cun consumoexcesivo de recursos no computador dos usuarios.
Para conseguir converter estastecnoloxías nun estándar aceptado polo sector,tanto Google como Mozilla apoiáronse no GrupoKhronos, un consorcio de empresas dedicado á creaciónde estándares abertos e libres de royalties para plataformasmultimedia.
