Máis do 90% dos internautas españois recibiu mensaxes non solicitadas na súa caixa de correos de correo electrónico. O correo ‘lixo’ ou spam representou máis do 40% dos 31.000 millóns de mensaxes diarias enviados en 2003 (sen contar 2.500 millóns de mensaxes diarias de sitios pornográficos). Esta praga de Internet nalgúns países alcanza proporcións alarmantes; supera o 90% entre as empresas de EEUU. Non fan falta máis datos para certificar que o envío de mensaxes non solicitadas é, xunto aos virus, un dos maiores problemas no funcionamento de Internet.
As numerosas iniciativas, tanto lexislativas como tecnolóxicas, encamiñadas a erradicar o spam non terminan de dar froitos. A lei tópase cunhas fronteiras que non respectan os spammers (China e Corea do Sur compiten con EEUU no podio de emisores de spam ), e atópase coa lóxica oposición das empresas de publicidade e mercadotecnia por correo electrónico, que opinan que unha lexislación demasiado restritiva acabaría co seu negocio. Ademais, os spammers (remitentes de spam ) llas ingenian para sortear os filtros dos servidores e programas de correo, cambiando frecuentemente (e de maneira automática) o remitente e asunto da mensaxe.
Dentro do spam
O correo non desexado inclúe numerosos tipos de mensaxes, desde ‘o lixo’ máis pernicioso (fraudes, phishing, etc.) e as mensaxes en cadea (lendas urbanas, pirámides, hoax…) ata os envíos publicitarios masivos (pornografía, medicamentos, ‘gañe diñeiro rápido’, etc.) ou os dos pequenos comercios que tratan de facer un buzoneo barato. Tampouco sería un disparate incluír entre o spam moitas mensaxes de amigos ou colegas, que reenvían á súa lista de contactos todas as bobadas que reciben -que inclúen falsas alarmas de virus ou arquivos adxuntos enormes-.
Ao longo do ano pasado, o lixo que ateigou as caixas de correos electrónicas podíase englobar, en orde decreciente, nas seguintes categorías: produtos (con Viagra, pastillas para adelgazamento milagroso ou alongamento de pene como estrelas), finanzas, pornografía, timos, saúde, Internet, lecer e relixión. De entre eles, os máis molestos para os usuarios foron a pornografía, préstamos e hipotecas, investimentos e inmobiliaria.
Spam e virus
Non se debe confundir o spam cos virus, aínda que ambos encabezan a lista negra de Internet e poden ter perigosas relacións. As falsas ameazas de virus (moi frecuentes entre os bulos ou hoax) son parte do spam. Ademais, os spammers poden empregar troyanos, que se instalan no computador para capturar o caderno de direccións e utilizala para reenviar o correo a todos os contactos ou colocalos como remitentes de spam . Así, o que aparece como remitente dalgunhas mensaxes non desexadas pode ser unha vítima en lugar dun verdugo.
Non basta con borralo?
Os usuarios que se topan cun par de correos non desexados ao día quizá opinen que o problema non é para tanto -ata que un atrápelles nunha fraude-. Pero cada vez hai máis internautas que reciben unha cantidade considerable de spam … e a cuestión xa non é o tempo que se necesita para borralos, senón a dificultade para atopar as mensaxes ‘amigas’ e non eliminalos por descoido ao desfacerse do lixo.
O tempo que se emprega en xestionar o spam cuantificouse: estímase que en 2002 custou 8.900 millóns de dólares só ás empresas estadounidenses. Pero ademais do tempo, que chega ao cinco minutos por cada hora que se está conectado (unhas 10 xornadas laborais completas ao ano), o custo en ancho de banda representa tamén un problema, e non só para os provedores de conexión a Internet (ISPs). O spam, por suposto, emprega o ancho de banda de cada usuario, que deberá esperar máis para recibir as súas mensaxes ou para navegar mentres se descarga o lixo.
Cara a 1937 a empresa Hormel Foods lanzou carne enlatada que non requiría refrixeración (Hormel’s Spiced Ham) sen demasiado éxito comercial. Tras un concurso para cambiar de nome do produto (o gañador foi, claro, SPAM) emprendeu unha forte campaña comercial que incluíu, en 1940, o que foi quizá o primeiro anuncio cantado: SPAM SPAM SPAM SPAM / Hormel’s new miracle meat in a can… Durante a Segunda Guerra Mundial as latas de porco SPAM empezaron a alagar o mercado, non só porque era unha comida ideal para as tropas senón porque ao non requirir refrixeración non se racionaba como outras carnes. En 1957 xa se vendía en todo o mundo e nos 60 introduciu unha innovadora anilla de apertura automática, que aforraba o emprego de abrelatas.
Os británicos Monty Phyton recolleron a omnipresencia da carne de porco enlatada marca SPAM nunha escena da súa comedia Flying Circus. Nun restaurante unha camareira le o menú: todos os pratos son SPAM con algo ou algo con SPAM. Tras repetir tantas veces SPAM chega a ser o único que se entende, ata o punto que ao final é a única palabra que di. O SPAM tapa a conversación como hoxe en día fai coas mensaxes de correo electrónico lexítimos.
