Elixir uns auriculares

No mercado pódense atopar varios tipos de auriculares. Os máis pequenos ou intrauriculares, que se introducen na orella, son os máis habituais e comercialízanse xunto cun gran número de reprodutores de MP3 e móbiles.

Ocupan moi pouco espazo, mentres se usan coma se permanecen encartados, e son discretos. O son que logran, no entanto, carece de gran calidade, sobre todo na reprodución de notas graves, e con frecuencia non illan ao oínte dos ruídos que proveñan da contorna.

É frecuente viaxar nun autobús ou nun vagón de metro onde, aínda que una persoa escoite una canción con auriculares, esta óuvese en todo o espazo cun volume elevado. O propio son ambiente obriga a elevalo pairadistinguir a música, polo que se considera que os auriculares non cumpren a súa misión: só debe escoitar o usuario.

Entre os modelos intrauriculares, os denominados “in-ear” contan con tapóns, de silicona ou espuma compacta, similares aos convencionais. Estes dispositivos introdúcense dentro do oído, melloran o illamento e, por tanto, a reprodución dos sons.

Os auriculares máis grandes denomínanse circumaurales. Os locutores de radio e os picadiscos utilízanos con asiduidade e, aínda que resultan bastante máis aparatosos, garanten una mellor escoita e calidade da música e do audio reproducido.

Os coñecidos “cascos” logran que á persoa non lle molesten os ruídos externos, porque rodean e cobren as orellas por completo. Desta maneira, o volume pode ser menor e, ao mesmo tempo, quen estean ao redor non escoitan ningún son. Permiten viaxar en transporte público sen molestar.

Os auriculares supra-auralesconstitúen un tipointermedio entre os dous modelos citados. Cobren a orella cunhaalmohadilla, pero non por completo. Son máis habituais que oscircumaurales paira equipos domésticos e tamén máis lixeiros. O son que se logra é mellor que o do sistemaintra-auricular e diferénciase do circumaural porque se percibe máis próximo.

Osprezos dosauriculares varían entre 5 e 300 euros, aínda que se poden atopar deseños de calidade media a prezos que non superan os 50 euros.En xeral, os auriculares que se comercializan cos reprodutores portátiles de música non adoitan ter moi boacalidade.

Os auriculares poden ser abertos ou pechados. No primeiro caso,non illan ao oínte da contorna e, por tanto, amúsica salgue ao exterior, o que obriga a elevaro volume paira apreciala en ambientes ruidosos. Non causan problemas en contornas silenciosas e logran una reprodución máis fiel,sobre todo si son circumaurales, porque non “aprisionan” o son nasorellas do oínte. Se os cascos son pechados, poderase gozar da música cun volume máis baixo e maior seguridade paira os oídos, porque apenas se perciben os ruídos de ao redor.

Pero ao comprar uns auriculares hai outros parámetros interesantes nos que fixarse. A largura docable é un deles, así como a incorporación dalgún dispositivo enrollador que facilite o encartado. Doutra banda, tanto os intrauriculares como ossupra-aurales pódense atopar con soporte “clip-on”,una peza de plástico con forma de gancho ou patilla de lentes quesostén o auricular, en lugar das diademas características dossupra-aurales ou circumaurales.

Algúns deseños combaten sons non desexados, grazas a una técnica curiosa paralela ao illamento que se crea con elementos físicos. Denomínase cancelación activa de ruído. Son equipos dotadoscon pequenos micrófonos que captan o audio paira despoisxerar una onda reflectida que, a efectos prácticos, atenúa en granmedida o ruído.

Estes equipos son adecuados en contornas afeitas a niveis altos de decibeis, como aviónsou trens. Algúns usuarios afirman que si se utiliza esta técnica en sitiosonde reine o silencio, prodúcese o efecto contrario e undébil zumbido súmase á música.

Os auriculares tradicionais conéctanse áfonte de son a través dun cable. Os máis modernos aproveitana dixitalización da música paira conectarse de maneirainalámbrica, sen perder un chisco de calidade. Isto ademais achegamobilidade ao usuario, que non depende de cables e podemoverse sen impedimentos.

Para que esta función sexa posible recórrese ao Bluetooth, unatecnoloxía cuxo alcance apenas chega a unhadecena de metros, ou o wifi, que proporciona una cobertura maior emáis posibilidades de movemento. Véndense con adaptadores aosconectores estándar e aos sistemas propietarios dalgúnsreprodutores portátiles.

O único inconveniente dos deseños inalámbricos poderesidir nas baterías, que obrigan a recargalos en canto consúmense (con prazos ao redor de dez horas de escoita) e pérdese mobilidade durante un lapso dunhas dúas horas, o tempo que tardan en recargarse.

Do mesmo xeito que se estableceu coconector para cargar os móbiles, estandarizado para que no futuro sirva paira terminais doutras marcas, prevese que ocorra o mesmo en 2012 cos conectores dos auriculares inalámbricos.

Una opción máis son os auriculares con micrófono, similares aos de telefonistas ou locutores de radio. Coa extensión da VoIP e a posibilidade de chamar por Internet a través de Skype, ou o protocolo SIP, popularizouse a demanda deste tipo de periféricos entre os usuarios domésticos. Resulta máiscómodo que empregar un auricular e un micrófono por separado, eevita os posibles axustes de son se se empregasen os altofalantes.

No caso dos intrauriculares, adoitanconfigurarse paira una soa orella, mentres que o micrófono nace dopropio auricular. Esta alternativa é a máis práctica paira utilizar cun portátil e constitúen una boa opción pairatodas as persoas que, por motivos laborais, deben chamar con frecuencia.Permite ter ambas as mans libres e anotar senfacer malabarismos co pescozo e o ombreiro.