Technorati ou o de imaxes Flickr, LibraryThing baséase nestes criterios para ofrecer un sistema de clasificación moi plástico e adecuado para o usuario. Cada internauta pode facer a súa propia clasificación que logo comparte, se quere, cos demais usuarios inscritos, podendo así comparar e adoptar as categorías doutros internautas ou os seus sistemas. A filosofía: cuantos máis catálogos haxa en LibraryThing, máis xeneralizados e comúns serán os criterios de clasificación utilizados polos seus propietarios. En realidade en cuestión de tags, ou etiquetas, conviría máis falar de agrupación que de clasificación.
O clasificador anarquista
Doutra banda, estas etiquetas non aparecen como verdades inamovibles, nin son a única alternativa posible á hora de encaixar un libro. Un mesmo título pode aparecer en varios tags, e estes ser compartidos por un número determinado de usuarios mentres outro grupo pon o mesmo libro noutro tag distinto. Por exemplo: 2000 usuarios pon no seu catálogo a Viaxe ao centro da terra no tag “Novela francesa”, mentres que 500 pono en Historias “cientificamente imposibles”, outros 20 en Xeoloxía “” e un usuario sitúa a novela no tag “Novelas que non ocorren na superficie terrestre”.
O catro clasificacións son certas simplemente porque así o deciden os usuarios. LibraryThing é un sistema de clasificación anarquista que respecta o criterio dun só individuo sen contrapolo ao dos demais. Cando se está en rede, segundo constatouse, as xerarquías fanse moito menos necesarias para entender o mundo. O que importa é que a xente estea de acordo. E o que a maioría acorda tende a ser o máis adecuado. Neste criterio baseouse Google para organizar o seu buscador (que clasifica as páxinas segundo a súa popularidade) e grazas a el é hoxe a maior empresa de Internet do mundo.
LibraryThing é…
- Libre. Baséase nun sistema de xestión de favoritos similar ao de De o.icio.us, no que se entran os datos dun libro por diversos campos a elixir. Estes poden ser Título, Resumo, Tag, ISBN, Clave de clasificación, Cuberta, Comentarios, Data de entrada no sistema, etc.… Están baseados na clasificación da Biblioteca do Congreso de Estados Unidos, pero o usuario decide cales se utiliza no seu sistema. Algúns, como Título, son imprescindibles, pero a maioría non.
- Social. Unha vez introdúcense os datos en cada cela (o sistema organízase por filas e columnas, como nun documento Excel) gárdanse no catálogo de LibraryThing. Aparecerá entón á dereita de cada título o apartado “Shared”, ou compartido. Aí indícase se hai máis persoas que coinciden connosco nalgún dos apartados e en cal. Pode ser que coincidan en Título, na utilización do Tag, ou na data de Entrada… Calquera categoría é válida.
- Interactivo. O nivel de coincidencia permítelle ao usuario comparar os seus criterios e adoptar outros sen renunciar aos propios. Ou renunciando; todo vale. Tamén se poden visitar as bibliotecas doutros usuarios e estudar os seus métodos; ou ben comprobar que libros que se crían imposibles de atopar están dispoñibles en tal ou cal colección, ou editorial, dun determinado país. Mesmo se poden deixar comentarios e recomendar outros libros similares nos catálogos alleos. Por suposto, LibraryThing funciona mellor cuantos máis usuarios teña. E ao contrario: con poucos catálogos perde boa parte das súas utilidades.
- Sinxelo. O uso de LibraryThing non precisa descargar ningún software, é o que se coñece como unha aplicación web. Só necesita dun nome de usuario. Pódese pór un contrasinal no caso de que se queira restrinxir o acceso ao catálogo propio. É un servizo gratuíto ata os 200 libros, pero a partir de aí, cóbrase unha pequena cota anual: 10 dólares. O obxectivo da taxa, en principio, non é o beneficio, senón o poder manter o sistema en funcionamento e mesmo melloralo.
A iniciativa Google Print, que pretende dixitalizar e envorcar na rede uns 15 millóns de libros de aquí a 2015, pode conferirlle un significado pleno a LibraryThing como ferramenta de catalogación. Ata agora o Proxecto Gutenberg, a Biblioteca do Congreso dos Estados Unidos e Internet Arquive entre outros conseguiran reunir unhas decenas de miles de libros en liña. Cando a millonaria colección de textos dixitalizados de Google salte á palestra, o panorama cambiará por completo. Por fin a Rede terá unha biblioteca á súa medida e esta necesitará ser clasificada.
Google Print desatou polémicas en numerosos países, pero en ningún como en Francia, onde o director da Biblioteca Nacional, Jean-Noël Jeanneney, mostrou o seu receo polas intervencións de Google sobre o patrimonio cultural francés e ante o dominio de EEUU no mundo dixital.
LibraryThing, ou outras iniciativas similares, pola súa estrutura social, poderían ser a solución para evitar inclinar a colección de Google Print cara ao punto de vista anglosaxón á hora de catalogar: introducindo títulos na web e deixando que os usuarios os ‘indexen’. Este verbo vén substituír na Rede ao verbo “clasificar”, máis xerárquico e menos social. Deste xeito, crearíase unha superestructura de ordenación consensuada por todos os internautas, con independencia da súa orixe cultural, que evitaría as visións nesgadas sobre o que debería considerarse patrimonio de toda a humanidade.
