Tivo que ser unha recompilación de blogues de lesbianasquen leve ata o gran públicodo papel a bullentecomunidade cultural que se está xestando en Internet desde faiseis anos. A súa autora, Nuria Rita Sebastián, confesa que “opeso dos blogues entre a comunidade de lesbianas é agora mesmo talque se fala da ‘bollosfera’ como de ‘o outro ambiente'[alternativo a los lugares normales de encuentro]”. ‘Doutroplaneta?’editarase baixo licenza Creative Commons e os beneficios que xere irán destinados a unha organización non gobernamental que axuda ás mulleres campesiñas en Nicaragua.
É o primeiro librocolectivo de textos publicados en blogues (non “sobre blogues”,que xa existe o ensaio colectivo ‘Blogues‘).Co infinita que é a blogosfera unha antoloxía xeral éalgo impensable, así que un libro só pode recollerunha pequena porción deste universo. Neste caso, 34blogues escritos por lesbianas, aínda que lin máis de 50 parafacer a selección. É unha idea persoal, ou máis benunha idea que se respiraba en varios comentarios e posts dos bloguesque lía habitualmente, e que un bo día decidinmea presentar a ‘Elas Editorial’. En ‘Elas’ non coñecían nadado mundo blogue; impriminlles uns 15 folios con posts que a minme gustaban especialmente e, tras lelos, convencéronse elassoas.
A minencantaríame que este libro o lese todo tipo de xente.Unha das autoras Bea,di: “Oxalá este librocaese nas miñas mans fai quince anos….oxaláeste libro caia en mans dos meus amigos, da miña familia, dos meusveciños, dos meus compañeiros de traballo e de todas as persoasque se cruzan ou se cruzaron ou se cruzasen comigo ao longo da miñavida….oxalá o entendan”.Seique as primeiras lectoras van ser as mesmas lectoras habituais dosblogues, pero para min o libro será un éxitose o len as súas familias, por exemplo; e máis aló dacontorna próxima, se o le todo tipo de xente que se queira achegar árealidade de 34 persoas.
“Quizais a decisiónmáis difícil ao empezar este libro foi a de suprimiros comentarios e deixar só a entrada da autora”Eu creo que se enmarcadentro da tradición dunha literatura intimista; xahai libros que recollen unha serie de cartas ou de diarios persoais emáis ou menos aí encaixa este libro. A únicadiferenza é que no canto de ter que furgar nos caixóns dasautoras en busca deste material, eu tíñao á vistapublicado en Internet. O que fai un blogue diferente a un libro sonos comentarios, que son un aspecto crave. Quizais a decisiónmáis difícil ao empezar este libro foi a de suprimirestes comentarios e deixar só a entrada da autora, isosi, coa referencia de data e url por se alguén estáinteresado en ler en Internet que respostas tivo cada texto.Polo demais, o libro é moi heteroxéneo, xa que nonsó se limita ao día a día dunha persoa, senón quetamén hai textos de denuncia social (por exemplo os de ‘Crónica Bolodesde o Imperio do Mal’, escrito desde EE.UU) ou de humorintelixente, como os de ‘Aslesbianas son doutro planeta’.
Os textos estánpublicados xa individualmente en cada blogue, pero o que achega unlibro impreso é unha visión de conxunto (organizada por temas)que a lectura dos post en solitario non dá. Ademais,publicar un libro é unha cuestión de visibilidade: os bloguesaínda son vistos por moita xente, e o que é peor, por moitosmedios de comunicación tradicionais, como algo dunspoucos ‘frikis’ que non debe ser tido en conta. Cun libro achegámonos a este público e mostrámoslles a utilidade que podeter un blogue tanto no persoal como no social ou político.
Era o lóxico; a maioría destesblogues están publicados baixo esta licenza e queriamosrespectala. Ademais neste proxecto ninguén vai cobrar nada, ninas autoras, nin eu como editora, nin a editorial… Todos osbeneficios irán para Apadeim,unha asociación de Nicaragua cuxa labor é a alfabetizaciónde mulleres campesiñas. Cun proxecto así de utópicosería contraditorio acollernos ás caducas normas doCopyright.
“Cun proxecto así de utópico seríacontraditorio acollernos ás caducas normas do Copyright”Sen ningunha dúbida oque se busca nos blogues é a proximidade, o saber que quenescribe é alguén tan normal e corrente como ti. Os bloguesachegan gran dinamismo á comunicación e, ao contrario queas webs, permiten que ademais de lector, sexas tamén’actor’, deixando o teu comentario a aquilo que acabas de ler. Ese comentariolerao o autor do blogue e poderácontestarche, creándose así unha verdadeira comunicaciónentre escritor e lector, algo que cos libros non sucede. Cosblogues gáñase en espontaneidade, algo que dificilmente se atopanun libro, pero pérdese en estrutura narrativa. Con todo,non se pode xeneralizar, porque hai blogues que son libros en simesmos, como ‘Quemala son dosificándoche’, que están escritos cuncoidado moi especial das palabras e un altísimo sentidoliterario. Como editora, a min este último tipo de bloguesé o que me ten agora mesmo máis enganchada.
É ler, por suposto, e ademais dunha maneira enriquecedora. Este saltarde lugar en lugar lémbrame moito unha novela espléndida de ItaloCalvino, ‘Se unha noite de inverno un viaxeiro…’, xa de 1979, queé un peculiar libro que comeza dez veces. Algo así sería mergullarseno universo blogue, unha historia que comeza unha e outra vez e que nonpor iso deixa de engancharnos ou de resultar interesante.
Lamentablemente ascousas non están tan normalizadas como parecen. O caso destepai non é o máis común. Algunhas das autoras destelibro, por exemplo, aínda non sacaron este tema cosseus pais, e outras se atoparon rexeitadas polas súas familias. Eutiven moita sorte e nunca me atopei ningúnproblema na miña contorna, pero ao ler os blogues me hei idoconcienciando da necesidade de gañar en visibilidade erepresentación. As lesbianas aínda somos unhasgrandes descoñecidas (os gais tamén, pero menos, cada vezestán máis presentes nos medios) e o descoñecidosempre xera un primeiro rexeitamento. Para nós mesmas é necesariotamén atopar referentes e espellos nos que recoñecernose nesa sentido Internet foi unha auténtica revolución,primeiro grazas aos foros e chats, e agora tamén grazasa ‘blogosfera lesbiana’, chamada por algunhas a ‘bollosfera’, que éun lugar de encontro no que nos podemos sentir recoñecidas e noque, grazas ao anonimato que confire asinar con pseudónimo,moitas se atreven a confesar por primeira vez que son lesbianas edescobren que non están soas e que non pasa nada, que non son doutroplaneta. Internet sen dúbida está a axudar moito ávisibilización de gais e lesbianas e doutras minorías.
“Oque se busca nos blogues é a proximidade, o saber que quenescribe é alguén tan normal e corrente como ti”Eu son unha idealistasen remedio, así que creo que si, que desde asbitácoras pódense cambiar as cousas. As bitácorasempezan cambiando persoas, formando a súa opinión, dando novosángulos de enfoque, ofrecendo outro tipo de informacióndistinta á dos medios tradicionais… E estes cambios naspersoas á forza téñense que ver reflectidos na sociedade.Doutra banda, son consciente de que estamos aínda moi lonxedunha verdadeira democratización a través da Rede,sobre todo porque os que temos acceso ás novas tecnoloxíassomos só unha porcentaxe mínima e privilexiada.
O capítulo titúlase ‘Amor/Sexo’. Non queríachamala só ‘Amor’, porque non é certa a imaxe bucólicade dúas mulleres paseando da man e aí termina todo. De feito,sobre este tema adóitase falar bastante na blogosfera,aínda que talvez non de forma explícita. Doutra banda hai bloguesmoi sinceros nos que chegamos a saber incluso cantas vecesá semana ou ao día han “follado” asprotagonistas. De todos os xeitos si creo que existe unha certaautocensura, porque imaxínache o que sería que a túaparella contase día a día publicamente todasas vosas fazañas na cama… Os bloggers non son tanexhibicionistas como parecen. En calquera caso, non é certo que nonhaxa nada de sexo no libro.
Máis que un refuxio é un espazo no que sentirse recoñecida e noque comunicar (que non é máis que “pór en común”). “Saír doarmario”, ademais, non é algo que se faga unha única vez, senón que é unexercicio cotián. A maioría das autoras do libro recoñécenseabertamente lesbianas na súa contorna cotiá, pero asinan os bloguescon pseudónimo, porque non é o mesmo que che lean unha chea de descoñecidosque que che lea a xente da túa contorna próxima, sexa cal fora túa orientación sexual. É curioso pero cústanos máis recoñecernoscomo blogueras que como lesbianas. A Ricci, unha das autoras máis lidas cundiario de sinceridade desbordante, exprésao así: “Eu non quero queme coñeza a xente que me le. Quero seguir sendo un personaxeanónimo, porque só así podo seguir escribindo do mesmo xeito queata agora o fago”.
“A’blogosfera lesbiana’, chamada por algunhas a ‘bollosfera’, é unlugar de encontro no que nos podemos sentir recoñecidas”Entre as lesbianassi creo que se está producindo un cambio nasrelacións, e o peso dos blogues agora mesmo é tal que se fala da’bollosfera’ como “o outro ambiente”. Máis dunhaligou en directo polo blogue, ante as ‘miradas’ dos seuslectores, que seguían a historia e comentábana coma se dun’Gran Irmán’ tratásese. Outras tamén atoparon ásúa parella actual polo blogue, pero sen contalo na Rede.Precisamente en xuño organizouse, partindo da publicacióndo libro, unha mesa redonda na que se falará darevolución que supoñen os blogues no noso modo de relacionarnos.
