Tras meses de polémicas, o Congreso dos Deputados deu hoxe o visto e prace definitivo á Lei de Propiedade Intelectual (LPI), que regula o chamado canon dixital, unha cantidade que a Sociedade Xeral de Autores e Editores (SGAE) cobra polas copias que os usuarios poidan facer de obras suxeitas a dereitos de autor. A nova normativa entrará en vigor cando apareza publicada no Boletín Oficial do Estado (BOE).
O artigo 25 da Lei considera que o canon é un dereito “irrenunciable” para os autores. Aplicarase a calquera soporte susceptible de gravar e reproducir arquivos, o que significa non só CD e DVD virxes, senón tamén reprodutores de MP3, teléfonos móbiles, escáneres, impresoras ou lapis de memoria. Desta forma, todos estes artigos experimentarán incrementos de prezo cando se lles engada o canon.
A contía do mesmo deberá ser pactada entre a industria e as entidades de xestión de dereitos de autor, e recibir o visto e prace do Goberno. Neste sentido, o texto indica que a cantidade deberá ser proporcional ao custo final do aparello sobre o que recaia. Isto pode provocar que nalgúns casos a contía do canon sexa maior que o prezo do propio produto.
Copia privada
A nova LPI aclara que a copia privada dunha obra debe ser realizada por unha persoa física para uso privado e a partir do orixinal. Resulta paradoxal entón que se prohiba expresamente a elusión dos sistemas anticopia, o que, en teoría, impide a realización dunha copia para uso persoal.
Así mesmo, o texto marca uns límites e excepcións á copia privada no marco das bibliotecas, museos e centros de ensino. Tamén establece que os creadores e produtores terán unha compensación directa por pór as súas obras en Internet.
Doutra banda, mantense a figura da Comisión de Propiedade Intelectual, que fixará as cantidades sustitutorias de tarifas e resolverá os conflitos que poidan xurdir entre as entidades de xestión de dereitos e as asociacións de consumidores, por exemplo.
