Ofrecen prestacións superiores a un DVD convencional e só uno non dispón de sintonizador TDT

/imgs/2008/10/gravadores-dvd.xl.art.jpgDespois do reinado dos VHS paira a gravación de programas de televisión, todo apuntaba a que o substituto natural ía ser o gravador en DVD -pasábase da cinta VHS ao disco DVD-. Pero a irrupción dunha nova tecnoloxía, centrada nos gravadores que ademais de DVD utilizan un disco duro interno, contribuíu a multiplicar as prestacións paira os usuarios, xa que agora poden gravar directamente sobre o disco duro, editar aquilo que gravaron de forma sinxela (por exemplo, sinalar exactamente onde empeza e termina o programa e quitarlle os anuncios) e, se o desexan, pasalo a DVD paira gardalo ou compartilo. Nun disco duro pódense almacenar decenas de horas de programas. Estes dispositivos ofrecen funcións novas como o “timeshifting”, que “conxela” as emisións en directo. Como funciona esta opción? Imaxinemos que estamos a ver una película e soa o teléfono. Cando se pulsa o botón de “pausa”, o aparello conxela a imaxe e empeza a gravar, o que nos permite falar tanto como queiramos sen perdernos un minuto de emisión. Finalizada a chamada, pulsamos o botón de “play” e comezará a reprodución desde o punto en que se conxelou, mentres que o aparello segue gravando. No momento da emisión de anuncios, pódese avanzar a gravación até chegar ao “verdadeiro directo”.

Ante estas prestacións, quíxose comprobar que ofrecen tres gravadores DVD con disco duro de 160 gigabytes, capaces de albergar máis de 180 horas de programación, cuxo prezo se atopa entre os 199 euros e os 209 euros. Os tres modelos adquiríronse por Internet, ao que hai que sumar os 11 euros de envío. Con este fin, realizouse una proba práctica durante un mes dos seguintes modelos:

• Samsung DVD SH-873: 220 euros.
• Philips DVDR3570H: 215 euros.
• Toshiba RD-87DT: 210 euros.

Tanto o disco duro como as unidades ópticas destes equipos funcionan de maneira independente. Pódese gravar un contido no disco duro e reproducir outro no DVD, e á inversa, fóra de Philips, que non grava directamente en soporte óptico. Ademais, o disco duro permite rexistrar un contido e ao mesmo tempo mostrar outro distinto ao usuario, que tamén pode optar por comezar a velo sen que termine a gravación. Agora ben, ningún dos aparellos analizados pode realizar dúas gravacións a un mesmo tempo, así que cando estas se programen é necesario controlar que non se solapen entre elas.

Neste estudo tamén se constatou a sinxeleza de programar un determinado espazo televisivo. Os modelos Samsung e Toshiba dispoñen dun sintonizador TDT integrado e, polo tanto, das guías electrónicas que caracterizan a esta forma de emisión, mentres que o de Philips necesita dun sintonizador TDT externo. Basta con seleccionar o contido desexado e presionar un botón para que se establezan automaticamente as horas e a canle desexada. O modelo de Philips, pola súa banda, incorpora Guide Plus+, que ofrece un servizo similar pero a través dun sistema parecido ao teletexto. Ademais, destacou pola súa sinxeleza paira programar, seguido de Samsung, moi práctico tamén pero cun funcionamento menos áxil.

Pero non todos son vantaxes. No desenvolvemento desta proba práctica comprobouse que os acontecementos televisados en directo, que poden alargarse máis do previsto, e as frecuentes tácticas de contraprogramación das cadeas españolas provocan que estes sistemas sexan moi pouco fiables e acabemos gravando o que non queriamos. Paira evitar esta situación, convén recorrer á programación manual e aproveitar que o disco duro ten bastante capacidade paira fixar uns límites amplos.

Doutra banda, os tres modelos atópanse preparados paira iniciar as gravacións a partir dun dispositivo externo, como un sintonizador de TDT ou un descodificador de televisión de pago, ao que se poden conectar a través do segundo enchufe euroconector que inclúen.

O primeiro que se aprecia nestes equipos é a súa evolución cara a un computador, e non só polo disco duro. Os gravadores seleccionados de Philips e Samsung dispoñen dunhas prácticas entradas USB que permiten conectar desde memorias USB até discos duros externos ou cámaras de fotografía. Así, pódense contemplar as fotografías das vacacións en formato JPEG ou escoitar a música que conteña un reprodutor portátil de MP3. Pero o que aínda non permiten estes aparellos é pasar o gravado a unha memoria externa, xa que os contidos teñen sistemas anticopia.

Ademais, os tres aparellos da proba práctica son compatibles con DivX, o formato de vídeo máis popular na Rede, e co formato colector que habitualmente o alberga, AVI. O mesmo sucede cos ficheiros dos subtítulos que poboan Internet, que permiten gozar das películas na súa versión orixinal. Samsung destacou neste aspecto pola claridade coa que mostra os subtítulos da TDT, mentres que no Toshiba o seu reducido tamaño e fondo gris non axudan a unha lectura cómoda cando se reproduce DivX.

Os televisores máis modernos dispoñen de entradas HDMI, que permiten recibir o sinal de audio e vídeo de forma dixital. Os dispositivos de Toshiba e Samsung contan con esta saída que outorga máis definición ao visionado. Todos dispoñen dunha entrada FireWire que posibilita conectar una cámara de vídeo e envorcar os contidos no disco duro ou óptico.

Os tres modelos inclúen as pilas paira usar o mando a distancia e un cable RF paira trasladar a emisión da televisión. O de Philips proporciona, ademais, un euroconector paira completar a conexión, mentres que Samsung decántase por cables de S-Vídeo e de audio. Toshiba, pola súa banda, obriga ao usuario a adquirir por separado o outro cable necesario.

Naqueles casos nos que xa se conte cun descodificador dixital, a mellor elección é Philips, pola súa facilidade de uso e pola comodidade do seu sistema de gravación continua en segundo plano, que pode albergar até seis horas, una característica que permite pausar a televisión con rapidez en calquera momento. Con todo, a falta de descodificador encarece a súa relación calidade prezo e faio menos competitivo. Se aínda non se deu o salto á TDT, o aparello recomendado é o de Samsung, un equipo fácil de usar e que ofrece menús intuitivos. Así, Samsung é a mellor elección pola súa relación calidade prezo. Toshiba tamén o é, pero só se se quere usar como gravador, non paira ver a televisión desde o propio vídeo, polos problemas de usabilidad que rexistra. Ademais, o ruído do ventilador pode molestar en determinados momentos.

• Paira gravar a televisión: Philips.
• Paira pausar a emisión: Philips.
• Paira gravar directamente nun DVD: Toshiba.
• Paira ver televisión dixital: Samsung.
• Pola súa facilidade de uso: Samsung.
• Paira ver a televisión con subtítulos: Samsung.
• O máis silencioso: Philips.
• O mando máis usable: Philips.
• Paira navegar polos contidos gravados: Toshiba.

Prezo: 220 euros.O mellor: Sintonizador de TDT, entrada USB, modo de gravación flexible segundo espazo en disco.O peor: É moi lento na guía electrónica de programación./imgs/2008/10/samsung03.jpg

Samsung dispón dun sintonizador de televisión dixital terrestre, igual que o modelo de Toshiba. Reproduce DivX, AVI, MP3 e JPEG. Pódense ver e gravar discos DVD-RAM, o único da proba práctica, e discos DVD +R e +RW e os -R e -RW, incluídos os de dobre capa ou dobre cara.

Conta cunha entrada USB 2.0 e dispón de saídas HDMI/DVI, con catro resolucións diferentes, desde 720 x 576 píxeles até 1.920 x 1.080 píxeles e de saída de vídeo por compoñentes. Estas conexións só son compatibles cos televisores que as admitan e ofrecen máis calidade que as convencionais; sobre todo HDMI, que é dixital. Ademais, incorpora dous euroconectores, entrada FireWire paira cámaras de vídeo dixital, saída de S-Vídeo de audio, saída dixital óptica e coaxial de audio.

Este equipo separa as canles analóxicas dos dixitais. Resultou sinxelo ordenar as canles cun sistema intuitivo polo que se selecciona un e introdúcese a posición desexada. Con todo, funcionou con certa lentitude. É útil que a lista de canles salga sobreimpresionada en pantalla con só pulsar o botón de “Ok”. Ademais, paira a televisión dixital conta cun modo paira seleccionar até oito favoritos aos que se accede co botón “Fav list”.

A guía electrónica, que mostra as emisións dos seguintes sete días, non funcionou con axilidade, a pesar de que o seu deseño é atractivo. O televisor debe de estar aceso durante un tempo para que aparezan os próximos programas de certas canles.

Este equipo conta co mando a distancia máis grande. Deseñouse deixando un gran espazo entre os botóns superiores, aínda que na inferior, onde se achan os que manexan a televisión dixital e a gravación, o espazo redúcese de maneira significativa. O mando inclúe una serie de indicacións en Braille nos botóns de reproducir e parar, no díxito cinco da parte numérica e á beira do botón de aceso. É o único modelo que ten en conta aos usuarios por problemas de discapacidade visual.

O control remoto tamén destaca porque pode substituír parcialmente ao da televisión nos modelos compatibles. Así, dispón dun botón independente de aceso e pode alterar o volume das emisións ou cambiar de canle, sen necesidade de usar o mando orixinal do televisor. Esta virtude convértese nun perigo paira o seu usabilidad porque en ocasións resulta complicado saber que se reproduce, se a tele ou o vídeo.

O modelo de Samsung pode pausar a televisión, pero só cando se elixe mediante o botón “Estafe shift”, que deterá a emisión un instante paira comezar una gravación que permitirá pausar a televisión en calquera momento. O inconveniente radica en que non se pode cambiar de canle. No momento en que se pulsa ao botón de “Stop”, vólvese á televisión en directo. Pódese utilizar durante dúas horas, un dato que contrasta co seis que ofrece o modelo de Philips.

Este modelo posibilita gravar as emisións televisivas en catro modos, polo que se sitúa como o que menos posibilidades brinda de todos os aparellos analizados: XP, de máxima calidade, só rexistra unhas 53 horas, SP, LP e EP, o de menor calidade, pero que estende a duración dos 160 gigabytes até as 264 horas. É moi interesante o modo “FR”, elixido por defecto ao gravar da TDT. Cando funciona, adáptase ao espazo restante no disco duro ou óptico, e segundo a calidade das imaxes recibidas selecciona o modo de forma automática.

No entanto, permite gravar de maneira independente no DVD ou no disco duro, a diferenza do modelo de Philips. Este proceso pódese realizar directamente co botón “Rec” ou a través da guía electrónica. Nesta última pregúntaselle ao usuario que medio quere seleccionar paira “gravación temporal”.

Pódense preestablecer até 12 gravacións, un número inferior ao de Toshiba que permite até 36. Dispón, do mesmo xeito que Philips, da posibilidade de introducir códigos ShowView, uns números que establecen automaticamente as horas de inicio e fin da gravación. Ao mesmo tempo, ofrece a posibilidade de ampliar o tempo establecido até unha hora, paira evitar os inconvenientes da contraprogramación.

Prezo: 215 euros.O mellor: O sistema de pausa da televisión. Ten entrada USB. Facilidade de uso. A grella Guide Plus+.O peor: Carece de sintonizador dixital. En ocasións o seu funcionamento é lento./imgs/2008/10/philips01.jpg

O frontal deste equipo conta cunha pequena pantalla onde se le o nome do programa que se contempla. Reproduce arquivos DivX e DivX Ultra no apartado de vídeo, que permiten ver gran parte das películas compartidas na Rede, MP3 e WMA, dúas dos formatos de audio máis estendidos, ademais de JPEG, o rei das imaxes en Internet e nas cámaras dixitais compactas.

A unidade de DVD pode reproducir e gravar tanto os discos + R ou +RW como os -R ou -RW e tamén os discos de dobre capa, que aumentan a capacidade dos discos ópticos desde os 4,7 gigabytes até os 8,5 gigabytes. Dentro das súas posibilidades de conexión, conta con dúas euroconectores, saída de vídeo por compoñentes, entrada FireWire e USB, ademais de conectores de audio analóxico e dixital. O manual de instrucións advirte de que ler os arquivos dun disco duro externo conectado vía USB pode desestabilizar o aparello e non o aconsella. Con todo, durante a proba reproducíronse desde devandito dispositivo películas gravadas en DivX sen ningún problema.

Trátase dun equipo silencioso, cun mando lixeiro e de fácil utilización que, doutra banda, é o máis pequeno dos tres modelos analizados. De cando en vez lanzou unha mensaxe de “Busy” (ocupado, en inglés) e rexistrou tempos de reacción lentos. Por exemplo, a pantalla en ocasións non se actualizaba co nome do novo programa, cando se cambiaba de canle. Doutra banda, durante a proba práctica, chegouse a bloquear, polo que se tivo que desenchufar.

Inclúe o que chama “Follow TV”, una opción útil paira configurar o gravador porque permite sintonizar os mesmos canles gardadas na televisión analóxica. Por outra banda, este dispositivo non está deseñado paira darlle un uso habitual ao DVD porque o mando a distancia nin sequera ten un botón paira abrir a bandexa de discos.

Con todo, entre as súas vantaxes áchase o sistema Guide Plus+. Contén a programación de todas as cadeas que se reciban pola antena. Móstrase ao espectador nunha grella horaria dos seguintes oito días que permite informarse de todas as alternativas paira “zapear”, mentres se contempla a emisión nun pequeno recuadro situado na esquina superior esquerda da pantalla. Este sistema proporciona a procura de espazos polo tipo de contido: películas, deportes, infantís, documentais, etc. Pola súa banda, o usuario pode realizar a súa propia grella personalizada no apartado “A miña TV”, onde se seleccionan as canles e o tipo de contido que prefira.

Respecto da pausa da emisión da televisión, esta mostrouse como un proceso moi sinxelo neste equipo. O botón que o permite sitúase na posición central do control remoto. Con só pulsalo prodúcese a pausa grazas a que rexistra en segundo plano (mentres está aceso, o reprodutor sempre grava, aínda que o usuario non o perciba) todas as emisións televisivas durante un límite de seis horas.

Dispón de sete modos de gravación que ofrecen distintas calidades, o que máis opcións ofrece neste aspecto. O elixido por defecto (SPP) consegue bos resultados e destaca a facilidade deste proceso. Por exemplo, se se pulsa o botón “Info” do control remoto, pódese acceder ao rexistrado en segundo plano e pódese navegar con facilidade cara atrás, sen necesidade de programar nada.

Desta maneira, o usuario ten ao seu alcance realizar “gravacións espontáneas”. Pode comezar a ver una película que non sabe si vaille a gustar, e se lle engancha conta coa opción de recuperar estas imaxes en segundo plano e convertelas nun contido máis do disco duro. A única limitación estriba en que a memoria en segundo plano grava mesmo o “zapeo” de canles que faga o usuario na publicidade, até un total de seis horas cara atrás. Por iso débese estar atento paira recuperar a canle desexada antes de que finalice a emisión de anuncios.

Un punto negativo do modelo Philips radica en que non se apaga tras concluír as gravacións establecidas, a diferenza do Toshiba e o Samsung. O proceso manual é sinxelo porque o aparello guía paso por paso ao usuario para que introduza a data, a canle, a hora de comezo e final, e o nome que lle quere asignar a devandito rexistro. A unidade de DVD utilízase como medio paira trasladar gravacións do disco duro e non como destino delas.

Prezo: 210 euros. O mellor: Sintonizador TDT, navegación polas gravacións, opcións na reprodución. O peor: O ruído da unidade. Menús só traducidos ao inglés e ao francés. Usabilidad na guía de programación./imgs/2008/10/toshiba01.jpg

Toshiba opta pola polivalencia xa que conta como extra cun sintonizador TDT. O apagamento das emisións analóxicas tan próximo (2010) pode servir de escusa paira obter un gravador dotado de DVD con disco duro e un sintonizador TDT (o que se coñece como “combo”, dous aparellos nun). Ademais, pódese manter a recepción de canles analóxicas, aínda que non de forma tan sinxela como no Samsung. Paira iso, tense que conectar a saída dixital da antena á entrada analóxica da mesma.

Este equipo, como os demais da proba, reproduce DivX, MP3 e fotografías JPEG. Ademais, poden verse e gravarse en discos DVD +R e +RW e -R e -RW. Entre as súas conexións dispón de HDMI, saída de vídeo por compoñentes, saída de audio analóxica e dixital, saída de S-Vídeo e entrada FireWire paira cámaras de vídeo.

Enfócase sobre todo á gravación de programas. Non resultou cómodo o seu manexo cando se trataba de ver a televisión mediante a súa sintonizador TDT. A pesar de que memorizar as canles (pódense gardar tanto os analóxicos como os dixitais) foi sinxelo, a súa ordenación non é intuitiva. O equipo permite fixar catro posibles ordes distintas de canles favoritas, pero o acceso aos mesmos non é rápido nin tampouco o cambio de canles a través da guía electrónica.

Esta guía visualízase de cinco en cinco canles, con información da emisión actual e do seguinte contido. O paso dunha sucesión a outra non se realiza con rapidez. Cando se contempla a TDT, o Toshiba non separa as canles de televisión das emisoras de radio. Isto provoca que se poida pasar dunha cadea de televisión a unha emisora de radio sen que o usuario desexe o cambio de formato.

O seu mando a distancia é o segundo máis grande da proba práctica e o menos cómodo no seu manexo. Os botóns mostran unha orde confusa, son pequenos e case iguais. Polo menos, os máis importantes contan cun punto en relevo paira axudar a distinguilos. Este aparello pode pausar a retransmisión en directo da televisión, aínda que cun sistema menos intuitivo que o Philips. Débese pulsar dúas veces o botón “Estafe Slip” paira poder parar a emisión.

Na parte negativa destaca o ruído da unidade, similar ou superior ao dun computador, producido polo ventilador que incorpora na parte traseira externa. Este son sopórtase mentres se reproduce un contido ou se ve a televisión, pero se fai moi evidente en canto prodúcese algún silencio.

Con todo, a navegación polos contidos almacenados no disco duro co botón “Top Menu” resultou ser a máis práctica do estudo. Divídense en miniaturas que comezan a reproducir o contido, con imaxe e son, cando se seleccionan. Así, compróbase con rapidez cal se quere ver.

Resulta útil, aínda que un tanto enrevesado, o menú “Display”, que se sobreimpresiona na parte superior da pantalla cando se visiona una gravación. Entre outros datos, informa o tipo de disco que se reproduce, do número do contido en función de todos os que haxa no soporte ou do número do capítulo (o aparello realízaos automaticamente paira logo poder navegar mellor por devandito contido). Ademais, no mando conta cun botón, “Variable Skip”, que permite saltar na reprodución tanto tempo como se determinou no menú principal. Isto pode servir paira evitar os anuncios con maior velocidade.

Do mesmo xeito que os outros dous modelos, pódese gravar directamente co botón de “Rec”, programalo cun formulario ou, o máis cómodo, acudir á guía electrónica, á que se pode acceder a través dos botóns “Guide” ou “Info”. Dispón de cinco modos de gravación: XP, SP, LP, EP, SLP, que ofrecen desde 33 horas de espazo na primeira, a de maior calidade, até 267 horas na última modalidade. A que se ofrece por defecto é a SP, que garante 66 horas no disco duro e 120 minutos no disco.

Este equipo bate aos outros dous en canto a número de gravacións que se poden deixar programadas, até 36. Cando conclúe una, o Toshiba pregunta ao usuario se quere apagar o aparello. Isto só sucede cando o usuario non realiza ningunha outra actividade, coa intención de aforrar enerxía.

Débese considerar que Toshiba é o modelo co consumo eléctrico máis alto dos da proba, tanto en funcionamento, 37 watts, como en espera, 7 watts. Estes datos contrastan co consumo de Philips en marcha, que queda en 28 watts, e co gasto en espera de Samsung, que se reduce a 2,5 watts.

De igual forma que o Samsung, permite gravar directamente no DVD sen pasar polo disco duro. O aparello detecta cando non hai espazo suficiente no disco óptico paira albergar todo o programa desexado e diríxeo cara ao disco duro.