Papeis en regra para viaxar ao estranxeiro

Documentos necesarios

O DNI, o pasaporte e o visado son os documentos que se piden na maioría dos casos cando se viaxa ao estranxeiro

Os cidadáns europeos poden circular con plena liberdade dentro dos límites da Unión Europea, pero hai que prestar especial atención cando se viaxe a terceiros países. Non contar coa documentación necesaria ao emprender o traxecto pode supor non poder embarcar no avión ou que as autoridades do país de destino impidan a entrada. O papelorio preciso depende do país que se queira visitar, aínda que DNI, pasaporte e visado son os documentos que se piden case sempre.

Ante calquera dúbida, o Ministerio de Asuntos Exteriores presta información actualizada sobre os requisitos e documentos esixidos polos diferentes estados, ademais doutros moitos datos que poden ser de utilidade durante a viaxe: condicións de seguridade, zonas de risco, vacinas obrigatorias e recomendables, teléfonos de interese…

• O DNI. Pódese utilizar como documento de viaxe para entrar e circular polos seguintes países: Alemaña, Andorra, Austria, Bélxica, Bosnia-Herzegovina, Bulgaria, Chipre, Croacia, Dinamarca, Eslovaquia, Eslovenia, Estonia, Finlandia, Francia, Grecia, Holanda, Hungría, Irlanda, Islandia, Italia, Letonia, Lituania, Liechtenstein, Luxemburgo, Malta, Mónaco, Noruega, Polonia, Portugal, Reino Unido, República Checa, Rumania, San Mariño, Suecia e Suíza.

  Aínda que a algúns lugares como Bosnia-Herzegovina pódese viaxar con DNI, é recomendable levar tamén o pasaporte en regra. Noutros casos, como Turquía, é posible entrar provistos de pasaporte ou de DNI polas fronteiras habituais, pero para o acceso desde as fronteiras do sueste e do leste do país só é válido o pasaporte.

  Respecto dos menores, se viaxan sós, deben levar permiso paterno ou materno ou, no seu caso, autorización xudicial; se viaxan acompañados do pai, nai ou titor, débese acreditar mediante documentación a filiación ou a tutela, coa presentación do Libro de Familia ou outro documento oficial. Nalgúns países como Portugal, é imprescindible que a nena viaxe con DNI, mesmo se vai cos seus pais.

• O pasaporte. Se se viaxa a calquera país non citado no apartado anterior, é necesario ter o pasaporte en regra, expedido polas Xefaturas Superiores e Comisarías de Policía. Os menores de 14 anos deben presentar o pasaporte se viaxan sós, pero se o fan en compañía do pai, nai ou titor, poden incluírse no destes. Neste caso, requírese a presentación do Libro de Familia ou documento que acredite a filiación ou a tutela. Aínda que convén asegurarse, pois hai excepcións en que os maiores de 14 anos necesitan pasaporte individual ou DNI para viaxar, xa que as autoridades de fronteira non admiten que figuren incluídos no pasaporte paterno.

  O chamado pasaporte colectivo emprégase para grupos que desexen ir ao mesmo lugar, como no caso de peregrinacións, excursións e outras viaxes similares. A súa validez limítase a unha soa viaxe que dure menos de tres meses e en países onde haxa reciprocidade con respecto a este documento. Poden utilizalo os menores de 21 anos para viaxar a Andorra, Austria, Bélxica, Dinamarca, Francia, Grecia, Holanda, Irlanda, Islandia, Italia, Luxemburgo, Malta, Noruega, Portugal, Reino Unido, Suecia e Suíza.

• O visado. É unha autorización esixida nalgúns países como requisito previo para visitalos. Só é válido durante a viaxe concreta para o que se solicitou. Se se contrata unha viaxe a través dunha axencia, esta encargarase de tramitalo. Pola contra, hai que dirixirse ao consulado ou embaixada do país que se quere visitar. Para pedilo, é necesario presentar o pasaporte en regra. Algúns países, en lugar de expedir o visado, tramitan o denominado cartón turístico.

• Carné de Conducir Internacional. Se se ten previsto conducir durante a estancia no estranxeiro, é posible que se precise tramitar este documento, coñecido como IDL (International Driving License). Nos estados da Unión Europea basta con levar o permiso de conducir español. Con todo, para conducir de forma temporal en países non membros necesítase o Carné Internacional. Expídeno as Xefaturas Provinciais e Locais de Tráfico, ten validez por un ano e nel constan en diferentes idiomas (español, alemán, inglés, francés, italiano, portugués, árabe e ruso) tanto os datos persoais do titular como os permisos que ten. Para a súa tramitación hai que presentar o DNI, o permiso de condución en vigor e a súa fotocopia, xunto con dúas fotografías, ademais de abonar unha taxa.

Documentación sanitaria

É importante levar os cartóns sanitarios ou seguros médicos esixidos por cada país para evitar atrasos na atención do enfermo ou que este deba pagar facturas elevadas pola súa estancia nun hospital.

• Cartón Sanitario Europea. Este cartón individual certifica o dereito do seu titular a recibir as prestacións sanitarias que sexan necesarias desde un punto de vista médico durante unha estancia temporal en calquera dos estados integrantes da Unión Europea, do Espazo Económico Europeo (Islandia, Liechtenstein e Noruega) e Suíza. Non é válida se o motivo polo que alguén se despraza a outra nación é recibir un tratamento médico específico. Para a súa obtención, hai que personarse en calquera dos Centros de Atención e Información da Seguridade Social (CAISS) do Instituto Nacional da Seguridade Social, onde se emitirá no acto, previa identificación persoal. Para familiares a cargo do titular, débese presentar ademais o modelo P-1, onde constan estes familiares.

  Se por algunha razón non se pode obter o Cartón Sanitario Europea, é posible solicitar un Certificado Provisional Sustitutorio (CPS), de carácter individual e que certifica o dereito do seu titular a recibir as prestacións sanitarias necesarias. Neste caso, cada país ten as súas propias normas sobre a asistencia médica estatal, de maneira que nalgúns o tratamento é gratuíto, mentres que noutros se deben pagar parte dos custos. Tamén hai estados onde é obrigatorio pagar a totalidade e pedir daquela un reembolso. No caso de non levar consigo o Cartón Sanitario Europea, é posible que sexa o propio turista quen teña que facer fronte aos gastos.

• Outros formularios da Seguridade Social. Outros países (Andorra e varios países suramericanos) asinaron convenios con España en materia de sanidade, grazas aos cales o visitante pode recibir asistencia sanitaria do mesmo xeito que se se atopase nun estado europeo. Por iso é importante informarse nun Centro de Atención da Seguridade Social.

• Seguro de viaxes. Se a póliza subscrita non ten cobertura no estranxeiro, é aconsellable contratar un seguro para a saúde de curta duración, que poida protexer mentres se está fóra. É moi útil no caso de que se teña que abonar unha parte do tratamento médico e nos países cos que España non ten acordos sobre materia de saúde. As enfermidades ou os accidentes no estranxeiro poden carrexar custos extraordinarios de viaxe, aloxamento e repatriación contra os que convén estar asegurado.

• Certificado Internacional de Vacinación. O Ministerio de Sanidade e Consumo informa de que a selección das vacinas para unha viaxe determinada dependerá da situación sanitaria concreta da nación que se visite, das enfermidades endémicas que lle afecten, das características do traxecto, da duración do mesmo, da situación xeral de saúde do viaxeiro e do tempo dispoñible antes da viaxe. Isto significa que as medidas preventivas deberán recomendarse nos servizos médicos de forma personalizada, polo que os expertos aconsellan acudir a un Centro de Vacinación Internacional, onde se facilitará o Certificado Internacional de Vacinación.

  Este certificado é imprescindible para visitar determinados países, sobre todo en África, Asia e Sudamérica. As vacinas máis habituais son as da febre amarela, febre tifoidea, tétanos, cólera, hepatite A e B, meninxite, poliomielitis e a rabia. Outras vacinas só son aconsellables en casos especiais, nos que hai que valorar individualmente as do viaxeiro. Recoméndase consultar antes de viaxar, ademais da páxina web do Ministerio de Sanidade e Consumo, a da Organización Mundial da Saúde. Algunhas destas vacinas deben administrarse con varias semanas de antelación á realización da viaxe, polo que non se debe deixar para o último momento.

• Certificado de Vacinación para animais domésticos. Pódese viaxar co can ou gato por calquera estado da Unión Europea, sempre que poida identificarse mediante unha tatuaxe ou un microprocesador e teña en regra o certificado de vacinación contra a rabia. As mesmas normas aplícanse nos países libres da rabia ou onde a enfermidade está baixo control. Onde a rabia non está ben controlada, aplícanse normas máis estritas. Por iso, débense consultar os requisitos de entrada de animais no consulado ou embaixada da nación correspondente.