Artigo traducido por un sistema de tradución automática. Máis información aquí.

A crise en 10 palabras

Termos como recesión ou prima de risco son vitais para entender a crise e como afecta o consumidor
Por EROSKI Consumer 9 de Decembro de 2011
Img dinero tendido
Imagen: lusobrandane

Son moitos quen mostran unha patente alerxia polos termos económicos e todo o relacionado cos números. Con todo, para o seu pesar, os tempos de inestabilidade actual fan necesario familiarizarse con algúns conceptos, como crises, paro, déficit ou prima de risco. Almorzar todas as mañás con noticias relacionadas con estes asuntos é hoxe algo habitual. Pero, cal é a implicación de cada unha destas palabras ou expresións na crise? Que significan? E, o que pode resultar máis interesante, como afectan o pequeno consumidor? A continuación detállanse as 10 palabras craves desta crise, un breve manual económico de “supervivencia” para inexpertos.

  1. Recesión: é o termo que describe a unha economía que, en lugar de crecer e xerar máis riqueza para un país, decrece, algo prexudicial para os seus cidadáns. Estar en recesión implica que un país é incapaz de xerar emprego e de ampliar o Estado do benestar. Para saír dela, imponse necesarias algunhas medidas como subidas de impostos, recorte de salarios e doutros beneficios de carácter social, como axudas ou bolsas.

    En España xa se fixeron efectivas algunhas medidas que afectan o cidadán, como a baixada de soldos para os funcionarios ou a subida da idade de xubilación . Para saír da recesión, é importante que os países poidan reducir os seus déficits, outro termo vital para entender a crise.

  2. Déficit: explicado de forma sinxela, o concepto de déficit fai referencia á escaseza de recursos. Se lle unimos a palabra orzamentario (déficit orzamentario), moi comentada nesta crise, o termo alude á situación na que os gastos realizados por un país superan aos seus ingresos.

    Para tratar de compensar e reverter esta situación, os gobernos ven obrigados a emitir títulos de débeda de forma esaxerada (Letras, Bonos e Obrigacións), que compran os investidores (particulares e institucionais). No entanto, o custo que ten que pagar o Estado é moi alto. Ao aforrador aféctalle porque a percepción que se ten de España no estranxeiro é cada vez peor e son menos os investidores internacionais que queren investir en activos do noso país. Isto derivou na famosa crise de débeda.

  3. Crise de débeda: a alta rendibilidade que teñen que pagar algúns estados (sobre todo os denominados periféricos: Italia, Irlanda, Grecia, Portugal e España) para colocar a súa débeda e conseguir diñeiro para financiarse é, en moitos casos, insustentable.

    Ao aforrador aféctalle de maneira positiva porque as Letras e os Bonos están mellor remunerados. Pode obter ata un 5% de rendibilidade en Letras a un ano ou case un 7% en bonos a 10 anos.

    Con todo, o risco de falta de pagamentos (é dicir, de que non lle devolvan todo o investido) é cada vez máis alto. Xa non se descarta a posibilidade de que España teña que recorrer ao Fondo de rescate europeo (organismo creado co diñeiro de todos os estados para facer frontes a situacións extremas) ou solicitar unha axuda ao Fondo Monetario Internacional.

  4. Prima de risco: esta expresión cobrou sentido, sobre todo tras o rescate de Grecia. As similitudes entre esa economía e a española dispararon a diferenza entre o que paga o bono alemán (de referencia en Europa) e o bono español.

    Canto máis sobe a prima de risco, máis crece a probabilidade de que España necesite unha intervención económica. Iso podería inducir a máis desemprego, máis recortes sociais, en educación, sanidade, demora en investimentos de infraestruturas, etc.

  5. Eurobonos: é un dos termos que soan como solución para a crise de débeda. Pero que son? Serían emisións conxuntas de débeda europea que substituirían á nacional de cada país. Unha proposta do cume europeo para acabar coa crise é que os eurobonos substitúan de forma total ou parcial a débeda nacional ata o 60% do PIB.

    O obxectivo en calquera caso é lograr unha rebaixa dos tipos de interese (o que permite aos estados financiarse de forma máis barata) e un mercado cunha gran liquidez.

  6. Axencias de cualificación: miden o risco de que un país ou unha empresa efectúe falta de pagamentos. Nos últimos anos, realizan continuas revisións á baixa. Considéranse un bo termómetro do risco económico. Ao aforrador aféctanlle, xa que pon nota ou cualificación a todo tipo de activos económicos.

    Teñen moito poder sobre o mercado e xeran tendencias de investimento. Se ditan veredictos positivos, os activos tenden a subir. Se é ao contrario (o habitual nesta crise), xeran fortes caídas de prezos na Bolsa, o mercado de débeda…

  7. Banco Central Europeo: é unha institución crave na actual crise do euro. Para tratar de diminuír a percepción de desconfianza dos investidores cara a países como España ou Italia, fai fortes investimentos en activos de débeda destes países.

    O seu labor tamén é inxectar liquidez ao mercado, facer que o diñeiro flúa e que a economía se reactive. En xeral, unha economía funciona se a xente consome. Para saír da crise, por tanto, é moi importante que o consumo creza (comprar máis coches, máis casas, viaxar máis…).

  8. Cume europeo: é o nome que tamén se emprega para referirse ao Consello Europeo que reúne aos 27 xefes de Estado ou de Goberno da Unión Europea. É o máximo órgano político da UE. Na crise cobrou importancia porque del depende a resolución dos problemas de débeda soberana dalgúns países membros, como Grecia, Italia ou España.

    Non en balde, multiplicou o número das súas reunións. Algunhas delas bastante erradas. As discrepancias entre os seus membros afectan os aforradores, xa que en lugar de atopar unha solución pacífica e ordenada ao problema da débeda, agrávano. Algúns países antepoñen os seus intereses particulares aos do ben xeral da eurozona.

  9. Pacto de Estabilidade: Regula os límites máximos de déficit (3% sobre PIB) e débeda (60% sobre o PIB) que poden rexistrar os estados. Entre 2000 e 2007 vulnerouse máis de 100 veces. Con todo, nunca se fixeron efectivas as sancións. España incumpriu co Pacto en catro ocasiones.

    Agora quérense endurecer moito máis as penas. Conseguir cumprir este Pacto de Estabilidade é o obxectivo número uno de todos os estados. Cando se logre, poderemos dicir que a crise se superou.

  10. “Corralito”: a palabra acuñouse en Arxentina para facer referencia ao peche dos bancos e á prohibición de retirar o diñeiro en efectivo das contas. Impúxoo o Goberno de Fernando da Rúa en decembro de 2001. Con esta iniciativa, queríase evitar a saída de diñeiro do sistema bancario e, en xeral, do país. Produciuse nun momento de pánico e xurdiu co obxectivo de frear o colapso do sistema. É unha situación límite.

    É improbable que se dea en España nin en calquera outro país desenvolvido. O cidadán español non debe temer polos aforros que ten no banco. Están protexidos polo Fondo de Garantía de Depósitos ata 100.000 euros. Ademais, en caso de insolvencia, o noso país demostrou a súa capacidade e disposición para intervir calquera entidade que o necesite (fíxoo xa con Caixa Castela A Mancha, Unnim, Catalunya Caixa, Banco de Valencia, Caixa de Aforros do Mediterráneo, Cajasur e Novacaixagalicia).

Segue a Consumer en Instagram, X, Threads, Facebook, Linkedin ou Youtube