Menos almidón e menos índice glucémico (IG) é o que caracteriza un novo tipo de millo desenvolvido por expertos do Centro de Desenvolvemento de Produtos Bióticos do Instituto Politécnico Nacional de México. Os responsables do estudo confían en que estas propiedades, ás que atribúen máis beneficios que as variedades branca ou amarela, poderían ser especialmente útiles para persoas diabéticas e con sobrepeso. O estudo, centrado fundamentalmente no almidón, o principal compoñente do millo, revelou que a nova variedade, que xa se consome nalgunhas zonas de México, non só é distinta a primeira ollada senón que se distancia tamén en canto a sabor refírese xa que é máis suave que a variedade branca.
Modificar compoñentes químicos do millo e o seu valor nutritivo foi unha das tarefas da investigación mexicana, que se publicou en Chemistry and Industry, da Sociedade de Industria Química do Reino Unido. Segundo a nova investigación, o almidón que se atopa no millo azul (kulli) é máis resistente pero con menos calorías que o branco, o que contribúe a reducir o índice glucémico (IG), que é o que clasifica aos carbohidratos dun alimento de acordo co efecto nos niveis de glicosa no sangue. Para os expertos poder reducir este IG significa aumentar a prevención e o control da síndrome metabólico. Segundo a investigación, este tipo de millo posúe ademais un 20% máis proteínas que a variedade branca.
Un estudo anterior, elaborado por investigadores da Universidade de Colorado, tamén atribuían a este tipo de millo, maiores cantidades de proteínas. Todo iso convérteo nun gran prometedor para persoas con diabetes ou sobrepeso. Ata agora, a variedade azulada de millo utilizouse case en para os mesmos fins alimentarios que o branco (tortitas, nachos) aínda que agora empezan a desenvolverse novos produtos con este alimento, como crepes. Segundo datos da Universidade do Estado de México a evolución do produto dependerá en gran medida da demanda. A investigación abre unha porta á necesidade de coñecer máis sobre a caracterización do almidón dos millos pigmentados, o que podería axudar a explicar como se comporta durante o procesamiento e o almacenamento dos produtos que se elaboran con estas variedades.
A cor si importa
As antocianinas, presentes tamén en froitas de cor azulado e no viño tinto, son compostos aos que se asocian capacidade antioxidanteA cor que toma o millo débese á presenza de antocianinas, compostos que tamén se atopan en froitas de cor morada e no viño tinto, aos que se lles atribúen propiedades antioxidantes. Ademais, aseguran os expertos, as variedades pigmentadas do millo, que poden ser vermellas, azuis e negras, e que se utilizan como consumo sobre todo en México e en Perú, son máis suaves e cun sabor lixeiramente distinto á variedade branca. Un dos obxectivos é lograr que en EEUU e na UE tamén se produzan alimentos a base de millo pigmentado. A idea é “xeneralizar” o consumo, minoritario na maioría de países, excepto zonas de México.
Unha investigación, publicada en Plant Phisiology en decembro de 2006 daba conta tamén dos efectos beneficiosos das antocianinas na saúde. Dentro do proxecto de investigación de cinco anos de duración levado a cabo por expertos de CSRIO Plant Industry, illáronse varios xenes que se activan coa luz solar e descubriron un xene (MdMYB1) que codifica unha molécula que en plantas como as mazás vermellas regula a produción de antocianinas e cuxa expresión é moito maior que en variedades como as mazás verdes. Co obxectivo tamén de axuntar a riqueza de proteínas, expertos británicos presentaban, en marzo de 2004, os denominados kumates, tomates de cor negra. Antes, con todo, investigadores estadounidenses crearon tomates escuros ricos en antocianinas.
As posibilidades do millo son moi extensas. Ademais de constituír, xunto co arroz e o trigo, un dos alimentos máis consumidos en todo o mundo, as numerosas variedades nas que pode presentarse (desde os controvertidos transxénicos ata o millo doce ou os pigmentados) confírenlle un carácter propio. A esta particularidade úneselle a capacidade para producir envases plásticos biodegradables. No ano 2005 un grupo de expertos británicos presentaba un envase de plástico elaborado con millo, cuxa principal característica é o seu carácter biodegradable. Esta propiedade vén marcada pola presenza, de novo, de almidón, un polímero natural presente en gran cantidade no millo que, tras un proceso, convértese nun plástico chamado acedo poliláctico (PLA), cunha estrutura que pode ser destruída.
As investigacións realizadas ata agora servíronse dos azucres do millo que, sometidos a fermentación, teñen capacidade de formar o PLA, que pode converterse á vez en botellas, bandexas ou envases, entre outros. Tras ser utilizado, e dado o seu carácter biodegradable, degrádase en auga e dióxido de carbono. Segundo as investigacións, de cada 2,5 quilos de millo pode obterse 1 quilo de plástico, e os restos poden aproveitarse como alimento para animais. As aplicacións para este tipo de envase inclúen alimentos como o leite e os zumes, pero non para bebidas carbónicas.
