O día a día dun albergue de animais é duro, tanto para os seus traballadores, como para os animais que viven alí. E é que nas instalacións destes centros recóllense centos de historias de animais que foron abandonados e que por tanto viviron unha das experiencias máis traumáticas que pode haber para un can. Aínda así, aínda queda a esperanza de recuperar un fogar onde ser felices e sentirse queridos: a adopción.
Algúns animais déixanse morrer de fame porque perden as ganas de vivir debido a que foron traizoados polos seus donos, tras anos de convivencia. A pena invádelles e alaga ata que deixan de respirar. Cando os visitantes chegan a un albergue moitos cans dispútanse unha caricia ou unha mirada do estraño que quizais lles leve a casa. Outros pasaron gran parte da súa vida no albergue e considérano xa a súa casa, así que non se inmutan cando chegan novos visitantes en busca dun animal que adoptar.
José Luís Torres, veterinario do albergue San francisco de Agarrades, da Sociedade Protectora de Animais e Plantas de Madrid comenta con respecto aos cans maiores de catro anos, que viviron sempre coa mesma familia e que ingresan no albergue que “morren de pena, porque quedan nun recuncho, non queren comer e, por exemplo se chove, non se pon nin sequera a cuberto”.
Perfil dos menos queridos
Os animais que menos se adoptan son os mestizos, é dicir que non son dunha determinada raza, de tamaño grande, maiores de cinco anos e enfermos. Fronte aos menos queridos, están os máis buscados, que adoitan ser: cachorros, con raza ou que se asemellan bastante a algunha, machos e sans.
Cando os visitantes chegan a un albergue moitos cans dispútanse unha caricia ou unha mirada do estraño que quizais lles leve a casaCon todo, en moitas ocasións, a idade é importante para evitar problemas de convivencia. Por exemplo, se o adoptante é unha persoa con pouco tempo e problemas de mobilidade, un cachorro implicaralle máis dedicación para xogar con el, educarlle, e evitar as súas travesuras, algo que non tería que facer se adoptase un can de máis idade.
José Luís Torres, veterinario do albergue San Francisco de Agarrades da Sociedade Protectora de animais e Plantas de Madrid (SPAP) explica neste sentido que “coidar a un cachorro é máis lioso porque, entre outras cousas, hai que socializarlo ou educalo, con todo cun can adulto evitámonos esta fase e coñecemos xa o seu carácter”.
Albergues saturados
Algúns centros de recollida de animais atenden a máis de 400 cans e gatos. Hainos que mesmo teñen cordeiros ou cabalos que estaban desvalidos ou feridos e que alí, polo menos, atoparon un teito, alimento e tranquilidade. Están protexidos dun mundo que os maltratou e traumatizado.
Longa xornada
A xornada nun albergue de animais é longa e dura; comeza ás 8 da mañá ou mesmo antes. Hai que limpar os patios, dar para comer aos animais, ofrecerlles agarimo, aínda que sexa moi repartido, esterilizar, colocar microchip e atender ás persoas que queren adoptar un animal.
Os animais que menos se adoptan son os mestizos, é dicir que non son dunha determinada raza, de tamaño grande, maiores de cinco anos e enfermosA media de persoal do albergue dunha protectora de animais está en catro coidadores e dous veterinarios e aínda que contan coa inestimable axuda dos voluntarios. Trátase de moito traballo e poucos medios para tan poucas mans.
A vida no albergue tamén é dura para os animais, sobre todo para os que ingresan alí tras moitos anos de convivencia cunha familia. Nos centros de recollida ofréceselles acubillo, alimento e atención sanitaria, pero pasan a ser un máis entre moitos e fáltalles o agarimo e dedicación exclusivos que lles ofrece unha familia.
Segundo datos da Fundación Affinity, as protectoras están ao 90% de ocupación, e algunhas mesmo superan esa porcentaxe. Este dato pon de evidencia que o problema do abandono de animais en España segue sendo unha materia pendente de solución. Aínda así, queda físgoa para a esperanza dun novo fogar para estes animais grazas aos miles de persoas que cada ano deciden adoptar a un animal de maneira responsable.
Antes de acudir a un albergue para adoptar un animal, ter as ideas claras sobre que animal queremos e sobre as responsabilidades que imos asumir.
Pedir consello aos coidadores e encargados do centro, eles son quen mellor coñecen o carácter dos animais que atenden.
Explicar no albergue como é o noso estilo e ritmo de vida e cal é a composición da familia. Por exemplo é importante saber se hai nenos ou se ten pouco tempo para estar en casa.
Cando se toma a decisión de adoptar un can en concreto, asumir que é para o resto da vida que quede ao animal. Un can que foi abandonado nun albergue, xa o pasou bastante mal, como para volver facerlles pasar por outro trauma.
