En Europa xa se vende o primeiro modelo de automóbil dotado con espellos anti deslumbramiento. O segredo deste novo avance reside nun xel electrocrómico situado entre as dúas capas de cristal do espello. A súa propiedade é que se escurece ou aclara segundo a intensidade eléctrica que reciba. Polo demais, o aspecto do dispositivo é idéntico a un retrovisor interior normal. A única diferenza son dous sensores, uno na súa parte traseira que mide a luz do habitáculo e outro na súa parte dianteira, que valora a intensidade das luces do coche que circula detrás de nós.
Ao recibir un forte escintileo, este sensor dianteiro envía corrente eléctrica ao xel en proporción á diferenza de intensidade lumínica. O xel escurécese no grao exacto paira evitar o deslumbramiento do condutor sen estorbar a visión no propio espello. Cando o escintileo cesa, o xel retorna ao seu estado normal. A mesma tecnoloxía aplícase aos dous retrovisores exteriores, aínda que son sempre os sensores interiores os que comandan o proceso.
O deslumbramiento nocturno prodúcese polo denominado efecto Troxler. Os fotorreceptores do ollo humano continúan descargando impulsos despois de ser estimulados por unha fonte de luz. É o que ocorre si fixamos a mirada uns segundos nun tubo de luz fluorescente e apagámolo: seguiremos vendo a forma do tubo durante uns instantes.
Esta postimagen que permanece na nosa retina crea un área cega do que a persoa non é consciente. Estudos de seguridade viaria determinan que o deslumbramiento alarga o tempo de reacción do condutor até un segundo e medio, o que a cen quilómetros por hora supón 42 metros. Os accidentes producidos por esta causa serán evitables cando se xeneralice o uso destes espellos.
