Ata un terzo dos nenos de entre dous e seis anos ten amigos imaxinarios. A creación destes seres invisibles xera dúbidas e temores en moitos pais, pero é un fenómeno inofensivo e ata beneficioso. Este artigo explica por que ter un amigo imaxinario é normal nos nenos e os beneficios que supón e advirte de situacións nas que si pode derivar nun problema.
Medo ao amigo imaxinario do neno
Un día, o neno fálalles aos seus pais de alguén a quen eles non coñecen. Alguén a quen non poden ver nin sequera cando o seu fillo xoga e conversa con el. É o amigo imaxinario ou invisible do pequeno, unha figura que ás veces causa nas maiores dúbidas e temores.
“Ten o neno algún problema?” ou “Ve fantasmas?” son algunhas das dúbidas frecuentes ante un amigo imaxinario na infancia. Hai que manter a calma porque a resposta é que non: ter amigos imaxinarios é en grao sumo normal (e mesmo beneficioso) en certa etapa da vida dos menores, afirman os expertos.
Un amigo imaxinario é “un personaxe invisible con quen o neno xoga durante varios meses, que ten un aire de realidade para o pequeno, pero ningunha base obxectiva aparente”, define a especialista estadounidense Margaret Svendsen.
Un de cada tres nenos crean amigos invisibles
Os psicólogos infantís non consideran a creación de amigos imaxinarios como un problema patolóxico, senón como algo normal. Entre o 12 e o 33 % dos nenos de entre dous e seis anos crea amigos imaxinarios, revela un estudo de Jacqueline Benavides Delgado, magíster pola Universidade do País Vasco e investigadora da Universidade dos Andes (Colombia).
Os nenos que crean amigos imaxinarios aprenden a comprender as emocións dos demais
O seu traballo indica que os amigos imaxinarios permiten ao pequeno relacionarse co mundo, a través do xogo e a fantasía, e expresar sentimentos e emocións que, doutro xeito, quedarían reprimidos. Benavides explica que a creación destes personaxes invisibles non ten por que revelar carencias infantís.
O amigo invisible “axuda ao neno a asumir o rol dun personaxe e, por tanto, a porse no lugar doutro“, di. Os menores exercitan a través do seu amigo imaxinario a súa capacidade de comprender as emocións dos demais.
Os amigos imaxinarios non son alucinacións, xa que son os pequenos quen as crean e contrólanas. Ademais, aparecen “nunha etapa de desenvolvemento do neno que está marcada pola representación e o simbolismo”, sinala Benavides.
Os amigos imaxinarios melloran a capacidade lingüística
Os nenos que crean amigos imaxinarios teñen unha mellor capacidade lingüística, afirma nun traballo científico realizado por expertos da Universidade de Otago (Nova Zelandia).
O estudo mediu o vocabulario e a habilidade para narrar historias reais e de ficción, tanto en pequenos que tiñan amigos imaxinarios como noutros que non. O resultado foi que os primeiros demostraron unha capacidade para contar mellor as historias.
Segundo Elaine Reese, unha das directoras da investigación, “os nenos con compañeiros invisibles poden obter práctica extra contando historias”, xa que primeiro crean relatos para os seus amigos imaxinarios e, logo, volven contalos aos adultos interesados.
E “xa que a habilidade do pequeno para contar historias axuda á capacidade para ler, tamén pode mellorar o seu rendemento académico“, engade a especialista.
Os amigos imaxinarios poden ser duradeiros. Aínda que o máis frecuente é que o neno deixe de interactuar con eles ao redor do seis ou sete anos de idade, nalgúns casos tardan algo máis en desaparecer. E en ocasións moi excepcionais continúan durante a adolescencia.
Os amigos imaxinarios son un problema cando o neno os usan para evadir responsabilidades
Esta prolongación do amigo imaxinario non ten por que ser un problema. Si o son, cando o pequeno os utiliza para evadir as súas responsabilidades (nenos que atribúen aos seus amigos imaxinarios a culpa das cousas que non fixeron ben).
O compañeiro invisible tamén é un obstáculo cando dificulta os vínculos do menor con outras persoas, porque prefire estar co seu amigo imaxinario.
Cando se advirten estas condutas, e moito máis se ocorren cando o neno é maior de sete anos, aconséllase acudir a un profesional.
