Nalgunhas ocasións, non podemos adquirir artigos novos polo seu elevado prezo ou simplemente non nos convén debido ao uso que lles imos a dar. Para estes casos, existe a compravenda de produtos de segunda man.
No entanto, hai que distinguir no mercado tres formas de efectuar este sistema de compra:
– Acudir a tendas especializadas en produtos de segunda man, onde se nos ofrecen obxectos garantidos por un breve período de tempo, normalmente dun a tres meses.
– Comprar a empresas ou tendas que venden os seus restos de stock, o mostrario ou artigos usados durante un certo tempo.
– Realizar unha transacción entre particulares.
Na actualidade, o consumidor espera que o ben que adquira, aínda que non sexa “a estrear”, non dea problemas nos primeiros meses. Por se isto sucedese, o cliente non só ten dereito a recibir o obxecto polo cal pagou o seu prezo, senón que tamén pode pedir a garantía por escrito e selada. Grazas a esta, en caso de xurdir danos, poderá esixir a súa reparación.
Para iso, debemos ter en conta o contido da “Lei de Garantías na Venda de Bens de Consumo” que ampliou os dereitos do consumidor fronte aos produtos defectuosos. No tema que nos ocupa, a norma establece un período de tempo de protección dos bens de segunda man como mínimo dun ano. Con anterioridade ao 11 de Setembro de 2003, data na que entrou en vigor esta lei, o prazo era de seis meses, do mesmo xeito que para os obxectos de nova adquisición. Esta garantía é obrigatoria, e aínda que no contrato apareza calquera cláusula que supoña a renuncia á mesma será nula de pleno dereito.
Así, poderemos reclamar cando se comprou un ben moble de consumo privado a un vendedor. Con todo, o contido desta lei non é aplicable ás compravendas efectuadas entre particulares, nin aos bens inmobles e servizos, e tampouco a obxectos obtidos en vendas xudiciais. Tamén quedarán exentos desta regulación, os bens de segunda man adquiridos nas poxas administrativas ás que os consumidores poidan asistir persoalmente.
Durante o período de garantía en produtos usados, o responsable é o vendedor e en caso de avaría o particular terá dereito a reclamar. En calquera caso, debemos saber quen é o garante. Habitualmente adoita ser o fabricante, o importador ou o vendedor. Este dato adoita aparecer no documento de garantía que debemos posuír e hai que ter especial coidado cando este forme parte da embalaxe, xa que pode perderse ao desfacernos del. Unha vez identificado, comunicaremos ao responsable os posibles danos e esixiremos unicamente a reparación, porque en bens de segunda man non poderemos pedir que substitúan o artigo por outro de similares características. Pero este servizo que se nos presta para arranxar os fallos ten que ser completamente gratuíto. E debe incluír a man de obra, os materiais xunto coas pezas que se cambien e o desprazamento.
Ata aquí todo parecen vantaxes, con todo, ao consumidor preséntaselle un problema se o fallo ou a avaría do ben aparece con posterioridade ao seis primeiros meses desde a entrega. Neste caso, corresponderalle a el demostrar que se trata dun fallo en orixe e que non foi debido a un mal uso. Algunhas veces esta demostración pode saír máis cara que comprar un novo aparello.
Por último recoméndase non tirar os billetes de compra ou facturas, xa que ás veces son necesarios para, se se dá o caso, poder reclamar. Podemos gardar estes xustificantes xunto cos documentos da garantía.
