Tras saír dun país diferente ao de orixe, unha das maiores preocupacións das persoas inmigrantes é perder a oportunidade de regresar. A saída voluntaria dun territorio esixe cumprir uns requisitos e uns prazos determinados se se quere retornar sen problemas. A situación varía en función de que as persoas se consideren residentes, en tránsito, en réxime de estancia ou de prórroga de estancia.
Prazos
En calquera dos casos, para saír dun país hase de pasar sempre pola fronteira e presentar o pasaporte, o título de viaxe ou un documento válido que permita a entrada posterior no país. En canto aos prazos:
- As persoas en tránsito, é dicir, que entrasen en España como zona de paso para chegar a outro destino, deben cumprir os prazos de saída recollidos no visado ou na Lei orgánica sobre dereitos e liberdades dos estranxeiros en España e a súa integración social.
- En situación de estancia ou prórroga de estancia, débese saír durante o período de vixencia da autorización.
- Quen teñan permiso de residencia poden saír e volver entrar en territorio español “cantas veces precíseno”, sempre que o permiso e o pasaporte -ou un documento análogo- estea en vigor.
Autorización de regreso
Este documento permite saír de España e retornar nun período máximo de 90 días
En casos excepcionais, cando a autorización de estancia ou residencia estea caducada, as persoas estranxeiras poderán solicitar unha autorización de regreso. Este documento permite saír de España e retornar nun período máximo de 90 días. Para que sexa válido, hai que acreditar que se iniciaron os trámites de renovación do título que permite a estancia no país, aínda que se contempla un tratamento preferente para as saídas que responden a unha “situación de necesidade”.
O modelo oficial de solicitude desta autorización require indicar os motivos que xustifican a necesidade da viaxe. Ademais, hai que presentar os documentos que acrediten que a viaxe responde a unha situación destas características.
Control das saídas
A maioría das saídas son libres, pero no caso das persoas estranxeiras que carezan de réxime comunitario, poderán rexistrarse por parte das autoridades españolas. Mesmo é posible que se estableza unha saída obrigatoria cando se acorde a expulsión do territorio español por orde xudicial, a expulsión ou devolución por resolución administrativa, a denegación das solicitudes para permanecer en territorio español ou o cumprimento do prazo no que un traballador estranxeiro comprometeuse a regresar ao seu país de orixe no marco dun programa de retorno voluntario. Tamén cando se careza de autorización para atoparse en España.
A pesar do anterior, a saída pódese prohibir en varios casos. Isto ocorre cando as persoas estranxeiras que o solicitan están inmersas nun procedemento xudicial por cometer delitos en España ou ben foron condenadas por este motivo a unha pena de privación de liberdade.
Tamén se pode denegar a autorización de saída a quen estean reclamados e detidos para extraditarlles aos seus respectivos países, así como ás persoas que padezan unha enfermidade contaxiosa e, de acordo á lexislación española ou aos convenios internacionais, sexa obrigatorio o seu inmovilización ou internamento nun “establecemento adecuado”.
No entanto, o artigo 57.7 da Lei Orgánica 4/2000 recolle a posibilidade de expulsión cando:
- Cúmprase unha pena privativa de liberdade inferior a seis anos ou outra de distinta natureza.
- Unha vez cumprida a pena.
- Tras a comisión de determinados delitos.
As prohibicións de saída adóptanse sempre con carácter individual, é dicir, afectan a unha única persoa, a quen se informa da obrigación de abandonar o país, os recursos que pode interpor contra esta decisión, o órgano ante o cal debe presentalos e o prazo para interpolos.
